Ognisty wilk

8

Jedziemy już trzy godziny, z czego dwie przesypiam. Kiedy się budzę nieznajoma przystawia mi butelkę wody do ust. Piję szybko, łapczywie.

-Nie tak szybko, spokojne -nie słucham, jestem zbyt spragniona.

Kobieta widząc, że nie zamierzam przestać tak pożądliwie pić, zabiera mi butelkę. Patrzę na nią z wyrzutem.

-Dostaniesz kolki. Jeśli obiecasz, że będziesz piła wolniej dam ci tyle wody ile będziesz chciała. Zgoda? -kiwam potakująco głową.

Kiedy zaspokajam pragnienie, dostrzegam więcej szczegółów otaczającego mnie otoczenia. Nadal jestem w ciężarówce. Nie ma w niej dużo rzeczy, jedynie kilka skrzyń i dwa plecaki. Nadal jestem obolała, źle się czuję, mam pewnie gorączkę a moje plecy płoną żywym ogniem. Jestem również odwodniona i nie czuję zmarzniętych nóg i rąk. 

Na dworze już świta. Słońce przebija się przez szczeliny w pojeździe, przez co mogę przypatrzeć się lepiej kobiecie. Próbuję podnieść się by nie leżeć już na jej kolanach, ta jednak mi nie pozwala, więc nadal moja głowa leży na jej nogach. 

-Leż, nic ci nie grozi, jesteś już bezpieczna.

Nieznajoma okazała się dwudziestoletnią blondynką o jasnych, niebieskich oczach. Ma ogoloną część głowy, z wytatuowanymi winoroślami sięgającymi do ramienia. Podoba mi się -myślę. 

-Jak masz na imię?

-Cressida. 

-Dokąd jedziemy? 

-W bezpieczne miejsce. Spodoba ci się. Będziesz mogła w nim zostać ile tylko chcesz i odejść kiedy chcesz. Jesteś wolna. Opatrzymy ci również wszystkie rany. Wyzdrowiejesz -przy tych słowach ciepło się do mnie uśmiecha.

Po dłuższej chwili milczenia Cressida mówi, że za niedługo będę mogła wyprostować kości na świeżym powietrzu, bo będziemy musiały zmienić samochód.