41.

4.9K 522 101
                                    

"කොහෙද යකෝ ගිහින් හිටියේ.මෙන්න මෙහෙ වරෙං.මෙන්න මේ ටිකත් අරන් ඉස්පිරිතාලෙට දුවපං.පලයං"
"මොකක්ද වුනේ.කෝ ගෙදර වුන්"
"ඕං සුදු කෙළීට අමාරු වෙලා ඉස්පිරිතාලෙ දිව්වා.සුදු මහත්තයා උබෙ ඔය මඟුලට ගත්තා ගත්තා.කෝ වැඩ නැහැයිලුනේ.හනිකට පල බලං නොයිද"
අම්මා කීවේ මගෙ අතට කොට්ටෙකුයි තඩි බෑග් එක්කුයි දීලා.ආපු පයින්ම ආපහු මං වැව් කන්ඩිය දිගෙ දිව්වා.අරූ බය වෙලා ඇති සුපිරියටම.අක්කට අමාරුද දන්නෑ.මට නිකන් උගුර හිස් වගේ හැඟීමක් ආවේ.බයක් කියනවට වඩ හෙන අපහසු හැඟීමක් ඒක.උගුර හිඳීගෙන යනවා.බස් එකට නැග්ගා බැස්සා සිහියක් තිබ්බෙ නෑ.හොස්පිට්ල් එකට ගිහින් ලේබර් රූම් ගාවට යද්දි ආග්‍රයා ඉන්නවා දොර ළඟ බිම ඉඳගෙන.ඌ විතරයි එතන.මං අතේ තිබ්බ බඩු ටික බංකුවක් උඩින් තියලා ඌ ගාවට නැමුනා.එතකොටයි ආග්‍රට මීටර් වුනේ මං ආවා කියලා.ඌ බය වෙලා ඇති.හැබැයි සෑහෙන ගටක් අරන් අල්ලගෙන හිටියේ.මාව දැක්කහම පොර හෙන අසරණ විදිහට හිනා වුනා.
"අක්කට මොකද"
"ඇතුළට ගත්තා."
"අම්මලා එහෙම කෝ"
"මෙතන හිටියා.දැං එළියට ගියේ."
"බය වෙන්න එපා ඕයි"
"පිස්සුද...මං බය නෑ"
මං ඌ ගාවින් ඉඳගෙන උගෙ කර වටෙන් අත දාගත්තා.ආග්‍ර මගෙ උරහිසෙන් ඔලුව තියාගත්තෙ හෙමිහිට.ඌ හරියට ඒක බලාපොරොත්තුවෙන් හිටිය වගේ.උගෙ බර ගැඹුරු හුස්මවල් මගෙ කමිස කරේ ගෑවිලා ගියා.
නෑ කීවට බය ඇති.උගෙ දරුවා ගැන උට බය ඇති.මං බෑග් එකෙන් වතුර එකක් ඇදලා ආග්‍රගෙ අතට දුන්නා.ඌ ඒක අතේ හිරකරගෙන මොනවා හරි කල්පනා කරනවා.
මං ඌ එක්කම ගිහින් බංකුවෙ වාඩි වුනා.ග්ලාස් ඇතුළෙන් පේන්නෙ නැහැ.ඌවත් මමවත් බලන්න ට්‍රයි කරෙත් නෑ.හැබැයි උගෙයි මගෙයි දෙන්නගෙම හිත තිබ්බේ ඇතුළේ.ආග්‍රගෙ අතට ප්ලාස්ටික් වතුර බෝතලේ පොඩි වෙලා.උගෙ අත් සීතල වෙලා.ඌ තාම මගෙ උරහිසට හේත්තු වෙලා ඉන්නවා.

අඳුරු කොරිඩෝව අපෙ ගැහෙන හිත් වලට එකතු කරේ අමුතු තිගැස්මක්.භයක් නෙමෙයි..ඒක සතුටක්.ඒත් කියන්න නොතේරෙන තිගැස්මක් තියෙයි.ආග්‍රවත් මමවත් කතා කරේ නෑ.එහෙට මෙහෙට දුවන නර්ස්ලා,ඉඳහිට යනෙන මිනිස්සු ඒ හැමෝම අස්සෙ ආග්‍ර කිසිම හැලහොල්මනක් නැතුව අතේ හිර වෙච්ච වතුර බෝතලේ දිහා බලන් ඉන්නවා.විනාඩි පැය ගනන් ගෙවිලා ගිහින් ලේබර් රූම් එක දොර ක්‍රීස් සද්දෙ එක්ක ඇරෙද්දි ආග්‍රගේ අතේ තිබ්බ වතුර බෝතලෙ චප්ප වුනා.

ආග්‍රWhere stories live. Discover now