Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Με συνχωρείς ....

Το ξυπνητήρι έσπασε την σιωπή .Συνοδεύτικε από έναν αγανακτησμό. Η κοπέλα άνοιξε διστκατικά τα μάτια της και κοίταξε την αναγραφόμενη ώρα .Βλαστήμισε απο μέσα της , πάλι είχε αργήσει. Ήταν όμως τόσο κουραςμένη , είχε αναγκαστεί να δουλέψει διπλή βάρδια εχθές και κοιμήθηκε ελάχιστα. Με αργά βήματα σύρθηκε προς το παμπάλαιο μπάνιο που διέθεται η γκαρσονιέρα που νοίκιαζε και έκανέ ένα παγωμένο ντούζ. Έπειτα σαν σύφουνας ντύθηκε και αρπάζοντας την τσάντα με τα βιβλία της κατέβηκε της τριζόμενες σκάλες. Φευγαλέα έριξε μια ματία στην πολυκατοικία που έμενε και ξεφύσησε απο αγανάκτηση. Το κτήριο θεωρούνταν παλαιοληθηκό το πιο παλιό στην περιοχή και καταράστηκε την τύχη της που δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει σε κάτι καλύτερο. Όλες οι συμφοιτητιριές της στη σχολή , κατάγονταν απο εύπορες οικογένειες και έμεναν σε πραγματικούς κολοσσούς ,τους οποίους είχε επισκεφτεί και θαυμάσει. Εύχονταν να μπορούσε να νοικιάσει κάτι καλύτερο όμως τα οικονομικά της ήταν πραγματικά για κλάμματα. Τα λίγα χρήματα που της είχε αφήσει η μητέρα της πριν πεθάνει είχαν τελειώσει πριν απο καιρό και ο πενιχρός μισθός που έπερνε ίσα της έφτανε να πληρώνει το ενοίκιο αυτού του ερειπίου και να αγοράζει τα απαραίτητα τρόφιμα.

Περίμενε στην στάση παραπάνω απο μισή ωρα μέχρι να φανεί το επόμενο λεωφορίο. Αναρωτιούνταν τι άλλο θα μπορούσε να πάει στραβά μια τόσο συμαντική μέρα . Είχε να δώσει μόνο 3 ακόμα μαθήματα και μετά θα ήτνα πλέον απόφοιτη της ιατρικής, Ο ι δρώτας και το δίαβασμα που είχε ρίξει τόσα χρόνια επιτέλους θα απέδιδαν καρπούς και θα της πρόσφεραν μια δουλεία που θα την έβγαζε απο την απόλυτη φτώχια . Ήταν η πρώτη στο έτος της και είχε καταφέρει να περάσει όλα τα μαθήματα με την πρώτη . Λίγα λεπτά αργότερα έτρεχε για να προλάβει να μπεί μέσα στην αιθουσα των εξετάσεων και όταν το κατάφερε μια βαθεία ανάσα βγήκε απο μέσα της .

