MISS NOT PERFECT

CHAPTER 39

I immedialy closed the gap between us and wrapped my arms around her to prevent the approaching car that made us flipped over the floor. Napa pikit ako ng madiin dahil hindi naging maganda ang bagsak ko. Hinigpitan ko ang yakap ko kay Mikki at pinilit ko ang sarili kong gumalaw para tignan kung okay siya.

"Okay--"

"Ivan.."

Natigilan ako. This is the first time I've heard her saying my name. Napapikit na lang ulit ako ng maramdaman kong kumikirot ang siko ko nung bigla siyang gumalaw at umalpas sa yakap ko. Parang may nabali.

I groaned. Shit.

She stood up and gone from my sight. Oh shit! Iniwan niya ba ko dito?

Tatayo na sana ako ng may biglang tumulong sakin at sinakay ako sa stretcher. I refused pero wala na akong nagawa hanggang sa makapasok na kami sa ospital. Nasa tapat lang naman kasi ang ospital.

I was so disappointed because after what I've done, she'd just left me and didn't bother help me stood up. I closed my eyes when the nurse came to clean my bruises and wounds. Namamaga din ang kanang kamay ko dahil ito yung unang tumama nung bumagsak ako.

I sighed.

Paano na ko magsusulat niyan? Hays.

Biglang dumating ang doktor at nagulat pa ako ng makita si Mikki sa likod niya. Akala ko umalis na siya.

"Are you Ivan Lance Meneses?" tanong ng doctor.

"Y-yes I am.."

The doctor nodded. And checked my right arm.

Tumingin ako kay Mikki. Nakahalukipkip lang siya at matamang pinapanood ang ginagawa ng doctor.

"Hindi naman grabe, still lucky, 1 to 2 weeks ka lang magkacast, naipit lang naman ang ugat kaya namamaga."

I nodded. Umalis na ang doktor pagkalagay ng cast sa braso ko. Hindi ko na din naman kailangan magpaconfine kaya umalis na agad kami, kasama ko si Mikki. Hindi na ako pinagbayad dahil sa kanila pala ang ospital na to. Hindi din siya naalis sa tabi ko, ewan ko ba kung bakit, hindi naman kasi nagsasalita sunod lang ng sunod. Ganito ba siya magthank you? Pwede naman kasing sabihin. Tss.

Dumaretso ako sa kotse ko.

I sighed.

I'd decided already bago pa mangyari yung aksidente. I told myself to distance myself from her. Hindi na kasi maganda. Nawawala ako sa focus, or let's just say, siya yung nagiging focus ko. Hindi healthy at ayokong lumalim pa yung feelings ko. Abnormal na nga yung heartbeat ko e.

"You'll drive?" biglang tanong niya na nasa likuran ko.

"Yeah"

"You can't" sabi niya saka hinawakan ang kaliwang braso ko at hinila ako papunta sa passenger's.

I frowned at her action.

"I'll drive you home" sabi niya bago isara ang pinto ng passenger's.

Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa makapasok siya sa driver's seat. Hiningi niya yung susi at walang imik ko itong inabot sa kanya.

She started the engine without saying any words. We drove in silence. I keep my eyes on the road and tried hard not to look at her.

The only conversation we had was when she just asked where I live and that's it.

The car stopped outside my house.

I released a long breath "Thanks" I said as I pulled myself out of the car.

I've waited for her to come out and handed me my car keys.

"Thanks for saving me" sabi niya at tinalikuran ako at walang anumang naglakad palayo.