Little sister Horan

I can't

* Julia's pov *

Ik geef Niall een knuffel en loop dan weer naar binnen. Niall ploft gelijk op de bank neer met een zak chips.
Ik kijk hem even raar aan en richt me dan tot de andere. Nog steeds probeer ik Liam's blik te ontwijken, die de hele dag al op me gericht is.

'Ik ga naar bed, jongens.' Zeg ik.

Meteen kijkt iedereen naar me.

'Maar het is pas half 9.' Zegt Harry.
'Jade ligt nog geen eens een uur in bed.'

'Ja, maar ik ben gewoon moe van alles van vandaag enzo.' Zeg ik eerlijk.
Meteen krijg ik begrijpende blikken terug.

'Tot morgen.'

'Tot morgen.' Zeg ik.

Als ik de trap op loop, kijk ik nog een keer naar de woonkamer. Naar Liam, net als hij ook naar mij kijkt.
Ik bekijk hem eens goed en dan valt het me pas op.
Zijn blik, zijn blik in zijn ogen.

Het is zo anders. Zo gebroken, verdrietig, pijnlijk, zo dof en zo moe. Dan kijk ik naar de rest van zijn gezicht en zie dat hij wallen onder zijn ogen heeft.

Dat ik dit nu pas opmerk.
Dat ik het nu pas echt zie hoe slecht het wel niet met hem gaat. Misschien heeft Niall toch wel gelijk. Misschien zijn Liam en ik inderdaad wel niks zonder elkaar. Kunnen we niet zonder elkaar.

Ik schenk hem een glimlach en loop dan snel naar boven als ik me realiseer dat ik al een tijdje naar Liam aan het staren ben.

Ik kleed me om en plof op mijn bed neer. Ik heb echt geen enkele behoefte om mijn tanden te poetsen, laat staan mijn make-up te verwijderen. Ik zucht en staar naar het plafond.

Het was eigenlijk best wel een fijn gesprek met Niall. Toen die vroeg of die me kon spreken, zag ik Liam meteen al opschrikken. Ik zag de bui al hangen, maar ging toch maar met Niall mee. Hij merkte gelijk al dat ik zenuwachtig was en toen die erna vroeg barstte ik gelijk in tranen uit.

De woorden die Niall allemaal zei, waren zo mooi, zo fijn en zo waar.

Hij vertelde me van alles over Liam, hoe het met hem ging toen ik weg was.

Meteen krijg ik tranen in mijn ogen.

Ik ben hier, in een huis, hetzelfde huis als waar Liam zich bevindt. Ik ben in hetzelfde huis als Liam, heel dicht bij hem en toch weer niet. Toch ben ik niet dichtbij hem. Hij is er wel, als hij voor me staat ben ik toch niet dichtbij hem, ookal staat hij maar 2 meter van me vandaan. Het lijkt alsof hij zo ver weg is.

Zo ver weg in zijn gedachten.

De afstand tussen ons lijkt zo groot. Te groot om af te leggen. Te groot om weer bij elkaar te komen. Alsof de kans dat we weer terug bij elkaar komen niet bestaat.

'Hey.' Hoor ik een stem.

Ik ga rechtop zitten en veeg snel de tranen weg.

'Hey, waarom huil je?' Vraagt degene bezorgd.

Meteen begin ik nog harder te huilen en ga weer liggen. Dit keer op mijn buik en verberg mijn gezicht tussen de kussens.

Ik voel het bed naast me inzakken en een hand op mijn rug. Een hand die een brandend gevoel achterlaat op mijn huid. Een hand die mijn spieren doen ontspannen, maar ook weer laat aanspannen. Doordat die handen zoveel verkeerde dingen hebben gedaan. Het beeld van Liam's hand die naar Zayn's gezicht vliegt spookt gelijk weer door mijn hoofd heen.

'Juul?'

Ik begin weer harder te snikken.

'Wil je praten?' Vraagt hij onzeker.
Ik schud mijn hoofd.

'Ow, oké. Dan ga ik wel weer.'

Ik word iets terug omhoog geveerd als hij opstaat. Toch knaagt er iets in mijn maag. Ik ga half rechtop zitten.

'Liam, wacht.' Zeg ik snikkend.

