Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Φιλοι ;...

Ο Αντώνης ανέβηκε τις σκάλες ακολουθώντας την νοελια σε απόσταση αναπνοής . Το βλέμμα του παρατηρούσε το γύρω χώρο . Το κτήριο φαίνονταν σίγουρα ετοιμόρροπο , ούτε την παραμικρή δόνηση δεν θα άντεχε . Την είδε να σταματάει έξω από μια παλιά ξύλινη πόρτα , πολύ περισσότερο φθαρμένη από όσο θα περίμενε κανείς . Ωστόσο δεν είπε τίποτα , μπορεί να μην είχε συνηθίσει σε τέτοιες συνθήκες αλλά κατανοούσε απόλυτα όποιον βρίσκονταν σε κακή οικονομική  κατάσταση .
Η νοελια από την πλευρά της ήταν νευρική . Πολύ νευρική . Σα κανένα ούτε καν στην Ιωάννα δεν είχε δείξει το σπίτι της , κυρίως γιατί ντρέπονταν γι αυτό . Με τρεμάμενα χέρια ξεκλιδωσε και άνοιξε διάπλατα την πόρτα αποκαλύπτοντας το αχούρι που είχε για σπίτι .
Ο Αντωνιο είχε παγώσει στη θέση του . Δεν περίμενε να δει πολυτέλεια αλλά το σπίτι με το ζόρι ήταν κατάλληλο για να ζήσει κανείς . Μουχλιασμένου τοίχοι , πάτωμα που είχε σαπίσει από τον καιρό και παράθυρα που είχαν σπασμένα τζάμια . Ούτε που αντιλήφθηκε την νοελιά το είχε μπει εδώ μέσα και τον κοιτούσε με ένα βλέμμα αγανάκτησης .
"Ξέρεις άμα δεν σου αρέσει μπορείς να φύγεις ..." τη άκουσε να λέει .
"Όχι.... δεν έχω να πάω πουθενά ... ήρθα για να σου μιλήσω και αυτό θα κάνω . "
Την προσπέρασε μπαίνοντας μέσα και κάθισε σε μια απ όρια άβολες καρέκλες της τραπεζαρίας .
"Θέλεις να σου φέρω να πιεις τίποτα ; "
Τον ρώτησε ελπίζοντας να μην θέλει κάτι γιατί το ψυγείο της ήταν τελείως αδειο .
"Όχι δεν χρειάζεται να σε βάζω σε κόπο , εξάλλου δεν θα μας πάρει και πολύ ώρα . "
Η νοελια εγνευσε καταφατικά και τράβηξε άλλη μια καρέκλα για να καθίσει δίπλα του .
"Με συγχωρείς για την ακαταστασία .. δεν περίμενα κόσμο .... λοιπόν τι θέλεις να μου πεις ;"

"Νοελια , δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με αποφεύγεις συνέχεια . Δεν σου έχω κάνει κάτι , και άμα μου το κρατάς για εκείνο το περιστατικό στην βροχή σου ζητάω συγνώμη εγώ ..."
"Αντώνη κοιτά ... Δεβ μου έχεις κάνει τίποτα , και δεν σου κρατάω κακιά για εκείνη την ημέρα , απλά .... απλά πρέπει να μινεις εσυ μακριά μου κι εγώ μακριά σου . Μην μπλέξεις μαζί μου . "
"Τι έκανες μας την νύχτα νοελια ; μόνη στους δρόμους ; "
"Δεν σε αφορά ... αλλά δούλευα και γύριζα σπίτι από την δουλειά . Βέβαια εσυ δεν θα ξέρεις τίποτα από τέτοια ωράρια . "
"Νοελια ... γιατί βάζεις ένα τοίχος μπροστά σου ; προσπαθώ τόσους μήνες να σε πλησιάσω , κι πάντα βρίσκω κλειστές πόρτες . Τίποτα που να μπορώ να βρω , κανένας που να ξέρει εσένα ή τους γονείς σου , καμία πληροφορία . Είσαι λες και είσαι φάντασμα . Γιατί διώχνεις τους πάντες από κοντά σου ;"
"Δεν σε αφορά .. ο λόγος είναι προσωπικός και σε παρακαλώ μην σκαλίζεις την ζωή μου , δεν σου επιτρέπω να ψάχνεις πληροφορίες για εμένα έτσι . Τώρα εάν τελείωσες αυτά που ήθελες να μου πεις , νομίζω πως θα ήταν καλύτερα να φύγεις ."
Τελειώνοντας τα λόγια  της του γύρισε την πλάτη και κατευθύνθηκε προς το υπνοδωμάτιο της . Ο Αντώνης την ακολούθησε . Άρπαξε απλά το χέρι της και την τράβηξε λίγο , ίσα για να την κάνει να γυρίσει . Την κοίταξε στα μάτια με όση θέληση είχε και άρχισε να την πλησιάζει .