Selamlarrrr yeniden ben geldim, tek fark son kez gelmiş olmam.
18 Şubat 2023'de başlayan serüvenim 3 Kasım 2023'de son buluyor artık.
Bitmeyen yks çalışmalarımdan dolayı bu hikayemin finali ile beraber yazmaya uzun süreli bir ara veriyorum.
Buraya gelip, hikayemi okuyan herkese çok teşekkür ederim. Sağ olun, var olun🖤
Ve son kez sizden ricam bölümleri beğenmeniz, yorum yapmanız ve hikaye hakkında görüşlerinizi belli etmeniz .
Şimdi son bölümümüzü okumaya geçebiliriz. Bütün bölümler arasından en uzun bölümümüz bu, iyi okumalar...
Şarkı; dedublüman- rüya gibi.
44. Bölüm| Final;
Ece'nin anlatımıyla;
Bu hayatta nefes almanın bile bir kademesi vardı. İlk nefes alışım 26 yıl önce başlamıştı. Masum bir bebek nasıl nefes alırsa, o şekilde almaya çalışmıştım. Henüz günahların içerisinde çırpınmaya başlamamıştım. Issız bir sokak köşesinde karlarla kaplı yerde dünyaya gelmiştim.
13 Mart 1997, Benim doğum günüm.
Annem çocukluğundan beridir sokakta dilencilik yapan birisiymiş. Bana hamile olduğu zamanlarda da aynı şeyi yapmaya devam ediyormuş. Ansızın gelen suyu ile beraber bir köşeye geçmiş ve çığlıklarını içine atarak beni orada dünyaya getirmiş. İlk çocuğu olduğum için doğumun bu kadar zorlayıcı bir acıya sahip olduğunu bilmiyormuş. 16 yaşındaki bir kız çocuğunun bilmemesi de normaldi aslında. O henüz anne olmak için çok gençti. O henüz çocuktu.
Doğduğum ilk an kanlarla kaplı bedenimi karlarla kaplı kaldırım taşının üzerine bırakmış. Bembeyaz kar, kırmızılıklara teslim olmuş. Küçücük bedenim soğuk havanın acısına dayanamadığı için cırıl cırıl ağlamaya başlamışım. Ben ağlayınca annemde çaresizce ağlamaya başlamış. Geceyi dolduran iki ses annemle benim sesim olmuş.
Henüz kordon kesilmediği için annemle olan bağım kopmamıştı. Bir süre sonra babam gelmiş ve bizi eve götürmüş. Bir şekilde kordonu kesmişler. Böylelikle artık kimseye bağlı olmadan tek başıma hayata atılmış olmuştum.
Yıllar geçtikten sonra altı yaşımda ailemin yanından kaçmıştım. Dilenmek istemiyordum. Onlar sürekli bu işi yapmam için zorluyordu. Bana göre herkes alın teriyle para kazanmalıydı, hiçbir şey yapmadan başka insanların kazancını almamalıydı. Onlar bir türlü bu fikrimi kabul etmemişti. Bir yerden sonra zorlayarak yaptırmaya başlamışlardı. En sonunda dayanamayarak onların yanından kaçmıştım. Kendi rızamla sokaklarda yaşamaya başlamıştım.
Esad'ın yaptıklarını duyduktan sonra aklıma annemle babama gelmişti. Sanırım onlarda beni iş için yapmışlardı. Yoksa hiç sevgilerini görmemiştim. Mesela bana kurabiye veren babam yoktu, günlerce camın dibinde merakla bekleyen annem yoktu. Varsa yoksa paraydı. Getirdiğim parayı sayarlar, sonrada gözlerine gözükmemem için küçük odaya gönderirlerdi.
11 yaşımda sokakta kendi başıma dolanırken Lila ile karşılaşmıştım. Onunla arkadaş olmuştum, birbirimize sırlarımızı vermeye başlamıştık. Çok geçmeden de kaybetmiştim. Sonra o yaşımda onun yerine geçmeye karar vermiştim. Yapacak bir şeyim yoktu. Hayattan zevk almıyordum. Yalnızdım, kimsesizdim. En azından ona faydam dokunabilir diye düşünmüştüm.
26 yaşına gelene kadar her şey çok sakindi. Sürekli kendimi geliştirmekle oyalanmıştım. Herkesten uzak bir biçimde yaşamıştım. Kötü adamlar hakkında çok fazla araştırma yapmıştım. İnternette edinilen klasik bilgiler dışında bazı insanlara sorarak araştırmama devam etmiştim. O zamana kadar da nefes alım biçimim intikam uğrunaydı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
LİLA | TAMAMLANDI
RomanceGözlerimi, uzun zamandır boş olan belli bir süredir kendi varlığımla doldurduğum eski, demirleri paslanmış otobüs durağında gezdirdim. Durakta oturan takım elbiseli adam huzursuzca etrafına bakınıyordu. Otobüs beklemiyordu, birini arıyordu. Çok geçm...
