Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 1

Περπατώ στην Ερμού αγκαλιά με την αδελφή μου.

"Κριστίνα;Κριστίνα μ'ακούς;Ο μπαμπάς θα μου αγοράσει την κούκλα που σου έδειξα τις προάλες.Είμαι τόσο χαρούμενη."

"Σε ακούω Ξενούλα μου.Σ'ακούω.Δεν ξέρεις πόσο πεθύμησα την φωνούλα σου.Έχω 2 χρόνια να την ακούσω.Απο εκείνη την μέρα...."

Με κοίταξε στα μάτια και έπεσε κάτω.Φώναζα στους περαστικούς για βοήθεια αλλά κάνεις δεν με άκουγε.Κανείς.Απλά περνούσαν απο μπροστά μας λές και δεν είχε συμβή τίποτα.Τα χέρια της Ξένιας άρχισαν να τρέμουν και τα μάτια της είχαν εστιάσει στο πρόσωπο μου.Υπήρχε παντού αίμα και δεν μπορούσα να βρώ σφυγμό.Άρχισε να έχει σπασμούς και εγώ ούρλιαζα.Ούρλιαζα αλλά κάνεις δεν μας κοίταζε.

"Αλεξόπουλου;Αλεξόπουλου;"
Άκουσα μια φωνή.Μια φωνή να με αποκαλεί με το επίθετο μου.Άνοιξα τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που είδα ήταν τον καθηγητή των φιλολογικών πάνω απο το κεφάλι μου να με κοιτάζει με τα σκληρά του μάτια.

"Συγνώμη;"ξερόβηξα και με μια κίνηση των χεριών μου σκούπισα τα μάτια μου.Ήταν υγρά.Έκλαιγα;
Μα φυσικά και έκλαιγα..Πάντα κλάιω όταν έχω εφιάλτες.

"Φαντάζομαι δεν γνωρίζεις την απάντηση στην ερώτηση μου...;"
Με ένα βλέμμα κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά και έσκυψα.
Έχωσα το κεφάλι μου μέσα στις φούχτες μου και έχυσα ένα τελευταίο δάκρυ.Ήταν μονάχα ένας ακόμη εφιάλτης.Ζούσα εκείνη την μέρα ξανά και ξανά με διαφορετικούς τροπους απο τότε.Ξανά και ξανά.

Το κουδούνι χτύπησε σώζωντας με για ακόμη μια φορά απο τις ατελείωτες μου σκέψεις.Είμαι τρίτη λυκείου.Τελευταία μου χρονιά,2 μήνες απομένουν μέχρι τιν Πανελλήνιες.
Νιώθω πανέτοιμη αν εξεραίσουμε το γεγονός πως μερικές φορές αφαιρούμαι σκεπτόμενη την νεκρή μου αδελφή.Ναι,νεκρή.Νεκρή απο αυτοκινητικό δυστήχημα.Έγω καθόμουν δίπλα της όταν συνέβη.

Λοιπόν..χμμ.Τι άλλο;Ααα ναιι!Ο δήθεν πατέρας μου είναι Έλληνας και απο τότε που πέθανε η Ξένια έχουμε μετακομίσει στην Αθήνα.Ζούμε λοιπόν τρισευτιχισμένοι οι δυό μας κάτω απο μια στέγη..
Και όχι..αυτή δεν θα είναι μια χαρούμενη ιστορία όπου δυό ανθρώποι έχασαν την οικογένεια τους και ήρθαν πιο κοντά.Ουτε κάν μια βιαία ιστορία όπου ο πατέρας κακομεταχειρίζεται την κόρη του.Αυτή είναι μια ιστορία αδιαφορίας.Ένας πατέρας που μισούσε την κόρη του γιατί θεωρούσε πως αυτή ευθυνόταν για όλα τα κακά στην ζωή του.Για έναν πατέρα που μεθούσε.