Little sister Horan

Promise

* Julia's pov *

Als we eindelijk al mijn spullen hebben gepakt en Liam mijn tas dicht rits en naar me toe komt lopen, kunnen we eindelijk weggaan.
Ik pak zijn hand vast en geef hem een kus op zijn wang.

'Dankje.' Zeg ik.
Meteen verschijnt er een glimlach op zijn gezicht en begeleidt hij me naar de wachtkamer, waar iedereen al zit te wachten.

Als ik mijn moeder zie staan, kan ik het niet laten om haar in een knuffel te trekken.
Ze heeft zich zoveel zorgen over me gemaakt de laatste tijd, mijn vader trouwens ook, maar ik ben al sinds kleins af aan iets hechter met mijn moeder dan met mijn vader.

'Ik ga met jullie mee naar huis.' Zegt mijn moeder.
Ik knik en loop weer terug naar Liam.
Meteen pakt hij mijn hand vast, wat me doet laten grinniken.
Echt, ik kan niet stoppen met lachen. Ik ben zo blij dat alles eindelijk weer goed is.

We stappen met zijn allen de lift in en gaan naar de begane grond.
Niet veel later toen de paparazzi binnen was gekomen, kwamen er al allemaal beveiligers en zelfs agenten om ze uit het ziekenhuis te krijgen. Het is eigenlijk ook verboden voor journalisten om op zo'n privégebied en gebouw te komen.
Meestal zou ik me helemaal rot schrikken en me ongemakkelijk voelen bij de papz, maar dit keer niet.

Dit keer was ik zo in mijn wereldje met Liam, het was zo fijn om in zijn armen te zijn. Ik heb hem zo gemist, dat me de paparazzi helemaal niks meer kon schelen.

'Gaat het?' Vraagt Liam als we de lift in stappen.

'Ja.' Zeg ik verbaasd.

'Je bent zo stil.'

'Ow, ik was gewoon over van alles aan het denken.'
Meteen schenkt Liam me een bezorgde blik, alsof hij bang is dat ik niet meer met hem verder wil hoe meer ik erover denk.

Maar het is juist het omgekeerde. Hoe meer ik over Liam denk en wat hij gedaan heeft, goede en slechte dingen, ben ik steeds meer zeker van mijn beslissing. Ik wil hem niet kwijt. Telkens als ik hem aankijk, voel ik allemaal vlinders in mijn buik. Het klinkt cliché maar het is zo.
Telkens als ik in zijn mooie bruine ogen kijk, voelt het als de eerste keer toen ik hem ontmoette.

Je hoort heel vaak mensen zeggen, dat in hoeverre je in een relatie komt je niet meer verliefd bent, maar gewoon heel veel van elkaar houdt.
Maar dat is bij mij totaal niet zo. Ik voel me nog steeds hetzelfde als eerst bij Liam, nog steeds even goed.

Toch ben ik bang dat dat bij Liam misschien niet het geval is. Dat hij nu alleen maar van me houdt. Daar ben ik natuurlijk al hartstikke blij mee, maar toch hoop ik dat hij nog steeds hetzelfde voelt als ik de hele tijd al heb gedaan. Dat hij ook nog steeds dezelfde vlinders heeft, dat hij ook nog steeds verliefd is.

Toch ben ik ook nog voor iets anders bang, iets wat me de rillingen geeft.

Wat nou als ik ineens Liam vergeet? Dat ik niet meer weet wie hij is?

'Julia! Hoe gaat het met je!'

'Julia!'

'Waarom lag je in het ziekenhuis?'

'Zijn jij en Julia weer bij elkaar Liam?'

'Hoe gaat het met jullie?'

'Ben je zwanger?'

'Waarom was je in het ziekenhuis?'

'Waarom zijn de interviews uitgesteld?'

'Zijn jullie nog verloofd?'

Liam versnelt zijn pas en sleurt me met zich mee. Ik heb moeite om hem bij te houden en ik vraag me af waarom hij nu in een keer zo veel haast heeft. Dit keer vroegen de journalisten niet zo rare vragen.

'Wat is er?' Vraag ik als we weer veilig in de auto zitten.
Meteen kijkt Liam me vragend aan.

'Waarom sleurde je me net zo mee?'

