Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Τι ξερεις εσυ για την ζωη μου ;

Έκλεισε το τηλέφωνο αμέσως , και γύρισε να την κοιτάξει . Το ανυποψίαστο και ανήσυχο βλέμματος τον έκανε να μετανιώνει που είχε βάλει να ψάξουν γι αυτή . Τώρα όμως είχε τα πάντα στη διάθεση του και η περιέργεια του είχε φουντώσει .
"Συγνώμη πρέπει να φύγω .... έχω μια δουλειά στην ετερεια ... θα σου τηλεφωνήσω ."
Η νοελια δεν πρόλαβε να απαντήσει . Εκείνος είχε φύγει ήδη σαν σηφουνας από το σπίτι . Ανασηκωσε τους ώμους της πριν πέσει καταβεβλημένη στο κρεβάτι .

Μόλις βγήκε από το κτήριο περπάτησε για λίγο , ίσα ίσα να απομακρυνθεί από κάποιο το θα μπορούσε να ακουστεί . Πλησίασε το μέρος που είχε παρκάρει το αμάξι του και έβγαλε το κινητό του έξω πληκτρολογώντας γρήγορα έναν αριθμό . Χτύπησε 3 φορές και μετά μια βαρειά αντρική φωνή που τον αποκάλεσε αφεντικό σήκωσε το ακουστικό από την άλλη πλευρά της γραμμής .
"Πες μου θέλω να μάθω τώρα !" Είπε κάπως απότομα κάνοντας τον άντρα στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου να πάρει και κόφτη ανάσα .
"Αφεντικό ... καλύτερα να έρθετε από εδώ ... είναι πολλά ."
"Στην γνωστή καφετέρια σε 20 λεπτά μη αργήσεις ."
Του το έκλεισε στα μούτρα και αναπήδησε στην θέση του οδηγού . Έβαλε το κλειδί στη μίζα και μετά από δευτερόλεπτα το αμάξι άρχισε να βριχειται όπως συνήθως .
20λεπρα αργότερα οι δυο άντρες κάθονταν σε ένα γωνιακό τραπέζι μέσα στην πολυσύχναστη καφετέρια της Κηφησιάς . Ο Αντώνης είχε το σοβαρό βλέμμα που τον χαρακτήρισε , αν και οι κινήσεις των χεριών και των ποδιών του , που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ατσαλες , φανέρωναν κάποια νευρικότητα και αγωνία . Ακριβώς απέναντι του , ο μικρόσωμος άντρας κοίταζε το αφεντικό του με ευλάβεια και θαυμασμό . Ήταν περήφανος που δούλευε για τον Αντώνη και δεν έκρυβε να του το λέει σε κάθε συνάντηση τους.
"Λέγε μου τι βρήκες για την νοελια ;"
"Ήταν λίγο δύσκολο ... αρκετά δύσκολο αφεντικό αλλά τα κατάφερα . Η δίκη σου δεν είχε και την πιο ήρεμη ζωή ."
"Τι εννοείς ; Γίνε πιο σαφής σε παρακαλώ ."
"Δείτε και μόνος σας "
Έσκυψα για λίγο ψάχνοντας κάτι στην τσάντα του . Έπειτα από λίγα λεπτά ένας μεγάλος καφέ φάκελος έκανε την εμφάνιση του . Ήταν κάπως παραφουσκωμενος . Ο Αντώνης άρπαξε τον φάκελο και με ένα νεύμα του ο μικρόσωμος άντρας είχα εξαφανιστεί από μπροστά του . Ίσως θα έπρεπε να σταματήσει εδώ ... έτσι κι αλλιώς δεν είχε κανένα δικαίωμα να παραβιάζει την ζωή μιας κοπέλας .. ειδικά μιας κοπέλας σαν την νοελια που ήταν από ραπ οι αθώα άτομα που είχε συναντήσει . Είχε όμως αυτή την γαμημενη περιέργεια που σαν μικρόβιο τον έτρωγε να μάθει .
Το σκέφτηκε για λίγα λεπτά ακόμη Μα τελικά άνοιξε τον φάκελο σκίζοντας τον προσεκτικά .
Ένας πακος από χαρτιά έκανε την εμφάνιση του .
Μπροστά μπροστά ένα χαρτί με μεγάλα γράμματα έγραφε "πιστοποιητικό εισόδου στον ορφανοτροφείο Ιωαννίνων " . Πιο κάτω υπήρχε μια φωτογραφία ενός κοριτσιού . Αμέσως αναγνώρισε πως ήταν η νοελια . Μπορεί το κορίτσι στην φωτογραφία να ήταν πολύ νεότερο , το πολύ 7 χρόνων , όμως τα μάτια της ήταν τόσο όμορφα όσο τώρα . Ακόμα πιο κάτω υπήρχαν τα στοιχεία της .
Όνομα Πατρως και Μητρως έλειπαν και η θέση τους είχε αντικατασταθεί από μια απλή λέξη ( απεβίωσαν ) το ίδιο συνάντησε και πιο κάτω στην θέση των αδερφιων . Ακολουθούσαν πληροφορίες που αφορούσαν την ηλικία το ύψος και τα χαρακτηριστικά της νοελια και στο τέλος σε μια μικρή παράγραφο μια σύντομη περιγραφή της συμπεριφοράς της .
