Vakantie

Deel 42

Eva:
'7 jaar geleden toen Sophie verdween was er geen spoor van haar te vinden. Heeft u enig ieder waarom iemand haar zou willen ontvoeren'. Kijkt Wolfs de vrouw vragend aan.  'Soms had ik het idee dat haar vader zich met de verkeerde zaakjes bezig hiel. Ik denk bij een drugsdealers groep. Misschien dat ze ruzie kregen en zo wilde dat ze iets voor hem deden ofzo'. Haalt ze haar schouders op. 'We hebben haar gevonden'. 'Hebben jullie Sophie gevonden' kijkt ze ons met open mond aan. 'Wilt u haar zien' kijk ik de vrouw voor ons vragen aan. 'Nee' zegt ze resoluut. 'Waarom wilt u haar niet zien als ik vragen mag'. Kijk ik haar verbaast aan omdat dit niet het antwoord was die ik verwachte. 'omdat als ik haar aan kijk gelijk aan haar ouders moet denken en dat kan ik echt niet aan'. Ik knik ' en het ongeluk uw man bleef volhouden dat het geen ongeluk was'. ' het maakt niet uit of het een ongeluk was of niet ze zijn toch dood' rolt er een traan over haar wang. 'mogen we het nummer van uw man' vraagt wolfs. 'hoezo u heeft nu toch met mij gesproken' gaat de vrouw in de aanval. 'het nummer' steekt wolfs zijn hand naar de vrouw uit. De vrouw zucht diep en geeft het nummer toch maar. ' bedankt voor u tijd' staan Wolfs en ik op om vervolgens naar de deur te lopen. 'Ik vind het raar dat zij niks van Sophie wil weten. Ze is zo lang vermist geweest en nu wil ze haar niet zien' zeg ik tegen Wolfs als we de auto in gaan. 'Het komt goed Eef' legt Wolfs een hand op mijn been om vervolgens een kus op mijn lippen te drukken.