Seventh Sense (Erityian Tribes, #2) | Published under Pop Fiction

Chapter 34

First thing that came to my mind? I NEED to escape. His presence felt like another being that screams danger, but Kyo himself, is the real danger. It's like looking at a beast that finally cornered it's prey. And when he lunged at me, I instinctively opened the Black Dimension...

...but he managed to grabbed my arm and the next thing I knew, we're both in the Black Dimension.

"The Black Dimension huh," sabi niya habang nakatutok ang dulo ng short blade sa leeg ko. Pero imbes na matakot ako para sa buhay ko ay naguluhan ako. Black Dimension is only accessible by Shinigamis, but fatal to the other tribes. Exposure to this dimension can burn your body from the inside. Bakit parang walang epekto sa kanya?

"W-what on earth are you? B-bakit hindi ka naapektuhan dito?" tanong ko habang dahan-dahan kong kinukuha ang cards sa bulsa ko pero diniin niya ang dulo ng sword kaya napatigil ako.

"Sa dinami-rami ng Shinigami na hinabol at hinuli ko, sa tingin mo ba ito ang unang pagkakataon na makapasok ako sa dimension na 'to? The first time I entered this place, I thought I was going to die. I was bedridden for a week. But after a few months, I chased another Shinigami and ended up in this place...again." Bigla ko namang napansin na nanginig sandali ang ang kamay niya at doon ko narealize ang nangyari sa kanya.

Nararamdaman niya pa rin 'yung burning sensation pero hindi na katulad nung unang beses niyang naramdaman 'yun. Maybe his immune or whatsoever body system developed or evolved because of repetitive exposure to this dimension. After all, isang lineage lang ang pinanggalingan ng Senshin at Shinigami pero naging magkaiba na ang culture, ways of life, even our body and sixth senses sa pagdaan ng panahon dahil magkaibang path ang tinahak ng ancestors namin and that changed everything. They have this ability called Seventh Sense which I am investigating, but we don't. However, we can access and use the Black Dimension but it has detrimental effects to them. Pero out of the three tribes, sila ang may mataas na chance na makasurvive dito dahil after all, we're from the same lineage.

"Any last words?" saka niya diniin ulit ang blade sa leeg ko at naramdaman kong may tumutulo nang dugo doon.

I know he's strong. Heck, he's the strongest Senshin I know. At alam kong kapag nilabanan ko siya head-on, wala akong pag-asang manalo. Pero wala rin akong maisip na strategy dahil sobrang lakas ng presence niya to the point na pakiramdam ko ay nakatali ang buong katawan ko. Pakiramdam ko, kaharap ko ngayon si Dad.

Dad, huh.

Buong buhay ko, takot ako sa kanya, but I admire his fierceness and leadership. Usually, si Mom ang nagpaparusa sa Reapers, Assassins and Soldiers na nagfail sa missions nila o may kasalanang nagawa. Pero pagdating sa Elites at sa amin ni Rin, si Dad ang nagpaparusa. Now that I think about it, siguro 'yung ginawa ni Mom kay Kid is his way of showing her sympathy. Hindi ko lang kaagad naisip 'yun dahil pinangunahan ako ng emosyon ko. Kung si Dad ang nakadiskubre ng pagkakamali niya, hindi ko kayang isipin kung anong gagawin niya kay Kid. He's ruthless and vicious when it comes to failures at naexperience ko na ng ilang beses 'yun kaya lagi ko nang ginagawa ang best ko sa lahat ng missions. Not to impress him but to get away from his punishments...

...or maybe, to impress him a little. But I didn't hear any compliments from him.

Siguro 'yun din ang dahilan kung bakit naweweirduhan ako sa pamilya ni Mayu. Nung nakita ko siya sa gubat kasama ang asawa niyang si Shiro at kung paano niya alagaan si Hiroshi, naiinggit ako. I know that Shinigamis should raise their children in a fierce way to make them strong...pero simula nung binigay sa akin ang mission na 'yun at namuhay ako kasama ng Senshins, nag-iba ang tingin ko sa pamilya.