"Υπέστη νευρικό κλονισμό , παρακολούθηση από ψυχίατρο , αντικοινωνική , αρνείται να τραφεί , αδύναμος οργανισμός , αρρωσταίνει εύκολα , δεν έχει μπλεχτεί σε καβγά , δεν ανταποκρίνεται στα αντικαταθλιπτικά χάπια , βρίσκονταν στην απομόνωση , χωρίς φίλους εκτός από μια κοπέλα . "
Τα χαρτιά που ακολουθούσαν ήταν από αλλά ορφανοτροφεία , όλα έγραφαν ακριβώς το ίδιο πράγμα ως περιγραφή .
Δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του . Ήταν αδιανόητο αυτό ο μικρός Άγγελος που είχα γνωρίσει , να ήταν σε ορφανοτροφείο , να είχε ψυχολογικά προβλήματα και να επερνε φάρμακα . Βέβαια αυτό που δεν μπορούσε να πιστέψει ακόμα περισσότερο ήταν πως μπορούσαν να φέρονταν σε ένα μικρό κοριτσάκι σαν να ήταν ο χειρότερος ψυχοπαθής .
Έκανε να γυρίσει σελίδα , ήθελε να μάθει , να μάθει για ποιον λόγο είχε καταλήξει σε αυτή την κατάσταση , για ποιον λόγο είχε μπει στο ορφανοτροφείο .
Ήταν έτοιμος να γυρίσει την σελίδα Μα σταμάτησε ξαφνικά . Είχε μάθει όσα ήθελε , δεν χρειάζονταν να μάθει τίποτα άλλο μόνος του . Ήθελε να του τα πει η ίδια όταν αισθάνονταν έτοιμη . Ήθελε να την κάνει να τον εμπιστευτεί τόσο , ώστε να μπορεί να του ανοίξει την καρδιά της .
Τοποθέτησε ξανά τα χαρτιά στον φάκελο και τον έχωσε στο χαρτοφύλακα του . Πλήρωσε την σερβιτόρο και βγήκε έξω καλώντας παράλληλα την νοελια .
"Α..Αντρέα ...;"
Η φωνή της ακούστηκε σπασμένη από την άλλη γραμμή .
"Νοελια έκλαιγες ;"
"Ο..όχι πως σου..πέρασε αυτό από το μυαλό ;"
Μπορούσα να την αισθανθεί να ξανά λιγιζει και δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια της .
"Μείνε εκεί που είσαι ερχομαι ." Της είπε πριν κλείσει το κινητό και ξεκινήσει για το σπίτι της .
Βρήκα την πόρτα ανοιχτή . Ταράχτηκε .. η νοελια βρίσκονταν καθισμένη στον πάγκο της κουζίνας . Κοίταζε το κενό χωρίς να μιλάει . Φαίνονταν να μην είχε καταλάβει την παρουσία του εκεί . Από τα μάτια της δεν έτρεχαν δάκρυα . Το πρόσωπο τους δεν έμοιαζε να κλαίει . Όμως τα μάτια της τα μαρτυρούσαν όλα . Ήταν πρησμένα και κατακόκκινα ,μάλλον έκλαιγε για ώρες . Πήγε μπροστά της και την σήκωσε στην αγκαλιά του , σε στυλ νύφης . Ακόμα δεν του μιλούσε ... κοίταζε ευθεία μπροστά καθώς εκείνος την πήγε στο δωμάτιο της και την ξάπλωσε στο κρεβάτι της .
"Νοελια τι έπαθες ;"
Σαν να ξύπνησε από τον λιθαργο της γύρισε να τον κοιτάξει και μίλησε με όση δύναμη είχε .
"Τίποτα ."
Πεισματάρικο κορίτσι .. σκέφτηκε ο Αντώνης .
" νοελια δεν γίνεται να μην συμβαίνει τίποτα ... κοιτά σε τι χάλια είσαι ."
"Σου είπα είμαι και χαρά "
"Καθόλου καλά δεν είσαι ! Τι είναι αυτά τα χάλια ;" είχε αρχίσει να θυμώνει , ήταν δίπλα της , ακριβώς μπροστά στα μάτια του έβλεπα πως δεν ήταν καλά , κι όμως εκείνη τον κορόιδευε κατάμουτρα .
"Ωραία εντάξει δεν είναι καλά ! Καθόλου καλά ετχαριστηθηκες ; "
"Τι έχεις νοελια ;Μπορείς να μου πεις τα πάντα , είμαστε φίλοι .. έτσι δεν είπαμε ; Ότι και να έχεις θα βρούμε μαζί και λύση μικρή μου "
"Δεν θα καταλάβεις .... δεν ξέρεις .... φύγε "
"Νοελια μην με διώχνεις δεν θα πάω πουθενά ... θα καταλάβω ... είμαι εδώ για εσένα νοελια "
"Τώρα κανείς σαν τους άλλους "του είπε ειρωνικά . Ο Αντώνης δεν ήξερε για ποιους το έλεγε ,μπορούσε όμως να υποθέσει . Αναφέρονταν μάλλον στους ψυχολόγους .
"Δεν έχω την ανάγκη κανενός ... σου ζήτησα να φύγεις ."
"Νοελια άσε με βα σε βοηθήσω να βάλεις σε μια τάξη την ζωή σου !"
"Τι ξέρεις εσυ για την
ζωή μου !!" Του είπε εξαλη από την θυμό .