Little sister Horan

Light

* Liam's pov *

Ik lig in bed, naast het bed van Julia in het ziekenhuis. Ze is nu al 3 weken in coma en er gebeurt helemaal niks. De artsen zeggen niet hoe het met haar gaat, maar ik zie nog steeds hetzelfde meisje als 3 weken geleden.

Geen teken van verbetering of leven, alleen haar adem die met moeite gaat geeft me nog hoop en de piepende apparaten om haar heen laten me weten dat er nog een kans is.

Het is al laat en ik ben hier al 3 weken dag en nacht bij haar. De rest zegt dat ik naar huis moet om te rusten, maar dat wil ik niet. Ik heb het beloofd om hier op haar te wachten totdat ze wakker wordt. En die belofte ga ik nakomen. Die wil ik nakomen, want ik wil dat ze wakker wordt.

Af en toe als ik tegen der aan het praten ben voel ik dat ze me in mijn hand knijpt en zie ik af en toe haar ogen knipperen, maar niet openen. Ik weet niet of het echt is, maar ik hoop het.

Het is 1 uur 's nachts en ik lig naar Julia te kijken met haar hand in de mijne. Ik kan niet slapen, ik wil bij haar blijven en dat ze haar ogen opent. Ik hoop het zo.

De concerten zijn afgelast, want ik weigerde er heen te gaan. Ik wilde niet. Ik kan niet voor onze fans doen alsof ik blij en gelukkig ben, want dat ben ik niet. Niet als mijn meisje hier zo ligt.

Ik ga niet acteren.

* Julia's pov *

Ik ben in een tunnel. Een donkere tunnel, maar zie aan het eind een fel licht. Ik loop erop af, maar het lijkt een eeuwigheid te duren.

Ik kom maar niet dichterbij, er komt geen eind aan deze tunnel. 'WAAR BEN IK? Schreeuw  ik. Het echoot en ik probeer het nog een keer.

'WAAR BEN IK? '  'Je bent in de tunnel van leven of dood.' ik kijk achterom en zie er een oude vrouw staan. 'Wie bent u?' vraag ik.

'Ik ben de oma van Harry, je vriend.' 'Wat doe ik hier?' 'Je ligt in coma schat.'  'WAT? Nee, dat kan echt niet!' 'Jawel, je bent per ongeluk neergeschoten door Paul.'

'Hoelang lig ik in coma?' '3 weken.' Ik word stil. Ik lig 3 weken in coma, ik ben neergeschoten. Hoe kan dit? Waar is Liam? 'LIAM?!' 'Liam ligt naast je in het ziekenhuis dag en nacht. Hij wacht totdat je wakker wordt, dat heeft hij je belooft.'

Er stromen tranen over mijn wangen. 'Ach meisje, kom hier'. De oude vrouw neemt me in haar armen en ik laat me uithuilen.

'Wat moet ik doen?' vraag ik snikkend. 'Je moet naar de donkere kant lopen, dan wordt je wakker.' 'Maar de lichtere kant ziet er veel beter uit.'

'Dat weet ik, maar als je die kant kiest dan kom je in de hemel en ben je niet meer bij Liam. Dan ben je dood.' Ik kijk met grote ogen de vrouw aan.

'Kom, je tijd dringt. Je moet naar de donkere kant gaan, dan ben je weer bij Liam.' Ik geef de vrouw een knuffel en begin te rennen. Richting de donkere, duistere, enge kant.

Ik ren, ik ren om weer bij Liam te zijn, ik ren voor Liam.

*Liam's pov *

Ik kan nog steeds niet slapen en kijk naar Julia terwijl ik diep in mijn gedachten ben.

Mijn ogen glijden over haar lichaam en stoppen bij haar gezicht. Ik weet niet of ik het goed heb gezien, maar ik zag haar ogen knipperen. Niet openen, maar ze bewogen.

Ik spring gelijk mijn bed uit en ga dicht bij Julia staan en bekijk haar goed. Ja, het was echt. Haar ogen bewegen nog een keer.

Mijn hart begint sneller te kloppen. 'Julia?' vraag ik met trillende stem. Ik voel een zacht kneepje in mijn hand en daarna nog een.

'JULIA!' en toen. Het moment waar ik al 3 weken lang op wachtte. Het moment waar ik zo naar uit keek. Het moment dat ze haar mooie, blauwe, groene ogen opent. De ogen waar ik zolang naar verlangde en elke keer in verdrink. Die ogen zijn geopend.

Bedankt voor de reads! Het is niet heel veel, maar voor mij wel. Ik had het nooit gedacht. Ik hoop dat jullie van dit hoofdstuk hebben genoten. Ik heb in een keer weer zoveel inspiratie :).

Ik probeer zoveel mogelijk te posten! Please laat een comment achter of je meer wilt en een vote dat betekent heel veel voor me :)