Liam draait om en kijkt me afwachtend aan.

'Blijf. Alsjeblieft.'

Ik zie Liam hier geen tweede keer over nadenken. Hij komt gelijk weer naar me toe gelopen en gaat weer naast me op bed zitten. Zijn hand legt hij gelijk weer op mijn rug neer als hij ziet dat ik nog steeds aan het huilen ben.

Ik ga goed rechtop zitten en laat Liam spreken.

'Julia, ik...ik... het spijt me zo erg! Ik was zo stom dat ik een magazine geloofde boven jou en al mijn vrienden, maar vooral jou! Ik was zo stom bezig. Maar ik wist dat je het goed kon vinden met Zayn en dat Zayn je wel ziet zitten en ik weet dat ik je had moeten vertrouwen.
Ik had beter na moeten denken. Je zat de hele tijd bij mij op de waterscooter en verder bij helemaal niemand. Ik ben geen een keer weggeweest. Het spijt me echt zo zo erg. Het spijt me dat ik je niet geloofde, dat ik zo boos werd, dat ik Zayn wilde slaan, dat ik zo naar je ging schreeuwen en....

...Vooral dat ik zoiets stoms zei. Het spijt me Juul. Echt heel erg. Ik weet dat het anders is tussen ons nu. Ik weet het en ik voel het. Ik weet dat je me niet vertrouwt zoals eerst, dat je bang bent voor me en dat begrijp ik ook! Dat is logisch nadat ik zo agressief werd. Ik snap het ook heel goed als je niks meer met me wilt. Echt waar. Mijn moeder heeft me dingen uitgelegd, dingen helder gemaakt. Door haar ben ik het licht gaan zien. Ik was gebroken toen je zei dat je wegging, zo gebroken. De blik in je ogen van toen, zie ik nu weer terug. Die bange, gebroken ogen. Dat ik heb veroorzaakt. Het spijt me zo erg! Echt zo erg! Maar Juul, alsjeblieft. Laat het me weer proberen. Laat het ons weer opnieuw proberen. Geef me nog een kans, nog eentje. En ik beloof je dat ik die niet verpest.

Na al die dingen die we hebben meegemaakt, die ik voor je heb gedaan, de mooie momenten die we samen hebben beleefd kan je toch niet zomaar achter je laten?

De romantische momenten. De strandrit, de picknick, het uiteten gaan met zijn tweeën, Parijs. De Eiffeltoren. Night Changes.

Alsjeblieft, Julia. Ik smeek het je. Ik kan niet zonder je. Echt niet. Daar ben ik achter gekomen. Geef me alsjeblieft nog een kans.'

Tranen waarvan ik dacht die niet nog harder konden stromen, stromen heel hard over mijn wangen heen. Ik kijk naar Liam. Zijn afwachtende blik laten mijn tranen nog harder stromen. Ik doe mijn handen voor mijn ogen en begin te snikken.

'Julia, alsjeblieft.' Hoor ik Liam zachtjes zeggen.

Hij pakt mijn handen vast en haalt ze van me gezicht vandaan. Ik trek mijn handen terug uit zijn handen. Meteen zie je de hoop in zijn ogen, weg falen.

Ik knipper een keer met mijn ogen en dan kan ik het niet meer laten. Hij ziet hier nu voor me. Niet zo ver weg als eerst. Hij is dichtbij nu. Hij sluit zich niet van me af. Hij is heel dichtbij.

Ik sla mijn handen om zijn hals heen en verberg mijn gezicht in zijn borst.
De tranen stromen nog steeds over mijn wangen. Van blijheid dat Liam hier nu bij me zit. Dat ik hem kan vasthouden. Van blijheid dat ik hem nog een tweede kans wil geven.

Liam slaat zijn armen om mijn middel heen en trekt me heel dicht tegen hem aan. Echt heel dicht. 

Hij laat zich achterover op mijn bed zakken, waardoor ik nu boven op hem lig.

Ik glimlach door mijn tranen heen en knuffel hem stevig.
Ik wil hem niet nog eens laten gaan. Niet nog eens....
______________
Heeeyyy

Yayyy Juliam is almost baaaack!!!!

Hope you like it.

Enjoy!

All the love. J