MAFYA...?

16.Bölüm- Lütfen gitme....

Her vote ve yorum daha çabuk yb getirir! !

"Sen tam bir aptalsın Esila. Seni kullanarak abimi yeneceğimi sanmıştım, yine seni yok ederek onu alt üst ediyorum. Onun canını alıyorum. Sen benim önümde sadece avantajdın, senin masumluğun ve saflığın ilgi çekici değildi tam tersi çokça itici birisin. İyi insanlar aptaldır unutma güzelim." Gözlerimi acıyla yumup geriye açtım. Bıçağın gövdeme tekrar girmesi çığlık atmama neden olmuştu, ardından gelen beyazlık tüm acılarımdan arındırmıştı beni...

--------------------------------

Gözlerimi açtığımda kır çiçeklerinin arasında annemin dizleri üstünde uyuyordum, saçımı okşayıp bana o güzel sesiyle şarkı söylüyordu. Kalbimin hızlanan ritmi ,dolan gözlerim.... Mutluluğu iliklerime kadar hissediyordum.

"Anne!?" Bana sevgiyle bakan gözleri gördüğüm en güzel gözlerdi.

"Kızım..." onun şevkatli sesi dünyanın en güzel sesi olmalıydı, bize yaklaşan adama döndüm bu benim babamdı! Allah'ım bu bir rüya ise hiç bitmesin.

"Benim güzel kızım uyanmış mı?" Ayağa kalkıp babama sarıldım. Bu duyguyu anlatmaya hiç bir kelime yetmezdi, babamın ve annemin sıcaklığı tüm bedenimi ele almıştı.

"Sizi çok özledim" başımı okşayan babam annemle birlikle bana sarılıyordu.

"İki güzel melekle birlikteyim, kainatın en şanslı adamı olmalıyım. " annemle ben babama gülerken her şeyin donmasını istedim. Yıllardır hayalini kurduğum tablo gözlerimin önündeydi.

Bu yer çok güzeldi; akan şelalenin berraklığı, kuşların cıvıltısı ,renkli kelebeklerin uçuşması... hayatımda görüp göremeyeceğim en güzel yerdi.

"Neden beni bırakıp gittiniz.
Baba! Ben sizsiz çok yanlız kaldım. Kimse sevmedi beni, kimse istemedi, kızınıza kötü davrandılar... yokluğunuzu hep hissetim. Artık ayrılmak yok, ayrılmayacağız..." kelimelerin sonunda annem ve babam benden bir kaç adım uzaklaştı.

" Biz seni hiç bırakmadık kızım, her zaman yanı başındaydık sadece sen bizi göremedin, seninle her zaman gurur duyduk. Sen güçlü bir kızsın Esila. Bizim kızımız çok güçlü... ama gitmelisin." anneme koştuğumda bende uzaklaştı. Gitmek mi?!

"Hep birlikte olacağız kızım fakat bunun zamanı şimdi değil, Eren'in sana ihtiyacı var. Ona güven kızım o hep senin yanında olacak." Babama doğru koştuğumda o da aynı şekilde benden uzaklaştı. Kendimi yere bırakıp ağlamaya başladım. Onları bulmuşken kaybetmek..?

"Lütfen gitme... nolur gitme anne.... baba.. gitmeyin beni bırakmayın..! Dayanamıyorum! Ben güçlü değilim! Yoruldum anne yoruldum." Bağırışlarıma cevap vermiyorlar benden gittikçe uzaklaşıyorlardı.

Büyük bir boşluğa düşmemle etraf kararmıştı.

Eren'den

Esila ile geçirdiğimiz akşam yemeği sorunsuz geçmişti, onu mutlu görmek beni iyi hissettiriyordu sanki daha güçlüymüşüm gibi. Kendimi bildiğimden beri hep çatık kaşlı ve ciddi biri olmuşumdur ama ona baktığımda hissettiğim duygu beni gülümsetmek istiyordu. Esila'yı eve bırakırken huzursuzdum ,ondan bir saniye bile ayrı kalmak istemiyordum.

Eski deponun önünde durduğumda dışarıdaki adamlar ayağa kalkıp toparlandılar, arabadan inip hızlı adımlarla yanlarından geçtim. İçeriyi yanan beyaz ışık etrafı aydınlatmıştı, içeride korkulu gözlerle bakan adamlarım sessizce bekliyorlardı.

"Neler oldu?" Ortada bulunan sandalyeye oturan adam uzun süredir benim için çalışıyordu. Bana suçlu gözlerle bakarken bir hata yaptığını anlamıştım, hızlı adımlarla ona doğru ilerledim. Yere eğik olan başını kaldıramıyordu, saç köklerinden tutup geriye doğru çektim ve yüzüne baktım. Bir erkek nasıl ağlardı? Nasıl bir korku bu? Ona acıyan gözlerle bakarken hafifçe gülümsedim.