Wicked

Chapter 63

Sorry late..

--

Chapter 63

Hinila ako ng Alec papasok sa kanyang sasakyan. Pinagbuksan nya kaagad ako ng pintuan at tahimik naman akong pumasok sa loob. Binagsak nya sa pintuan sa gilid ko at sinundan ko sya ng tingin habang umiikot papunta naman sa driver's seat. Nang makapasok sya ay kaagad nyang pinaandar ang sasakyan. Bumuntong-hininga ako at sinandal ang likuran ko sa upuan. Alec isn't talking. I'm sure he's angry.

"Sorry." bulong ko.

"Alam mo bang halos mabaliw ako kakahanap sayo kagabi?" Mahinahong tanung nya.

Dinilaan ko ang ibabang labi ko at hinarap sya.

"Look, hindi ko alam okay? I was so drunk last night and I'm about to throw up pero may tao sa loob ng CR kaya lumabas ako. Then.." tinagilid ko ang ulo ko at inalala ang mga sumunod na nangyari.

"Then?"

"Then he came. Akala ko ikaw sya tapos hindi ko na alam. Nagising nalang ako andoon na ako sa bahay nya." Paliwanag ko.

Binalingan nya ako ng tingin. Tinignan ko lang sya at nakita kong bumaba ang tingin nya sa damit ni Russell na suot ko. Uminit ang pisnge ko nang mamalagi ang tingin nya saking hita. Hinila ko ang damit na suot ko pababa.

"Hm. A-about this.. I don't know either-" nauutal na sabi ko. I know what he's thinking.

"He changed your clothes." Pirming sabi nya.

Natigilan ako. Damn. Ngayon ko lang narealized. We were alone in his house! There's no maid! I am wearing his shirt! Damn it! He changed my clothes! Damn!

"M-ma-maybe. Hm.."

Inihinto nya ang sasakyan. Bumaling ako sa bintana at nakita na nasa tapat na pala kami ng bahay.

"Alec, I'm sorry. Okay?"

"Did you two made up?" Kumunot ang kanyang noo.

Inawang ko ang bibig ko at dahan-dahang umiling. Bumuntong-hininga sya at ngumiti. Kinuha nya ang kamay ko at tinitigan ako. Tinitigan ko lang din sya. He looks okay now.

"Okay. That's all I wanted to know. Did I made you feel uncomfortable? Sorry." He bit his lower lip.

Ngumiti ako at umiling.

"No." Ani ko.

"Sorry." he whisper. Lumapit sya sa akin at dinampian ng halik ang pisnge ko.

Tinanggap ko ang halik na 'yun. Bumalik sa ala-ala ko ang mga nangyari kagabi. I was about to tell him that I'm willing to start again. Na handa ko na syang mahalin ulit. I was about to tell him that I'm ready to love him again. Then, Russell came. I still remember what I felt the moment I saw him. Lahat bumalik sa akin. Lahat-lahat. I thought I'm okay but the truth is I'm never okay. Nung nakita ko sya para bang umurong ang dila ko sa sa salitang gusto kong sabihin kay Alec. Nawala sa puso ko ang pagasang mahalin pa ulit sya. My whole system reacted the time I saw Russell walking towards me. Alam na alam nang buong pagkatao ko na sya lang. Alam na alam ng buong pagkatao ko na sya parin. Na sya lang.

Itinulog ko ang lahat. Masakit ang ulo ko pero para bang hindi ko nainda 'yun dahil sa mga nangyari. Mas sumakit pa lalo ang ulo ko sa kakaisip kaya dinaan ko nalang sa tulog 'yun. Lumipas ang maraming araw. One month to be exact. Bumalik kami sa States kasama si Az, ang fiancée nyang si Brian Kenneth at si Alec para sa pamamanhikan nya.

Dalawang araw ang lumipas pagkatapos naming umuwi ay sumunod ang parents ni Brian Kenneth. Their pamamanhikan held in our house that evening. My Dad was there. Alec was there. Their families was there. And I was there pero parang wala rin. Marami atang naiwan sa akin sa Pilipinas.