MAFYA...?

40.Bölüm-Balon

"Beni şaşırtıyorsun.."  Mırıldandığım şeyi duyup duymadığından emin  değilken ekmeği ısırdım.

"Şaşıracak ne oldu.?"  Omuz silkerek  ekmeğimden yeniden ısırdım.

"Biz ayrıyken sana ne oldu?

Yüzündeki düşünceli ifade  merakımı büyütüyordu.  Cidden ne oldu da o ifadesiz adam  böyle gülen kişiye dönüştü?

"Bana olan bir şey yok." Derin bir soluk aldı ve devam etti. "Sadece... Seni üzmek bana iyi gelmiyor, bunu seni kaybetme duygusunu hissederek anladım." İçimde kıpırdanan şey neydi? Karnımda eşşekler tepişiyordu ve bunu hissetmek beni  bayıltacak duruma getiriyordu.

"Buralara geleceğimizi beklemiyordum..." Eren etrafına bakınarak insanları süzdü ardından kaşlarını çatarak bana.

"Seni huzursuz eden bir şey mi var?" aniden değişen ses tonu her an birini parçalamaya hazır bir aslana aitti. Hızlı hızlı kafamı sağa sola çevirdim, kaşları yine eski kavisli halini alırken beni süzmeye devam ediyordu. "Burayı beğenmedin mi?"

"Yok beğendim ,burası gelmeyi özlediğim bir yer sadece..yani seni böyle ucuz yerlerde bulunmazsın sanıyordum.." koladan aldığım büyük yudumu yutarken Eren'i dinliyordum.

"Unuttun mu? Ben sokaklarda büyüdüm, buralar benim evim... Evimi yadırgamam." Haklıydı, ona bakınca ne yaşadığını unutuyordum. Öyle güçlü ve yıkılmaz duruyor ki sanki başından kötü  bir şey geçmemiş gibi...  Hayat ona acı çektirerek  gücü sunmuştu. 

Büyük sessizlikte ikimizde yemeğimizi yiyerek denizi izliyorduk.  İçimi yiyip bitiren ve hep söylemek istediğim şeyi anlatmak istiyordum ama vereceği tepkiden kaçınıyordum, bu güzel günümüzü kötü bitirmek istemesem de hislerimi söylemeliydim, onu böyle kolay affedemezdim.

"Beni bırakıp bir daha gidecek olursan arkanı döndüğünde beni bulamazsın Eren..." Sessizliği bozarken sesimin böyle sert ve öfkeli çıkacağını ummuyordum. Kelimelerimin bittiği yere kadar  duygusuz duran adam şuan gözlerinden ateş  çıkarıyordu. Koyulaşan kahveleri yüzümün her noktasını öfkeyle inceledi.

"Sen... Esila bunu bana yapma! Sakın beni tehdit etme, benim isteyip de bulamadığım hiç bir şey yok. Sen benimsin ve benim kalacaksın, yanında olsam yada olmasam bunu kimse değiştiremez. Önüme çıkan her şeyi yok ederim ve emin ol pişman olmam. Eğer böyle düşünceler tutuyorsan beyninde hemen sil aksi taktirde sevdiğim kadının katili olurum." tüm hücrelerim titremişti, ondan çok korkuyordum  eğer yaparım diyorsa yapardı buna hiç şüphe duymuyordum.

Sıktığı yumruklarından ne kadar öfkelendiğini görebiliyordum. Sıkıntılı bir soluk alarak ateş saçan gözlerine yeniden baktım.

"Sürekli sinirlisin ve bana kötü davranıyorsun. Eren seni anlayamıyorum, beni  sevdiğine inanmıyorum, kimse sevdiğine kıyamaz ama sen her seferinde canımı yakmayı çok iyi başarıyorsun. Kafamı karıştırmayı bırak Eren, seni seviyorum  ama böyle canımı yaktıkça senden korkuyorum...  Bu aramızda olan ne?" Eren sinirden titreyen göğüs kaslarıyla kendini sıktığını belli ediyordu.  "Gerçekten evlenecek miyiz? Benim erken dememin sebebi sensin , beni korkutuyorsun.. Senin için canımı veririm ama korktuğum adamla hayatımın sonuna kadar yaşayamam, konuşurken bile cümlelerimi kızarsın diye düşünerek söylüyorum. Senden böyle çekinmek istemiyorum." Kendini baş edemeyerek hızla ayağa kalktı ve yan banka tekmelerini savurdu yesil boyalı tahtalardan oluşan bank kırılırken insanlar bize  bakıyordu.  Alt dudağımı ısırmış yine içimdeki korku ile Eren'i izliyordum.

"Elimden geleni yapıyorum! Ben hayatımda hiç sevmedim lan,  bunu beceremiyorum. Benden korkacaksın, korkmalısın zaten! Sana  kimse elini süremez, dokunamaz kimse zarar veremez ama ben yaparım.  Benim sözlerimi dinlemeyi öğrenene kadar yapmaya devam ederim! Sen Esila Öztürk tüm haklarını kullanıp iyi niyetimi suistimal ettiğin sürece başına gelecek her şeyden kork çünkü beni yok sayan kişiyi öfkem tanımaz ve bir daha benim sevgimi , hislerimi sorgulama." Bağırarak öfkesini atmaya çalışıyordu ve ben yine ağlamaya başlamıştım, avuç içleriyle yüzünü ezerek sakinleşmeye çalışıyordu, bana her baktığında gözleri daha çok koyulaşıyordu.