Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Κινδυνος...

πως σας ξέφυγε κάτι τέτοιο μου λες ;"
"Δεν υποψιαστήκαμε οτι θα ασχολούνταν μαζί της , αφεντικό "
"Άχρηστοι ! Άμα πάθει κάτι το κρίμα στο λαιμό σας! "
Ο άνδρας απέναντι του δεν μίλησε , απλά ενευσε καταφατικά με σκυμμένο από τρόμο κεφάλι ."
"Θέλω να τον βρείτε και να τον φέρετε μπροστά μου το συντομότερο ! Κατάλαβες ;"
"Μάλιστα αφεντικό ."
"Εξαφανίσου τώρα ! Και μην τολμήσεις να με απογοητεύσεις !"
Η σκυθρωπη φιγούρα βιάστηκε να φύγει από το δωμάτιο . Ο Αντώνης έπιασε το κεφάλι του σε μια προσπάθεια να ηρεμίσει . Πως ήταν τόσο απρόσεχτος; Έπρεπε να το είχε καταλάβει . Δεν θα την άφηνε έτσι . Έπρεπε να το ξέρει πως δεν θα τελείωναν όλα έτσι απλά , ο Πέτρος ήταν αδίστακτος και παμπόνηρος . Ποιος ξέρει τι στο καλό είχε στο μυαλό του .
Ήταν χρόνια ανταγωνιστές . Ήταν οικογενειακή υπόθεση . Οι πατεράδες τους ήταν εχθροί και η βεντέτα πέρασε και στην δίκη τους γενιά .Ηταν ανταγωνιστές στα πάντα , τόσο σε νόμιμες δουλειές όσο και στον χώρο της μαφίας . Ο Πέτρος ήταν αρκετά έξυπνος ,πολύ περισσότερο από τον πατέρα μου , του είχε κλέψει κάποιες πολύ σημαντικές δουλειές και .... είχε πάρει από κοντά του τον πιο σημαντικό άνθρωπο στην ζωή του . Ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι . Από τότε ήταν ορκισμένοι θανάσιμοι εχθροί . Και εκεί που νόμιζε πως δεν θα τον ξαναεβλεπε μέσα στα πόδια του για αρκετό καιρό , στην ζωή του μπήκε η νοελια και έφερε τα πάνω κάτω σα όλους τους τομείς .
Ακόμα και αν ο Πέτρος σκόπευε να την αφήσει ήσυχη αφού θα ξοφλουσε το χρέος της , τώρα την είχε βάλει στο μάτι , και μόνο που γνώριζε ότι είχε παρτίδες με τον ίδιο .
Το χέρι του χτύπησε με δύναμη το τοίχο του δωματίου . Μια πληγή άνοιξε και αίμα άρχισε να κυλάει από το μεγάλο σκίσιμο στο κρύο δάπεδο . Μηχανικά ξέπλυνε το αίμα και το τύλιξε με μια Γάζα . Το μυαλό του εκτελούςε κάθε κίνηση αυτόματα , σαν να είχε μπει στον αυτόματο πιλότο . Οι σκέψεις του ωστόσο έτρεχαν άλλου . Στο πως θα προστάτευε την μικρή του .

.
.
.
.
.
Το επόμενο πρωί η Νοελια άνοιξε τα μάτια της σχεδόν βαριεστημένα . Ήταν Δευτέρα  και ενώ έπρεπε να χαίρεται που σήμερα δεν είχε τόσα πολλά μάθηματα , τα γεγονότα την χθεσινής νύχτας δεν την άφηναν να ηρεμίσει . Ο ύπνος της ήταν ταραγμένος και είδε ένα σωρό εφιάλτες που την έκαναν να ξυπνάει συνεχώς . Ζήτημα να είχε κοιμηθεί 3 ώρες συνολικά . Το κρεβάτι της Carol ήταν άδειο και στρωμένο . Παραξενεύτηκε καθώς η φίλη της συνήθιζε να κοιμάται βαριά και πολλές φορές αναγκάζονταν η ίδια να την τραβάει από το κρεβάτι  τέτοια μέρα . Καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια και παλεύοντας με τον εαυτό της που την παρακαλούσε να κουλουριαστει στο κρεβάτι για το υπόλοιπο της μερα , σηκώθηκε και σηρθηκε μέχρι τον ολόσωμο καθρέφτη που υπήρχε στο δωμάτιο . Ακόμα και η ίδια τρόμαξε με την εαυτό της . Τα μάτια της ήταν κατακόκκινα πρησμένα και με μαύρους κύκλους . Τα μαλλιά της ανακατεμένα πετούσαν αριστερά και δεξιά προς αόριστες κατευθύνσεις . Το πρόσωπο της έμοιαζε γενικά ταλαιπωρημένο , ο καθένας θα καταλάβαινε πως δεν είχε ένα ήρεμο βράδυ . Έπιασε το νεσεσέρ της και χώθηκε στο μπάνιο . Έβαλε όλη της την μαεστρία προκειμένου να φαίνεται όσο καλύτερα γίνονταν. Μόνο αφού είχε ντυθεί και ήταν έτοιμη να βγει έξω συνηδητοποιησε , πως σήμερα ήταν η τελευταία μέρα των μαθημάτων πριν από τις χημερινες διακοπες .Ακολουθούσαν 3 εβδομάδες απόλυτης ξεκούρασης , μακριά απ Ότο ανχος των μαθημάτων . Θα είχε επιτέλους την ευκαιρία να ανακαλύψει καλύτερα το όμορφο Λονδίνο και να περάσει περισσότερο χρόνο με τον Stephan .
