Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Εγω ; με αυτον ;.... με τιποτα!

"Τι εννοείς ειναι αυτός Νοελια .;"
"Χαζή ειςαι Ιωάννα ; σου λέω αυτός ειναι ο άντρας που με έκανε μούσκεμα εχθες . Ας φύγουμε καλύτερα πριν καταλάβει πως ειμαι εδώ "
Πήγε να σηκωθεί , τίποτα δεν πήγαινε όπως επρεπε . Ειχε αποφασίσει να μην τον ξαναδεί  και παντα τηρουςε τις αποφασίσεις της , άλλος ένας απο τους απαραβίαστους κανόνες της .
"Δεν ειμαι χαζή .... απλα ξέρεις ποιος ειναι αυτός ;  ειναι ο Αντώνης Χατζιου , ο πιο επιτυχημένος επιχειρηματίας στην Ελλάδα ." 

Η Νοελια στριφογυρισε τα ματια της . Δεν την ένοιαζε πιος ηταν , ούτε τα χρήματα του . Το μόνο που ηθελε ηταν να μεινει μακρυά της , οσο πιο πολύ γίνονταν .
"Μπράβο του ! Μήπως θα ήθελες να του πούμε και συγχαρητήρια ; άσε μας ρε Ιωάννα . Εσυ μπορείς να κάτσεις εδώ οσο θέλεις εγω φεύγω !"
Σικοθηκε φανερά εκνευρισμένη απο την θεςη της και περνοντας την τσάντα της ετοιμάστηκε να φύγει . Η Ιωάννα παρέμεινε σιωπηλή . Ήξερε καλα την φίλη της απο μικρό κοριτσάκι . Παντα απέφευγε οτι ηθελε βα αποφύγει , έμενε ώρες μόνη της και δεν έκανε εύκολα φίλους . Δεν έμοιαζε να εχει παθος για καποιο παιχνίδι , μόνο τα βιβλία την ευχαριστουσαν , μόνο οταν αφοσιώνονταν σε αυτα ένιωθε ασφάλεια .

Πήρε μια βαθειά ανάσα και ρούφηξε μια γουλιά από τον καφέ της , έπειτα σικοθηκε και ακολούθησε την φίλη της που ήδη είχε φτάσει στην πόρτα . Από την αντίληψη της δεν ξέφυγε ούτε στιγμή το βλέμμα εκείνου του άντρα να έχει καρφωθεί πάνω στην Νοελια . Δεν ήθελε να ξαναδεί την όλη της πληγωμένη , όμως αυτός  ο άντρας ήταν η ευκαιρεια της για να αρχίσει να ζει κι αυτή .
Με το βλέμμα της τον ενθάρρυνε να σηκωθεί και να τρέξει από πίσω της Και βλέποντας να την ακούει χαμογέλασε .

Η νοελια σχεδόν έτρεχε από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο προσπαθώντας να απομακρυνθεί όσο πιο γρήγορα γίνονταν από εκείνο το μέρος . Στο παρελθόν είχε πληγωθεί , τόσο πολύ που δεν το είχε ξεπεράσει κι ας είχαν περάσει σχεδόν 10 χρόνια . Άκουσε βήματα από πίσω της να την πλησιάζουν . Φοβήθηκε , μην ξέροντας ποιος την ακολουθούσε επιτάχυνε το βήμα της σφίγγοντας την τσάντα της πάνω στο στήθος της .
Ένα χέρι απλώθηκε στον ώμο της εμποδίζοντας την από το να προχωρήσει . Γύρισε απότομα για να αντικρίσει αυτά τα μεθυστικά του μάτια . Χαμογέλασε στιγμιαία . Το μυαλό της ταξίδεψε για λίγα μόνο λεπτά σε μονοπάτια πρωτόγνωρα , μονοπάτια του έρωτα , του πάθους που ήθελε να ζήσει όταν ήταν μικρότερη . Για πολύ λίγο όμως , επέστρεψε θέλοντας και μη στην συντριπτική πραγματικότητα της . Την πραγματικότητα που πάντα της έκοβε τα φτερά , που πάντα της έβαζε εμπόδια σε όλα .
"Μπορείς να μου πεις τι στο διάολο θες εσυ εδώ ; "
"Πρέπει να μιλήσουμε .... νοελια αν δεν κάνω λάθος ;"
"Δεν κανείς λάθος , αλλά εμείς δεν έχουμε να πούμε τίποτα !"
Με μια απότομη κίνηση απελευθερώθηκε από το κράτημα του και συνέχισε να περπατάει πιο γρήγορα από την προηγούμενη φορά . Εύχονταν να είχε την οικονομική άνεση να πάρει κάποιο ταξί και να εξαφανιστεί από κοντά του αλλά αυτό θα σήμαινε πως θα έπρεπε να στερηθεί ένα ολόκληρο  γεύμα . Ξεφυςηξε αγνακτησμενη καθώς τον άκουγε να την ακολουθεί από πίσω . Σταμάτησε απότομα γυρίζοντας προς το μέρος του . Εκείνος δεν πρόλαβε να σταματήσει έγκαιρα με αποτέλεσμα τα σώματα τους να συγκρουστούν . Ένιωσε να ηλέκτριζεται όταν τα γυμνασμενα χέρια του απέτρεψαν την σύγκρουση της με το πάτωμα . Απομακρύνθηκε άμεσως .
Ήταν το πρώτο σημάδι , το πιο ύπουλο από όλα . Δεν θα το επέτρεπε , όχι ποτέ ξανά .
"Κι όμως μικρή ... έχουμε να πούμε ... τόσα πολλά " το χέρι του χάιδεψε απαλά το μάγουλο της . Έκανε ένα ακόμα βήμα να απομακρυνθεί .
"Βρε αντε και στο διάολο " του φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε και έφυγε τρέχοντας από κοντά του . Άκουσε να της φωνάζει σαν να της έλεγε κάτι μα αποφάσισε να τον αγνοήσει . .
Μπαίνοντας σπίτι κοπάνησε την πόρτα με δύναμη  , ωστόσο το μετάνιωσε σχεδόν αμέσως . Η παλιά ξύλινη πόρτα του διαμερίσματος της ήταν ήδη χαλαρωμένο και δυο ακόμα τέτοια χτυπήματα θα την ισοπέδωναν τελείως . Άφησε την τσάντα της στο μικρό τραπεζάκι του σαλονιού  και προχώρησε προς το μπάνιο βγάζοντας τα ρούχα της στη διαδρομή . Ένα ζεστό μπάνιο θα ήταν ότι έπρεπε σκέφτηκε  όμως καθώς άνοιγε την βρύση και το παγωμένο νερό έπεφτε με ορμή πάνω της , συνηδητοποιησε πως δεν την πείραζε και τόσο το κρύο .