'Omdat ik het niet leuk vind als ze zo doen als jij erbij bent. Ik vind het niet leuk als ze je aanvallen met allerlei vragen en zo dichtbij je staan. Ik weet dat je dat niet prettig vind.'

'Dankje.' Zeg ik met een glimlach.

'Zo, wat een drukte daarbuiten.' Zegt mama die voor ons komt zitten in het busje met papa en Niall. De rest zit in het andere busje.

'Ik ben blij dat je weer mee kan, meid.' Zegt mijn vader als hij zich een beetje omdraait en in mijn been knijpt.
Ik glimlach naar hem en knik.

'Ik ook.' Zeg ik en als ik naast me kijk, zie ik Liam ook glimlachen.

* Liam's pov *

Ik glimlach als ik me realiseer dat ze echt weer mee mag, weg uit het ziekenhuis. En dat ze met mij mee naar huis wilt en niet met haar ouders. Ik heb afgesproken dat haar ouders nog een paar dagen bij ons blijven, omdat ze dat fijner vinden.
Ze willen graag nog even bij Julia zijn en pas weg gaan als ze zeker weten dat het goed met haar gaat.

Julia weet dit nog niet, ik heb dit met haar vader afgesproken toen Julia nog, voordat we weggingen, naar de wc ging.
Ik denk eigenlijk dat ze dat helemaal niet erg vindt, dat ze er stiekem wel blij mee is.
Want welk meisje wilt nou niet haar ouders bij zich hebben, vooral haar moeder niet?

Toch ben ik bang en ik denk dat iedereen dat wel is. Er hangt een opgeluchte sfeer tussen iedereen, maar toch is de gespannen sfeer nog niet helemaal verdwenen.

Ik weet niet of de anderen ook zo denken, maar ik ben bang dat Juul misschien toch over een tijdje weer ineens haar geheugen verliest. De dokter heeft nog wel gezegd, dat als het 4 weken niet gebeurd is, het ook niet meer terugkomt.
Maar wat nou als ik wakker word en Julia naast me wakker maak, wat als ze dan ineens in paniek raakt, omdat ze niet meer weet wie ik ben.

Wat als ze wakker wordt en mij niet meer herkend? Dat ze met een vreemde in bed ligt?

'Liam, waar denk je aan?' Hoor ik Julia's stem ineens. Meteen voel ik me al wat rustiger als ik haar stem, mijn naam hoor uitspreken.

'Gewoon.' Zeg ik als ik weer naar buiten kijk.
Ik kijk weer om als ik ineens een hand op die van mij voel.
Het is Julia. Ik kijk haar aan en zie dat ze me iets wilt zeggen, maar het op de een of andere manier niet wilt of niet kan.

'Ik ben daar ook bang voor.' Meteen frons ik mijn wenkbrauwen. Denk ik nou wat ik denk dat het is? Zou ze het hebben over haar geheugenverlies?

'Over mijn geheugenverlies.' Zegt ze als antwoord op mijn vraag, die ik net in mijn hoofd stelde.

'Hoe weet je dat?' Fluister ik.

'Dat je daaraan zat te denken?' Ik knik.

'Een gok. Ik zat er ook aan te denken. Ik wil niet dat het gebeurt Liam. Ik wil niet dat ik op een dag jou niet meer herken.'

'Ik weet het. Ik wil het ook niet, Juul. Ik ben er ook bang voor, maar we moeten maar zo denken... als het gebeurt, laten we je niet gaan, hoe graag je ook weg wilt, we laten je niet gaan.
Je krijgt je geheugen uiteindelijk toch weer terug, alleen moeten we dan maar hopen dat dat zo snel mogelijk is, mocht het gebeuren.'

'Laat me dan alsjeblieft niet weglopen.' Zegt ze met een bange blik in haar ogen.

'Beloofd.
Ik laat je niet nog eens weglopen.' Zeg ik als ik haar dichter tegen me aan trek en een kus op haar hoofd geef.

'Niet nog eens.'
___________
Heyyy

Zoo weer nieuw hoofdstukje
Ik heb nog geen idee wanneer ik stop dus blijf maar lekker doorlezen :)))

Het duurt wss nog wel ff

Enjoy!

All the love. J

Ik heb btw een nieuw boek over Niall, loyal or an Asshole
En ik ben er net in begonnen, ga er zo snel mogelijk mee verder.
Heb een Niall boek gedaan, omdat mensen daarom vroegen :)