MAFYA...?

5.Bölüm-Süpriz..!

Her vote ve yorum daha çabuk yb getirir! Medyada Eren var!

Arabanın durmasıyla Fatih'e baktım.

"Geldik." dediğinde ilerideki evi fark ettim, fakat evin yanındaki adam dikkatimi çektiğinde Fatih'e korkuyla baktım.

"Abim!"

Tüm vücudumu uçuruma sürükleyen bu cümlesi kalbimin ritmini hızlandırdı.

"Eğil hemen!" dediği şeyi idrak edince hızlıca eğildim, Fatih arabadan inip karanlığa kaybolurken korku tüm bedenimi ele geçirmişti. Acaba bizi gördü mü? Allah'ım lütfen görmüş olmasın.

Arabanın kasvetli havası beni boğuyordu, insanlar neden beklediğinde çişi gelir anlamıyorum. Küçük bir küfür savurup arabanın paspasına daha çok yayıldım, bedenimin zayıf ve ufak olması bu küçük alana daha kolay sığmamı sağlamıştı. Seslerin yakınlaşması nefesimi tutmama neden oldu.

"Sakin ol abi, Esila'yı bulmak kolay ama sen kendine hakim olamazsan onu yine kaçırırsın" büyük ve öfkeli bir bağırma ve şiddetli bir gürültü yankılandı. Ne kadar da sinirliydi, arabanın sarsılmasından arabanın önünü yumrukladığını anlayabiliyordum.. dudaklarımı ısırarak göz yaşlarımı tuttum, tehlikeliydi ve ben bu tehlikeye karşı savunmasızdım.

Sessizce ağlayıp hıçkırıyordum, bu nasıl bir korkuydu? İliklerime kadar bu adamdan korkuyordum. Nedenini bilmeden korkuyordum, kendim için endişeleniyordum oysaki ben kendimi düşünmeyi yıllar önce bırakmıştım.

Yarım saate yakın bir süredir Fatih dışarıda, ben ise burada iki büklüm onu bekliyorum. Nerede kalmıştı, yoksa beni elemi verdi? Düşüncesi bile kalbimi sıkıştırıyordu. Arabanın kapısının açılması ve kapatılması bir oldu, nefesimi tutup bakışlarımı şoför koltuğuna çevirdim. Fatih ciddiyetle bir yere odaklanmış bakıyordu, gecenin karanlığında mavi gözleri parlıyordu ve bu gözlerde sadece korku vardı. Dışarıdan bakıldığında öfkeli ve sinirli bir adam gibi gözükse de hissettiği korkuyu sezebiliyordum. Arabayı çalıştırıp gaza yüklenirken derin bir soluk bıraktı.

"Çıkabilirsin" dediğinde ön koltuğun paspasından kalkmaya çalıştım. Uzun bir süre durduğum için kalkmakta zorlandım, koltuğa yaslandığımda pozisyonumun ne kadar kötü olduğunu anladım.

"Ne oldu?" dedim korkak bakışlarımı ona yönlendirirken ,sinirliydi.

"Delirmiş durumda, abime asla karşı çıkmazdım ama şuan senin yaşaman için ondan kaçıyorum." Yaşamam için mi? Duyduğum şeyle gözlerim kocaman oldu.

"Ne? " bana kısa bir bakış atıp yola döndü, sinirli ve tedirgindi.

"Abim. O yapılan yanlışları asla unutmaz, kimseyi affetmez. Onun vicdanı yok senin gibi bir kalbi yok acımasızdır, şuan eminim seni bulsa en acı şekilde öldürür. Sana değer verdiğim için abime karşı geldim, ona ihanet ettim. " dedi pişman bir şekilde.

"Ben ona bir yanlış yapmadım, sende! Beni zorla tutmaya çalışan manyak senin abin, ona istemediğimi, gideceğimi defalarca söyledim ve sen sadece bana yardım ettin. Bana acıdığın için bana yardım ettin, abinin nasıl bir manyak olduğunu bildiğin için bana yardım ettin. Sen diyorsun vicdansız, duygusuz, kalpsiz herifin teki olduğunu... Bana yardım ettiğin için pişman olacaksan bırak beni, beni bulsa bile senin bana yardım ettiğini söylemem." yaptığından pişmansa bırakmalıydı kimseyi zor durumda bırakmak istemezdim.

"Yaptığımdan pişman değilim sadece... eğer öğrenirse sadece seni değil beni de öldürür." ona 'ciddi misin?' bakışlarımı attım.

"Yapar. Onu tanımıyorsun, ne kadar tehlikeli olduğunu bilmiyorsun."