Έριξε μια γρήγορη μάτια στο ρολόι της καθώς έδενε να κορδόνια των παπουτσιών της .
8:05 πάλι θα αργούσε , σκέφτηκε και αναστέναξε . Ο καθηγητής που δίδασκε το μάθημα που είχε την πρώτη ώρα τη είχε βάλει από την αρχή στο μάτι μόνο και μόνο επειδή αγνοούσε επιδεικτικά το καμάκι που της έριχνε . Και πάντα κάτι γίνονταν για του δίνει αφορμές να την επικρίνει συνεχώς . Κοιτάχτηκε μια τελευταία φορά στο καθρέφτη . Φαίνονταν ακόμα χάλια αλλά τουλάχιστον δεν θα τρόμαζε κανέναν .
Η τάξη ήταν ήδη γεμάτη κι ας είχε μόλις χτυπήσει το κουδούνι . Ο καθηγητής ήταν ήδη στην αίθουσα και την κοιτούσε με το αυστηρό του ύφος .
"Πάλι αργοπορημένη νεαρή μου . "
"Κύριε ήταν μόνο δυο λεπτά ! Σας παρακαλώ !"
"Εντάξει εντάξει περνά μέσα , για τελευταία φορά όμως ."
Η νοελια εγνευσε καταφατικά και χώθηκε κόκκινης κενή απ ο ντροπή στην θέση της . Όλη την υπόλοιπη μέρα ήταν πολύ σκεπτική . Αφηρημένη στο μάθημα και δεν έδειχνε να έχει διάθεση βα συμμετάσχει στις συζητήσεις και τα σχέδια των φίλων της για τις διακοπές .
Όταν γύρισε μαζί με την Carol στο δωμάτιο ο μόνο που ήθελε ήταν να χωθεί κάτω από τα σκεπάσματα . Όμως και μόνο που την έβλεπε να την κοιτάζει έτσι ήξερε πως δεν θα το κατάφερνε .
"Για πες τώρα που ειμαστε μόνες τι έχεις ;"
"Τίποτα κουρασμένη είμαι . Η εμφάνιση του Αντωνη εδώ με αναστάτωσε . "
"Είσαι σίγουρη πως δεν έγινε τίποτα άλλο ;"
"Ναι τι άλλο θα μπορούσα να γίνει δηλαδή ;"
"Νοελια εγώ δεν τρώω κουτόχορτο όπως ο Stephan"
"Carol...."
"Δεν ακούω κουβέντα κάθησε και πες μου τα όλα "
Η νοελια κάθησε στην άκρη του κρεβατιού της προσπαθώντας με ένα παρακλητικό βλέμμα να αλλάξει γνώμη στη φίλη της . Κατέληξε ωστόσο να της εξιστορείται οκά τα χθεσινοβραδινά γεγονότα με κάθε λεπτομέρεια .
"Ευχαριστήθηκες τώρα ; "τη βρώμησε με αγανάκτηση όταν πλέον τελείωσε .
"Νοελια αν πραγματικά έχεις πάρει την απόφαση  να μείνεις με τον Stephan πρέπει να ξεκοψεις μια θα πάντα μαζί με τον Αντώνη . Ο Stephan σε έχει ερωτευτεί πραγματικά και είναι πολύ καλό παιδί . Εάν δεν αισθάνεσαι το ίδιο καλύτερα να το τελειώσεις μαζί του , και να μην το κοροϊδεύεις δίνοντας του ψεύτικες ελπίδες . Δεν του αξίζει να πληγωθεί , και δεν θα σα αφήσω να τον πληγωσεις . "
"Τον Stephan , τον νοιάζομαι και τον χρειαζομαι δίπλα μου . Μου προσφέρει αυτό που έχω περισσότερο ανάγκη . Δεν μπορώ να τον αφήσω , απλά δεν μπορώ. Με τον Αντώνη έχω τελειώσει . Δεν υπάρχει επιστροφή . "
"Τότε διωξε τον . Ο Stephan  ρωτάει ποιος είναι και με το ζόρι του τα μπαλοσαμε εχθές . "
"Δεν καταλαβενεις .....  Ο Αντώνης είναι πεισματάρης ! Αυτό το πείσμα του θα τον σκοτώσει κάποια μέρα . Δεν θα με ακούσει ποτε . "
"Η θα τον απομακρύνεις ή θα χωρίσεις με τον Stephan . Δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις . "
"Δεν τους κοροϊδεύω . Απλώς νιώθω μπερδεμένη .... κατάλαβε με σε παρακαλώ ... "
"Προσπαθώ να σε καταλάβω όμως δεν μου μιλάς για εσένα καθόλου ... Ούτε για τους γονείς σου ..."