Τα θέματα ήταν ευκολότερα απο οτι περίμενε και προς μεγάλη της έκπληξη η κούραση της χθεσινής μέρας δεν την επιρρέαζε αρνιτηκά . περπατώνατς προς την έξοδο της σχολής συνηδητοποίξσε πως είχε ξεχάσει να πάρει χρήματα για να αγοράσει κάποιο εισητήριο για να γυρίσει πίσω. Θα αναγκάζοταν να γυρίσιε με τα πόδια , κι αυτό δεν την ικανοποιούσε καθόλου . Είχε υποσεθεί στην Ιωάννα φίλη της απο πολύ μικρή , πως σήμερα θα βγαίνανε μαζί και θα είχε ελάχιστο χρόνο να ετοιμαστεί . Θ μπορούσε να ακυρώσει την έξοδο της αλλά την φίλη της είχε ν την δει εδώ και έναν μήνα εφαιτίας των εξετάσεων . Ψιχάλες έπεσαν στο προσωπο της και το βλεμμα της στράφηκε στον συννεφιασμένο ουρανό . Χώνοντας το χέρι στην τσάντα της κατάλαβε πως πυτε ομπρέλα ειχε πάρει μαζι . Μα δεν φαινόταν καν οτι θα έβρεχε σκέφτηκε απελπισμένη και επιτάχυνε το βήμα της . Ούτε πέντε λεπτά δεν πέρασαν μέχρι να αρχισει η καταρρακτώδης βροχή και η ίδια καθώς και τα βιβλία της να γίνουν μούσκεμα . Βλαστήμησε για ακόμα μια φορά . Πλέον έτρεχε απο πεζοδρόμιο σε πεζόδρομο , σταματούσε κατω απο υπόστεγα οταν συναντούσε καποιο στο δρόμο της και απέφευγε επιδέξια τις λακούβες που είχαν γεμίσει με βρόχινο νερό . Ειχε βραχεί μέσο το κόκκαλο και έτρεμε απο το τσουχτερό κρύο . Ηταν ακόμα αρκετα μακρυά απο το σπιτι της και η ώρα ηταν σχεδον 7 . Ίσως τελικά και να αναγκαζόταν να ακυρώσει το ραντεβού της . Περιμένοντας το πράσινο φανάρι να ανάψει αναζήτησε το κινητό της στην τσάντα της ελπίζοντας να εχει επιβιώσει . Δεν ηταν κανένα απο αυτά τα φαντασμαγορικά κινητά που έβγαιναν τωρα τελευταία . Για του στραβού το δίκιο δεν ηταν καν αφής . Φυσικά και ζήλευε ολους τους συμφοιτητές της και απέφευγε να βγάζει δημόσια το κινητό της , αλλα οι τιμές όσων μοντέλων της άρεσαν ηταν απλησίαστες . Σχεδον ο μισθός μισού χρόνου .
Εκνευρίζονταν που δεν μπορουςε να βρει τίποτα οταν το ηθελε . Δεν ήξερε καν που δο ειχε χώσει πριν μπει στη σχολή ή αν το ειχε καν πάρει απο το σπιτι μεσα στην φούρια της .
Ενα αυτοκίνητο πλησίαζε με ιλιγγιώδη ταχύτητα απο την άκρη του δρόμου , η Νοελια δεν μπόρεσε να απομακρυνθεί απο την άκρη του πεζοδρομίου με αποτέλεσμα οταν εκείνο περάσει να στείλει ενα τεράστιο σιντριβάνι νερού πανω της . Μόλις ειχε βρει το κινητό της το οποίο σίγουρα δεν θα επιβίωσε . Ενω κάτσει οταν απο μεσα της άκουσε μια κόρνα και σικωσει ασυναίσθητα το κεφαλι της . Ηταν το ιδιο αμάξι που την έβρεξε πριν απο λιγο , θα μπορουςε ξεκάθαρα να βρίσει τον οδηγό αλλα ήξερε πως δεν ηταν μόνο δικό του το φταίξιμο . Η ίδια θα μπορουσα να εχει μια ομπρέλα , λεφτά για καποιο ταξί ή λεωφορείο ή έστω να μην κυκλοφορεί σαν την τρελή μεσα στην καταρρακτώδη βροχή δίχως να φοράει ούτε μια ζακέτα .
Ο οδηγός κατέβασε το παράθυρο του συνοδηγού και την κοίταξε κατευθείαν στα ματια . Προς στιγμήν νόμιζε πως η καρδιά της προσπέρασε έναν χτυπο , έμεινε να κοιτάζει τα άγρια αλλα ακόμα πανέμορφα χαρακτηριστικά του άντρα με το πανάκριβο αμάξι που μόλις την είχε κάνει μούσκεμα.
"Με συνχωρεις ... δεν ήθελα να σε βρεξω πραγματικά λυπαμε που σε έκανα μούσκεμα "
"Εμ .... δ..δεν πειράζει ηταν και δικό μου το λάθος με συνχωρεις τωρα πρέπει να πηγαινω . "
Συναιχισε να κατέβαινει τον δρόμο , εύτηχως ο μουντός καιρός ηταν ιδανικός για να καλύψει το αναψοκοκκινισμα που ένιωθε να καίει τα μαγουλα της αυτη τη στιγμη . Όμορφος, πλούσιος και ευγενικός , σκέφτηκε και χαμογέλασε στιγμιαία . Δεν ειχε αντιληφθεί πως το αμάξι με τον μυστηριώδη νεαρό την ακολουθούσε παράλληλα με το δρόμο .
