Dashuri nën rrezet e errësirës

[42]

Kur hapi sytë, e gjeti veten në një dhomë që kishte veten një dritare të vogël sa për të hyrë drita. Pa veten të shtrirë në një shtrat, të lidhur me pranga nga këmbët dhe duart.

Po shihte e frikësuar rreth e rrotull dhe në mendje i vijnë momentet kur tre persona me maskë u futën në shtëpi dhe e kishin marrë pa dëshirë.

"Dan...Daniela??"-thërras emrin e saj por asnjë përgjigje.-"DANIELA"-bërtas dhe dëgjoj deren të hapet.

Brenda futet një djal që ishte i panjohur për mua. Doja të ngrihesha nga aty por nuk mundesha.

"Oo mirmëngjes bukuroshe, si flejte?"

"Kush je ti? Çfarë doni nga unë dhe Daniela?"

"Kush është kjo?"

"ÇFARË DONI NGA NE??"-bërtas unë ndersa ai qesh.

"Auu sa e egër. Mos e ke fjalën për atë vajzën tjeter që ishte me ty?"

"Po, për të. Ku është ajo?"

"Mos u shqetëso për të bukuroshe. Ajo është në shtëpi."

"Nuk të besoj."

"Epo problemi yt bukuroshe"-flet ai dhe më largon biskun e flokut që më kishte rënë në fytyrë. Largoj kokën dhe ai buzëqesh në cep të buzës.

"Kush dreqin jeni ju??"

"Unë jam Gersi bukuroshe"

"Ka mundesi te ndalosh se me quajturi bukuroshe??"

"Pse nuk te pelqen bukuroshe?"

Rrotulloj syte ndersa dera e dhomes u hap perseri duke u futur Erioni. Hap syte e çuditur ndersa ai buzeqesh djallezisht.

"Pa shiko, pa shiko yllii vogel"

"ÇFARË DREQIN KËRKONI NGA UNË??"-bërtas duke lëvizur por kjo gjë veçse po më shkaktonte dhimbje në kyçe.

Erioni qesh dhe afrohet pranë meje duke më vendosur dorën në faqe. Unë lëviz kokën duke dashur që ai të largonte dorën nga unë por ai më kap nga nofulla.

"Yllo sillu mirë"-më thotë ai duke buzëqeshur në cep të buzës dhe pastaj heq bluzen.

"Çfarë po bën??"-pyes e tmerruar pasi pash që po zbërthente pantallonat dhe po qeshte djallëzisht.-"A je çmendur?"

Gersi del nga dhoma duke fishkëllyer ndersa Erioni hypën sipër saj. Ajo filloj të ulëras por ai i mbyll gojën me njërën dorë dhe me dorën tjetër dërgon dorën në bluzen e saj duke ia ngritur lartë.

Prek gjoksin e saj dhe pastaj i lë një puthje aty e duke vazhduar deri tek barku. Siç ishte me njërën dorë ul tutat e saja dhe fut dorën në organin e saj femëror teksa shihte sytë e saj të tmerruar dhe të lagur nga lotët. Ajo përpëlitej në atë shtrat dhe qante me dënesë teksa ai futej brenda saj me shpejtesi. Lotët rrjedhnin në fytyrën e saj me vrull ndërsa dhimbja intensifikohej çdo moment që kalonte.

Ndjente dhimbje si fizikisht e si shpirterisht, lutej qe te merrte fund kjo gje sa me shpejt por ai nuk ndaloi. Ishte e pafuqishme dhe thjesht kishte mbyllur syte duke mos dashur te shohe fytyren e tij. I vinte turp nga vetja, i veshtirosej trupi saj. Si mund te ket njerez kaq te pashpirte? Mendoi me vete.

Me ne fund ai ndaloi dhe i hoqi prangat duke i lene nje puthje ne gjoks. Pastaj u vesh dhe u largua nga aty, ajo ngrihet pak duke terhequr cercafin qe te mbulohej.

Kthehet nga dritarja ne te vetmin vend ku futej drita dhe dergon doren te varesja qe ia kishte dhuruar Beni.

"Te lutem Ben me ndihmo,"-peshperit ajo.-"të lutem, kam nevojë për ty."

Shpresoj që mos ta përjetojë askush këtë gjë të tmerrshme. Dhimbja dhe vuajtja që vjen me këtë krim të tmerrshëm mund të duken të pakapërcyeshme, duke e lënë të ndihet e pafuqishme në një situatë mbi të cilën nuk kishte kontroll. Është e natyrshme që dikush që ka kaluar një sprovë të tillë të dëshirojë që gjithçka të përfundojë sa më shpejt të jetë e mundur; megjithatë, shërimi nga një ngjarje e tillë traumatike kërkon kohë.