"කේත්.මං බැලුවේ සතියක් විතර අශාත්‍රාගෙ ගෙදර නතර වෙන්න කියලා"
"ඇයි ඒ"
මං ඇහුවේ විභාවි සුද්ද කරපු අමු අඹෙන් කෑල්ලක් කාලා.
"පාඩම් කරන්න දෙන්නම ඉන්න එක හොඳයි වගේ ඒකයි".
මං ඔලුව වැනුවෙ ඇත්තටම ඒක එක අතකට හොඳ නිසා.ගෙදරින් ටිකක් පිට ඉද්දි ඒකිගෙ තියෙන ස්ට්‍රෙස් එක හරි යයි නේ.
සෙනසුරාදා නිසා ආග්‍රත් අද ගෙදර.විභාවිට එක්සෑම් එකට වැඩි කල් නෑ.ඒ නිසා මායි ආග්‍රයි පුළුවන් තරම් ට්‍රයි කරෙ විභාවිට පාඩම් කරන්න ඕනෙ වටපිටාව හදලා දෙන්න.මගෙ එක්සෑම් එකට මහන්සි වුනා වගේම ආග්‍ර විභාවිගෙ එක්සෑම් එකට නොසෑහෙන්න මහන්සි වෙනවා.ඒ වගේම තමා ඉස්කෝලෙ එවුන්ටත්.සමහර දවස් වලට ඉස්කෝලෙම ක්ලාස්.කොල්ලො නිසා අටයි දහයයි සමහරදාට ඉවර වෙලා ආග්‍ර ගෙදර එද්දි.එහෙම දවස් වලට අගිතව මං ඩේ කෙයා එකෙන් ගන්නවා.ලොකු මැණිකෙලා ගිහින් සති දෙක්කට කිට්ටු වෙන්න ආවට තාම ආවෙ නැහැ.අපි දෙන්නගෙම හිතේ තිබ්බේ ආශා ගැන භය.උන්ගෙ ලොකු අයියා කීව විදිහට ලොකු හාමුගෙ මිනිස්සු ගැන එහෙං මෙහෙන් ආපු ආරංචි තියෙයි.ආශාත් ඉක්මනට රටෙන් යනකන් ආග්‍රයාගෙ ඔලුවට නිවනක් නැතුව ඇති.කොහොමත් ඊට කලින් ඩිවෝස් එක ගන්න උසාවි ගානේ ආග්‍රයාට බඩගාන්න වෙයි.ආශාව කොහොමත් අහුවෙනවා.හැබැයි මහ වුන් වුනත් තේරුම් ගන්න ඕනෙ බලෙන් ඉන්න බෑ කියලා.
ඔය ප්‍රශ්නෙ නිතරම මගෙ ඔලුව වටේ කැරකෙනවා.ආග්‍ර කීවට අගිත ගැන භයත් මගෙ හිතේ තියෙනවා.
මම සිහියට ආවේ ආග්‍ර තේකක් මං ගවින් තියද්දි.ආග්‍ර ඉස්තෝප්පුවෙ බිම මං ගාව වඩි වුනා.විභාවි නැඟිටලා ගිහිල්ලත් එක්ක.
දුම් දාන තේකට මං කටෙන් පිම්බේ ආග්‍ර දිහා බලන ගමන්.
"තව සති දෙකකින් ඔයත් නෑ නේද"
"ම්ම්ම්ම්"
"අප්පච්චි කතා කරා.වෙද අප්පච්චි අප්පච්චිට කතා කරලා"
"මොකක්.ඒ මොන මඟුලකටද"
"ඔයා දන්නවනේ කේත්.ඒ මිනිස්සුන්ට බොරු කරලා පුරුද්දක් නැහැ කියලා.හිතේ කහටක් තියාගෙන ඉන්න බැහැයි කියලා"
BẠN ĐANG ĐỌC
ආග්‍ර
Lãng mạn"ආග්‍ර,මොකක්ද මේ දැනෙන හැඟීම?" "මම දන්නෙ නැහැ කේත්.ඒත් මං හැඟීමට ගොඩක් ආදරෙයි".....
