Little sister Horan

I love you

* Liam's pov *

Ik schrik als ik armen om mijn nek heen voel en een hoofd tegen mijn borst.
Als het tot me door dringt wat er gebeurt, dat ik een knuffel krijg, een knuffel van Julia, twijfel ik geen moment.

Ik sla mijn armen om haar middel en druk haar dicht tegen me aan. Ik laat me achterover vallen, waardoor Julia nu boven op me ligt.
Ze blijft nog steeds met haar gezicht ij mijn borst schuilen, maar ze glimlacht als ik ons achterover laat vallen. Ik voel dat ze glimlacht en automatisch doe ik dat ook.

Een paar maanden en weken geleden had ik dit nooit gedacht. Ik had gedacht dat ik mijn kans heb gehad, dat ik Julia nooit meer vast zou kunnen houden, dat ik haar nooit meer mijn zou kunnen noemen. Ik zucht en geef Julia een klein kusje op haar hoofd.

Ik kan het gewoon niet geloven. Ze heeft niet gezegd dat ze me een tweede kans geeft, maar ik weet wel dat ze me een tweede kans geeft. (Aye verwarrend)
Ik ken Julia en als ze geen zin heeft om te praten, zegt ze niks, maar geeft ze je een hint waarvan je het antwoord wel kunt raden.

En dit keer was de hint deze knuffel, deze sterke knuffel en haar glimlach tussen het huilen door. Dit is de hint. Ik heb een tweede kans. Eindelijk, een tweede kans. Ik moet dit niet verpesten.

Ik word uit mijn gedachten gehaald als Julia zich uit onze knuffel trekt en rechtop gaat zitten. Ik ga ook recht opzitten en kijk haar bezorgd aan.
Haar ogen zijn nog steeds rood en vol met pijn en verdriet.

'Wat is er?' Vraag ik.

'W...wat?' Zegt ze zachtjes.

'Wat zit je dwars? Ik ken je en die blik. Die blik vertelt me dat er iets is.'

Julia ontwijkt mijn blik en begint zachtjes met praten.

'I...ik ben bang dat...dat het niet gaat lukken.'

'Wat niet gaat lukken?' Vraag ik verbaasd.

'Ons.'

'Ow.' Zeg ik. Ik zucht en pak, alweer, haar handen vast en wrijf er met mijn duim over heen.

'Waarom denk je dat?'

'Omdat ik gewoon bang ben dat het weer verkeerd gaat. Dat ik je weer kwijt raak en... ik ben bang dat ik je niet meer kan vertrouwen.'

'Waarom kan je me niet vertrouwen?' Ik negeer de steek die ik in mijn hart voel en frons mijn wenkbrauwen.

'Ik wil je wel vertrouwen, maar ik weet niet of ik het kan. Na alles wat er gebeurt is. Het heeft denk ik gewoon nog tijd nodig en ik weet niet hoeveel.' Ik zie een kleine traan over haar wang lopen.

'Juul, ik verwacht toch ook niet dat je me nu in een keer weer volledig vertrouwt? Dat heb ik gelijk al gezegd.'

'Ja, weet ik. Maar ik vind het gewoon zo erg.'
En meteen rollen er meerdere tranen over haar wangen heen en komen terecht op het bed, wat op een gegeven moment een natte vlek vormt.

'Waarom vind je het zo erg?' Vraag ik bezorgd.

'Dat ik je niet gewoon zoals eerst kan vertrouwen. Want ik weet wel dat je dit nooit meer zal doen.' Ik veeg de tranen weg met mijn duimen. Ik til haar hoofd op door mijn hand onder haar kin te doen.

'Het komt goed. Echt waar. Ik snap dat het je pijn doet dat je me niet meer zoals eerst vertrouwt, dat doet mij ook pijn. Maar ik heb het tenslotte aangericht. Het gaat me nu vooral even om jou. Ik snap het, Juul. Je hoeft niet bang te zijn dat je mij er mee pijn doet. Echt niet. Oke?'

Ze knikt.

'Het komt goed.' Zeg ik als ik der weer terug in een knuffel trek.

'Dankje Liam.' Zegt Julia als ze me voorzichtig in mijn ogen aankijkt.