Wicked

Chapter 43

Chapter 43

Naiwan ako doon na tulala. Ilang sandali pa ay naramdaman ko na ang isa-isang pagsibagsakan ng luha sa mga mata ko. It's tearing me apart. Ang sakit-sakit at pakiramdam ko may mas sasakit pa dito. He's right. Damn. Tama sya. Kung mahal pa nya ako, sana walang Angel ngayon sa buhay nya. I known him. Noon, ako lang ang babaeng nakikita nya. Yes, he fling with other girls pero hanggang doon nalang 'yun. I knew when he's interested and if he's not. Maraming babae ang nakapaligid sa kanya pero ako lang nakikita ng mga mata nya. But now, it's different. The way he looks at Angel, I know there's something in there. Kapag nakatitig sya kay Angel bakit pakiramdam ko nakatingin nya sa panibagong mundo nya? And in his new world, I feel like I'm not in there. Damn it.

"Cory?" Lumingon ako ng marinig ang boses ni Alec sa likuran ko. Nakita ko kung paanu nanlaki ang mga mata nya ng makita nya akong umiiyak.

"What happen?" Nagaalalang tanung nya sa akin.

Yumuko ako at nagkagat-labi. Pinilit kong ibuka ang mga bibig ko pero wala namang salitang lumalabas doon. Sa halip, luha ang bumuhos sa akin. Humikbi ako ng humikbi sa harapan ni Alec. Hinila nya ako at niyakap.

"God, what happen?"

"I talked to him."

"What?"

"I talked to Russell."

"And?"

"Hindi na nya ako mahal, A-alec." Nanginig ang boses ko. "Sa kanya mismo nanggaling. I saw them kissing a while ago and it looks like it's real. What's going on between the two of them are real." Umiiyak na sabi ko.

Alec didn't say anything. He just hug me. I know, he feels it too. Na siguro nga kahit na anung mangyari wala na akong magagawa. Na ang natitira nalang sa akin ngayon ay ang pagsisisi. Bukod doon ay wala na. I deserve this right? Bakit kailangang ako ang sobrang masaktan ngayon kahit na ako ang nauna nyang sinaktan? Bakit?

Nagmukmok ako sa bahay hanggang sa araw ng pasukan. Wala akong gana. Ni ayaw kong gumawa ng kahit na ano, parang ayaw ko na nga rin pumasok. Parang mas gusto ko nalang magkulong dito sa loob ng bahay.

"Hey, cheer up. Ang aga-aga nakabusangot ka." Hinila ni Alec ang pisnge ko habang nagmamaneho sya papasok ng University. Ngayon kasi ang unang ng pasukan.

"Hindi ako nakabusangot. Inaantok lang ako. It's still early." Kumento ko.

"Hm. I doubt that." Aniya.

Hindi ako umimik at bumaling nalang sa bintana. Pinagmasdan ko ang mga sasakyan na kasabayan namin.

"It's alright, Cory. Hindi magtatagal magiging okay ka rin." Aniya sa akin.

Ngumiti lang ako at tumungo-tungo.

Yes. Someday. 'yun ang hiling ko. Na sana balang araw, maging okay din ako.

Ilang sandali pa ay nakarating na din kami sa University. Sinabit ko ang bag ko saking balikat bago naglakad paloob. Patakbong humabol si Alec sa akin.

"Hatid na kita sa room mo."

"Come on, no need." Tumawa ako.

Ngumisi sya at hinawakan ang kamay ko.

"Everyone here knew that were lovers, so I guess holding hands is okay." Aniya.

Ngumuso ako.

"Everyone here will get a wrong idea."

"Then, let's make this real para-"

"Alec!" suway ko sa kanya.

"Kidding." Ngumisi sya at tinawanan ako.