Ukte Kalanlar

14.

İlk hayatımızı hatırlıyorum.Benim Cihanı ilk görüşümü,kalbimin ilk nasıl attığını hatırlıyorum.Sararmış yaprakların üzerinde geziyordum.Prens sarayından ilk kez çıkıyordu.Uzun süre hastaydı,ancak yağmurun yağdığını görünce hemen ayaklanmıştı.

Koşarak yanına gitmiştim,çünkü neredeyse düşecekti.Sarayın korumasıydım o zamanlar.Koluna girip bana yaslanmasını sağlamıştım.

Derin gözleri ilk o zaman gözlerimi yurt edindi.

"Prensim,hastasınız.Dinlenmeniz gerekiyor."

"Nefes almak istiyorum."

O gün ona eşlik etmiştim.Nefes alsın diye,yüzüne kan gelsin diye.O günden sonra Prens iyileşmişti.Kimileri buna mucize,kimileri kurtuluş diyordu.

Cevdet o zamanlar Prensi iyileştirmeye çalışan hekimin oğluydu.Prensin şerefine düzenlenen gece de karşılaşmıştılar.

Bir daha kopamayacak şekilde birbirine tutundular.

Hatırlıyordum,o zamanlar bile Cevdetin endişeleri vardı.Ailesi için endişeleniyordu ve haklıydı.

Ama benim anlamadığım,göze alamıyorsan niye vazgeçmiyorsun?

Eğer Cevdet zamanın da vazgeçseydi her şey farklı olabilirdi.

Ben katil olmazdım.

"Cihan?"

Henüz gitmemişti.Apartmanın önünde sigara içiyordu.

"Bir daha sakın araya girme."

"Araya girmeseydim kötü şeyler olabilirdi.Korktum."

"Kimin için?"

"İkiniz için."

Sigarasını dudaklarından alıp yere atmıştı.Benim dilimin duracağı yoktu.Önceki hayatlarım da asla böyle değildi.

Duracağım yeri biliyordum ya da ben öyle sanıyordum.

"Arkadaşının yaptığını doğru mu buluyorsun?"

"Buna cevap vermem doğru değil Cihan."

Nedenini biliyordu.Şimdi ben bir şey söylesem altından farklı anlamlar çıkabilirdi.

"Cihan."

Gözleri gözlerimle birleşti.Rüzgar turuncu saçlarımı yüzüme değdirmişti.O üzgündü ve ben onun gözlerine baktığımda daha çok üzülüyordum.

"Doğru değil.Yemin ederim doğru değil."

"Biliyorum,ama lütfen sakin kafayla konuşup öyle halledin."

Korkuyordum.Bir şeyler değişti... Ancak iyi tarafa mı yoksa kötü tarafa mı?

"Seni eve bırakmamı ister misin?"

Elleri titriyordu.Bu halde nasıl araba kullanacaktı?Siktir,ben de kullanamıyordum.Ailem araba kazasında öldüğü için korkuyor olmalıyım.

"Araba kullanmıyorsun Çınar."

"Motor kullanıyorum ama."

Dudakları hafif yukarı kıvrılmıştı.Ben bu Cihanı daha çok seviyordum sanırım.Sert gözükse de içinde ufak bir çocuk olduğunu görebiliyordum.Sürekli takım giymesi beni ona daha çok aşık ediyordu.

"Şunu tak."

Kaskı almadan motora binmişti.Sanırım rüzgarın onu tokatlamasını istiyordu.

Gaza bastığımda aniden belime sarılmıştı.Bir dakika,Cihan ilk kez mi motora biniyordu?Sırtım göğsüyle buluştuğu için kalbinin hızını hissetmiştim.

"İlk kez mi motora biniyorsun?!"

"Zengin olmam motor kullandığım anlamına gelmiyor!"

Kahkaha atıp onu kafamla onaylamıştım.Bana yolu tarif etmişti,ben de hıza dikkat ederek kullanıyordum motoru.Karnımın üzerindeki elleri kelebeklerimi uçurtmuştu.

Hani derler ya,aşık olunca midem de kelebekler uçuşuyor diye.Ben bin kez ölsem bile midemdeki kelebekler hep yaşayacaktı.

Çünkü onları yaşatan aşktı.

"İyi geceler."

"Dikkat et."

Gülümseyip gözlerimi kırptım.Bana dikkat et diyordu... Canımı alacak olan beden.

Cevdete kızgın olan Cihanı haklı buluyorum.Haklı bulmayan var mı?