MISS NOT PERFECT

CHAPTER 71

I didn't blinked. My eyes were fixed at her orbs, appreciating it's hazel color. Her brows furrowed then looked away. I kept my eyes on hers not minding the weird looks from the students inside this library. I watched her as she opened the book and starts reading.

I looked at the book and read the title. 'The Four Stupid Letter-word'

I frowned. Ano naman kayang ibig sabihin non? Romantic novel kaya yun?

Binalik ko ang tingin kay Mikki. I leaned on the table and smiled at her, kahit hindi siya nakatingin, okay lang. Isang linggo nadin akong ganito, palaging nakabuntot sa kanya nagpapaalila. Sabi kasi ni Lea, kailangan kong isiksik ang presence ko kay Mikki para mas mapansin niya ko. Tapos biglang maglalaho para marealize niya ang existence ko pero duda ako sa sarili ko na kaya kong gawin yun. I can't live a day without seeing her. Kaya no to disappearing act. Exaggerated i know, but it's true. At ang masaya naman dito sa journey ko, hinahayaan niya lang akong bumuntot sa kanya, hindi man niya ko kinakausap hinahayaan niya akong magsalita at magkwento, hinahayaan niya din akong tumambay sa kanila Minsan ako pa ang naghahatid sa kanila pauwi. Gusto ko nga ako na din ang susundo sa kanila papasok kaso wag na daw sabi ni Lea.

Bigla siyang tumayo kaya napatigin ako sa relo ko. 15 minutes pa lang ang nakakalipas. Nagtataka akong sumunod sa kanya. Tuluy tuloy lang siyang maglakad ng walang lingon lingon.

"Ivan!" tawag ng isa naming kaklase.

Tumigil ako at hinarap siya. "Bakit?"

"Uh, pwedeng favor? Magpapatulong lang ako" sabi ni Jenna.

Tumingin ako kay Mikki na patuloy pa ring naglalakad. "Sandali. Magpapaalam lang ako" sabi ko saka patakbong lumapit kay Mikki.

"Mikki" hinawakan ko ang braso niya para pigilan siya "Mawawala lang ako saglit, may nagpapatulong lang"

Her forehead creased as she stared at me puzzled. I smiled at her "Nagpapaalam lang. Pwede?" tanong ko.

Tumingin siya sa likod kaya napatingin din ako. Kumaway si Jenna samin at binalik ko ang tingin kay Mikki na kunot na kunot ang noo.

"Pwede?" ulit ko.

She averted her gaze and continued walking as if i didn't asked her. Napakamot na lang ako sa ulo habang pinapanood ko siyang lumayo. Ano kayang ibig sabihin nun?

Lumapit ako kay Jenna. "Sorry, hindi kita matutulungan, siguro next time na lang"

She nodded in understanding and smiled "Okay lang, hindi naman ganun kaimportante, magpapatulong lang sana akong magbuhat ng mga mesa for our function but it's okay, i can ask others so no biggie. Sundan mo na si Mikki baka mabasted ka pa" tatawa tawang sabi nito.

"Thanks" i smiled at her and ran.
Hindi na naman kailangan pang iannounce sa ibuong school na nililigawan ko si Mikki, obvious na kasi ako. Hindi naman ako manhid at bulag para hindi makita at maramdaman ang mga matang palaging nakatingin samin kapag bumubuntot ako kay Mikki. Marami na ding nagtatanong pero nginingitian ko lang siya. Minsan ang sarap sabihin na 'hindi pa ba obvious?' pero naisip ko na parang ang rude ng dating kaya wag na lang. Bahala sila basta ako kay Mikki lang.

I stopped running when i saw her sitting at one of the benches near at our department building. I smiled as i sat beside her. She looked at me and frowned. "Bakit nandito ka?" tanong niya.

I stared at her and shrugged my shoulders. "I declined her favor"

"Why?"

"I want to be with you" i said as i looked straight into her eyes.