Kitsune •Hyunin•

5.0

Oy ve yorum lütfeeen🌸 (uzun bir aradan sonra ben geldim evet ama ama bu sefer farklı olacak herşey bana inanın)🩷
•••

Sekizinci ay:

Zaman geçiyor mevsimler değişiyor ihale dönemi açılıp kapanıyor ama en çokta Jeongin değişiyor.

Benim pembe tilkim yorgunluktan gözünü dahi açmaz hale geliyor.

Sıkıntıyla nefesimi alıp verdim seslice. Güzelim şu an daha rahat olma amacıyla tilki formuna dönmüştü ve belirgin olan karnıyla yatağımızın ortasında uyuyordu. Sıkıntı değildi. Asla değildi. O iyi olduğu sürece hiçbir şey umrumda değildi ama işte iyi olup olmadığını bilmiyordum. Zorla yemek yemeye başlamıştı artık. Her zaman çok yemek yiyor diye söylenen Lily bile neredeyse yemek yemiyor diye ağlayacaktı. Bile diyorum çünkü ben çoktan ağladım. Minho'da ağladı. Ah. Trajik dakikalardı gerçekten hatırlamak istemiyorum görende kendi hamile sanacak aman neyse ne düşünüyorum ben şu an.

Konu Jeongin. Konu benim güzeller güzeli kutsal sevgilim.

"Sevgilim? Akşam oldu. Birazcık uyanıp yer misin yemek? Sadece biraz hm?"

Yatağın köşesinde çömelmeyi bırakıp ayağa kalktım ve kenara oturup pembe kürkünü okşamaya başladım. Tilki formu da büyüyordu. Eskiden iki avucuma anca sığan Jeongin şimdi koluma alarak taşıyabileceğim bir boyuttaydı. Jisung'tan veya diğerlerinden küçüktü tabi ki. Yaşa bağlı olarak formları büyüyordu ama bu kadar hızlı da beklemiyordum açıkçası. Kıpırdayan kulaklarda karşı gülümsedim ve eğilip öptüm. Bebeğim çok güzeldi her haliyle. Yumuşacık görünüyordu şu an. "Çok güzelsin. O kadar güzelsin ki bebeğim... Ancak güzel olman yemek yemen gerektiği gerçeğini değiştirmez. Lütfen kalk biraz. Bak buraya getirdim hem."

Komidinin üstündeki tepsiyi hemen aldım ve önüne koydum. İnsan formuna geçmesine de gerek yoktu. Et yapmıştım. Biftekten biraz olsun yer- bir anda etrafa yayılan pembe bulutla gözlerimi kapatıp hemen açtım. İnsan formuna dönmüştü ama tepkimin sebebi ilk defa sisin çok tatlı olması değil onun acıyla inlemesiydi. "Jeongin? Jeongin iyi misin? Bana bak. Bana bak güzelim." Dikkatlice kolunun altından girdim ve yarı yarıya göğsüme çekerek kucağıma aldım. Hemen boynuma sarılmıştı ağlamaklı bir ifadeyle. "Bir yerin mi ağrıdı? Ne oldu? İyi misin? H-hemen doktoru arayalım."

Cebimdeki telefonu çıkaracağım sırada elimi tutan el ile durdum. Jeongin yarı açık gözleriyle bana bakıyordu. Yavaşça elimi karnının üstüne koydu. Yutkundum. O ise başını iyice boynuma gömmekle yedindi. "Karnım ağrıyor. Minikler rahat durmuyor. Yemekte yemek istemiyorum. Ağlamak için bile yorgunum. Ühü. Sevmedim bunu. Bir daha hamile olmak istemiyorum. Bebekler direk gelsin. Hamilelik kötü."

Gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırdım ve sakinleştirmek için karnını ovaladım güzelimin. Haklıydı tabi ki zordu hamilelik ama bebek isteyip hamileliği istememesi çok şirindi. Dayanamadım ve alnından büyük bir öpücük aldım. Bu hoşuna gitmiş olacakki iyice sırnaşıp rahat bir pozisyona geldi. Ah Tanrım. Dönüşünce bir an kötü bir şey oldu diye ölüp ölüp dirilmiştim sanki. Gerçi. Bu cümleyi Jeongin'in yanındayken kullanmam tuhaftı. Sonuçta yaşam kitsunesinden bahsediyoruz. "Hamilelik kötü olabilir ama bebeklerimiz sağlıklı. Jeongin dünyanın en güzel babası olacak."

Tek gözünü açıp bana baktı. Güldüm. Hoşuna gitmişti bu. O da gülümsedi ve yanağını koluma sürttü. Gözüme takılan tepsi ile hemen uzandım ve etten küçük bir parça keserek çatala batırdım. Jeongin görünce kaşlarını çatsa da derin bir nefes alarak ağzını açmış ve yemişti eti. Resmen bebekler aç kalmasın diye yiyordu ve bu çok şirindi. Gerçekten çok iyi bir babaydı benim eşim. Kendimi bu konuda çok şanslı hissediyordum.