"Δεν εχεις ομπρέλα ; θα γίνεις μούσκεμα !"
Τον άκουσε να φωνάζει . Ο θυμός άρχισε να γεννιέται μεσα της . Ο τύπος είχε θράσος , αυτό που η νοελια απεχθάνονταν περισσότερο σε έναν άνθρωπο .
"Όχι μου αρέσει να γίνομαι μούσκεμα και να πιάνω πνευμονία . Πας καλα άνθρωπε μου ; αμα ειχα ομπρέλα φυσικά και θα την χρησιμοποιούσα . "
Τον έβλεπε να προσπαθεί να καταπνίξει ενα γελακι και στρυφογυρισε τα ματια της απο αγανάκτηση ενω ξεκίνησε βα περπατάει παλι . Λίγα βήματα πιο περα διαπίστωσε πως την ακολουθούσε ακόμα . Τωρα ηταν πολύ θυμωμενη . Σταμάτησε αποτομα και γύρισε να τον κοιταξει .
"Γιατί με ακολουθείς ; αλλη δουλειά απο το να σπας πλάκα μαζι μου δεν εχεις ; "
"Θα κρυώσεις αμα συνεχίσεις ετσι , έλα μπες μεσα θα σε πάω εγω όπου θέλεις , ετσι θα νιώσω και καλύτερα για δο ατύχημα πριν ."
Η Νοελια κοντοσταθηκε για μια στιγμη . Να μπει στο αμάξι κάποιου αγνώστου ; Ποτε δεν δο ειχε κανει αυτό . Ηταν μια απο τις αρχές τις . Μαλιςτα η πρώτη στην λιςτα . Και ηταν πολύ αυστηρή με το να τις τειρει όλες . Απο την αλλη ο άγνωστος ειχε δίκιο , αμα περπατούσε μέχρι το σπιτι θα αρρωστενε σίγουρα . Και δεν ειχε καμία όρεξη να χάσει καποια μερα απο τις εξετάσεις
Με μια διστακτικότητα πλησίασε το αμάξι .
"Έλα μεσα δεν δαγκώνω μη φοβαςαι "
Προσπάθησε να καταπνίξει ενα ειρωνικό χαμόγελο που απειλούσε να κανει την εμφανηση του και άνοιξε την πόρτα μπαίνοντας μεσα στο πανάκριβο αμάξι .
"Που θες να σε πάω ;"
Του ειπε την διεύθυνση του σπιτιου της και στην υπόλοιπη διαδρομή έμεινε σιωπηλή κοιτώντας εξω απο το παράθυρο . Έριξε μια ματια στο κινητό της και προσπάθησε να το ανοίξει χωρις επιτυχία , ειχε χαλάσει σίγουρα .
"Γαμωτο !" Ειπε λιγο πιο δυνατά απο οσο νόμιζε τραβώντας την προσοχή του .
"Τι εγινε ;"
"Το κινητό μου βράχηκε και χάλασε τελείως "
"Αυτη την μπακατέλα εχεις για κινητό ;"
"Αυτη μπορώ να πληρώσω εχεις πρόβλημα ;"
"Όχι απλα ... δεν ήξερα οτι κυκλοφορούν τέτοια κινητά ακόμα ."
Απέφυγε να του απαντήσει . Κλασικό πλουσιόπαιδο, ειχε την άνεση του και πίστευε πως μπορουςε να κανει τους άλλους να νιώθουν κατωτερότητα σκέφτηκε . Εκείνη όμως δεν την πείραζε , ειχε συνηθησει σε τέτοιου είδους σχόλια και ειχε μάθει να τα αγνοεί . Εύτηχως μόνο ενα τετράγωνο τους χώριζε απο το σπιτι της