Little sister Horan

Congrats

* Julia's pov *

Het is middernacht en ik ben klaar wakker. Liam ligt vredig naast me te slapen, met zijn arm over mij heen zoals gewoonlijk.

Ik kijk wat voor me uit, naar het plafond. Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik kan het nog steeds niet geloven dat ik zwanger ben. 2 weken geleden was echt de grootste schrik van mijn leven. Ik wist dat ik al heel laat was voor mijn periode, maar ik had er verder niks achter gezocht.

Totdat ik me realiseerde dat ik gewoon 2 maanden had overgeslagen. Ik ging nerveus naar de apotheek om een goede zwangerschapstest te halen. Ik had een muts op en een sjaal om, terwijl het zo'n 20 graden was. Ik wilde niet herkend worden, ik wilde niet dat iemand van de fans zag dat ik een zwangerschapstest ging halen.

Ik keek dood zenuwachtig naar het doosje dat ik in mijn handen had toen ik op de wc was. Mijn handen waren aan het trillen, waardoor ik bijna de gebruikersaanwijzijg niet goed kon lezen. Er was niemand thuis die middag, gelukkig. Ze waren met zijn allen 2 daagjes weg en ik wilde niet mee.

Toen zag ik dat de test positief was.

Ik liet het vallen en ik liet mezelf op de grond zakken. Mijn handen grepen gelijk naar mijn buik, die inderdaad dikker was. Ik dacht dat het door het eten kwam ookal had het een andere vorm dan normaal, maar dat was het dus niet.

Ik pakte voorzichtig de zwangerschapstest weer op, mijn handen nog meer trillend dan daarvoor.

3 maanden

Ik ben gewoon al iets meer dan 3 maanden zwanger. En nu, een paar weken later, ben ik bijna bij 4 maanden en kan je mijn buikje toch al aardig zien. 

Ik veeg een traan van mijn wang af. Ik heb het mijn ouders ook nog steeds niet verteld.

'Juul?'

Ik schrik op als Liam me bezorgd aankijkt.

'Hey? Waarom ben je aan het huilen?'

Meteen begin ik te snikken en harder te huilen dan net.

'I...ik zat te denken, hoe we het de anderen moesten gaan vertellen en mijn ouders. En die van jou natuurlijk.' Voeg ik er op het laatst aan toe, de ouders van Liam waren nog helemaal niet tot me gekomen.
Liam gaat rechtop zitten en trekt me dichter naar hem toe. Hij pakt mijn hand vast en streelt erover heen met zijn duim.

'Weet je, dit is nu iets wat je al een paar dagen last van hebt. Je maakt je zorgen hoe de anderen zullen gaan reageren en je weet niet hoe je het moet brengen. Misschien moet je het daarom juist nu gewoon vertellen. Ookal denk je dat je er nog niet klaar voor bent, als je er zoveel over nadenkt, ben je er misschien toch nog wel meer klaar voor dan jezelf eigenlijk denkt. En als je het vertelt, ben je er ook meteen van af en hebben we dat stiekeme gedoe ook niet meer.'

'Nee, dat is waar.'

'Laten we het gewoon vertellen deze ochtend. Het is al 3 uur.'

'Maar wie gaan we het eerst vertellen?'

'Dat laat ik aan jou over. Of jou ouders of eerst Niall, dan komen mijn ouders wel en de andere jongens.'

'Wie wil jij het eerst?

'Nee, het gaat niet om wat ik wil. Jij moet degene doen die je het eerst wilt.'

'Mama. En papa natuurlijk.' Zeg ik zonder er lang over na te denken.

'Dan doen we dat toch. Dan rijden we rond een uur of 5 naar ze toe.'

'Oké.' Zeg ik zachtjes als ik meteen weer nerveus wordt.