ချစ်ရပါသော လူကြီးမင်းလု(ဘာသာပြန်)[COMPLETED]

Chapter (24)

လော့၀မ်ချန်သည် ယခင်က အိမ်မွေးတိရိစ္ဆာန် တစ်ကောင်မှ မမွေးခဲ့ဖူးသလို တိရိစ္ဆာန်တွေကိုလည်း သိပ်ပြီး မချစ်တတ်ချေ။ သို့ပေမဲ့ ဤကြောင်ကြီးကတော့ သူနှင့် ကီးကိုက်ပုံ(သဟဇာတဖြစ်)ရသည်။ စတွေ့တွေ့ချင်း ခုန်အုပ်ခံရပြီး လက်သည်းဖြင့် အကုတ်ခံရတာတောင် သူ ဒေါသမထွက်မိပေ။ ကြည့်ရတာ ထိုကြောင်မကြီးဆီကနေ ဘာအမုန်းတရားမှ မခံစားမိ၍လည်း ဖြစ်နိုင်လေသည်။

ကြောင်ကြီး၏ သနားစရာအမူအရာကို မြင်ရတော့ လော့၀မ်ချန် တောင့်မခံနိုင်တော့ပေ။ သူ လုချုံကိုမေးလိုက်သည်။

" သူဘာလို့ ကျွန်တော့်ကိုပဲ ကြည့်နေတာလဲ "

လုချုံက ကြောင်ကြီးအား ဖျတ်ခနဲပြန်ကြည့်ရင်း

" သူ့ကိုလျစ်လျူရှုလိုက်၊ သူအမှားတစ်ခုခုလုပ်မိတိုင်း အဲ့ဒီလိုသနားစရာကောင်းအောင်ဟန်ဆောင်တတ်တယ် "

လုချုံစိတ်ထဲမှာလည်း အနည်းငယ်ဒေါသထွက်နေမိသည်။ နံရိုးလေးက သူ့သားသမီးကဲ့သို့ပင် ဖြစ်သည်။။ သူမကအမြဲတမ်းမောက်မာပြီး ​ရိုင်းပေမဲ့ ပင်ကိုယ်သဘာဝက နာခံကာ စကားနားထောင်၏။ သည်လိုရန်လိုသည့် အပြုအမူမျိုးကို ပြလာချိန်မှာ ဘယ်မိဘကမှ ဝမ်းသာနိုင်မည်မဟုတ်ချေ။

သို့ပေသိ တစ်ချိန်တည်းမှာလည်း သူပဟေဋ္ဌိဖြစ်သွားရသည်။ဤကောင်မလေးဟာ အသက်ကြီးလာသည်နှင့်အမျှ ပိုပိုပြီးပျင်းရိလာတာဖြစ်သည်။ သူမက မြင်သည့်လူမှန်သမျှကို အမြဲတမ်းလျစ်လျူရှုခဲ့သည်သာ။ သည်နေ့မှ ဘာကြောင့် သည်လောက်တုံ့ပြန်နေရပါသနည်း။

" မြောင်.... "

ကျောကုန်း၌ အနက်နှင့်အဝါစပ်ကာအဖြူရောင်၀မ်းဗိုက်သားရှိသော ကြောင်ဝတုတ်ကြီးကလုချုံအား အသံတိုးတိုးဖြင့် အော်သံပြုကာ တောင်းပန်သကဲ့သို့ လုချုံခြေသလုံးကိုသူမ၏အမွှေးထူထူခေါင်းဖြင့် ပွတ်သပ်လာသည်။

ကြီးမားသောအမြီးဟာ လုချုံ ၏ခြေရင်းတစ်ဝိုက်တွင် လှုပ်ခါယမ်းနေ၏။သူမ သည်လိုပွတ်သီးပွတ်သပ်လုပ်တာမျိုးကို လုချုံမတွေ့ရတာကြာလှပြီပင်။ သူက မျက်နှာထားကို တည်တည်ထားနေရသော်လည်း မနေနိုင်စွာဖြင့် အလိုလိုက်စွာ ကြောင်၏ ကျောကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။