"Δεν χρειάζεται ..."
" είμαστε φίλες Νοελια ! Σου έχω πει τόσα για εμένα κι εσυ  δεν  μου λες  κουβέντα  "
"Οι γονείς μου δεν ζουν εντάξει ;"
"Το εννοείς δεν ζουν ; Δεβ ζουν πραγματικά ή για εσένα ;"
"Ώρες  ώρες με κανείς να πιστεύω πως είσαι χαζή Carol. Φυσικά και δεν ζουν πραγματικά "
"Νοελια εγώ .... συγνώμη δεν ήξερα "
"Δεν πειράζει , Δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα , το έχω συνηθίσει . "
.
.
.
.
.
"Έλα , πες μου !" Είπε με την στιβαρή φωνή του , και με την σοβαρότητα που απαιτούσε η κατάσταση .
"Έχει έρθει Λονδίνο , σήμερα με το πρώτο αεροπλάνο , μένει στο κέντρο στο πιο γνωστό και ακριβό ξενοδοχείο όπως πάντα ."
"Μάλιστα , κατάλαβα "
"Θέλεις να κάνουμε τίποτα αφεντικό ;"
"Όχι , τίποτα για την ώρα , απλά παρακολουθήστε κάθε του κίνηση . Θέλω να ξέρω ακόμα και όταν θα αναπνέει ."
Και με αυτά έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε έξω στον δρόμο . Το δωμάτιο του είχε θέα προς την πλευρά του πανεπηστημιου . Κάθε φορά που κοιτούσε προς εκείνο το μέρος είχε την  ελπίδα πως θα τηβ έβλεπε να βγαίνει . Κι εκείνος να έτρεχε κοντά της , να την φιλούσε παθιασμένα , να της έλεγε ποσό γαμημενα πολύ του είχε λείψει . Να αισθανθεί το άρωμα της να πλημμυρίζει ασφυκτικά τα ρουθούνια του μέχρι να του κοβόταν η ανάσα . Έσφιξε με τα χέρια του τα κάγκελα και πήρε μια βαθειά ανάσα , λες και έτσι θα μπορούσε βα αισθανθεί έστω και για λίγο την παρουσία της δίπλα του .
Το χτύπημα στην πόρτα το αποσυντόνισε από την μαγεία της στιγμής .
"Ποιος είναι ;" ρώτησε με την βαθειά φωνή του
Δεν πειρε καμία απάντηση . Με αργά βήματα πλησίασε την πόρτα , κρατώντας το όπλο του στο ένα χέρι . Στο κατοφλι στέκονταν η Νοελια , αφηρημένη κοιτούσε γύρω της περιμένοντας να της ανοίξει . Μόλις την  αντίκρυσε το πρόσωπο του φωτηστικε και βιάστηκε να κρύψει το πιστόλι .
"Νοελια ;"
"Γεια ..." του είπε κάπως αμήχανα εκείνη
"Τι κανείς εσυ εδώ ; πως με βρήκες ;"
"Οποίος ενδιαφέρεται μαθαίνει , εξάλλου όταν είσαι επιχειρηματίας είναι δύσκολο να κρυφτείς ."
"Ναι πράγματι ..."
"Θέλω να σου μιλήσω"
"Φυσικά τι θέλεις να πούμε ; "
"Είναι κάπως σοβαρό ...., μήπως ...."με το βλέμμα της του έδειχνε το εσωτερικ ότου δωματίου και μονο τότε κατάλαβε πως τόση ώρα στέκονταν στην πόρτα .
"Εμ ναι φυσικά πέρασε μέσα ... Μήπως θέλεις να πιεις κάτι ; "
"Όχι ευχαριστώ , θα είμαι σύντομη εξάλλου " Κάθησε προσεκτικά σε μια καρέκλα και τον κοίταξε κατευθείαν στα μάτια .
"Λοιπόν ...... Ήρθα για να σου ζητήσω να φύγεις από το Λονδίνο  ή τουλάχιστον από εδώ γύρω , να μην με ξανά ενοχλήσεις "
"Νοελια τι λες ;" την κοιτούσε παραξενεμενος , σαν να μην καταλάβαινε τι ήθελε να του πει .
"Πλέον είμαι με το Stephan  και το να βρίσκεσαι εδώ δεν βοηθάει τη κατάσταση . Έχει αρχίσει βα κάνει ερωτήσεις και δεν ξέρω για ποσό ακόμα θα μπορώ να αποφεύγω να του απαντήσω ."
"Μου ζητάς ....μου ζητάς να τα παρατήσω όλα ; Να παραιτηθώ από εσένα ; από εμάς ;"
"Ναι Αντώνη αυτό ακριβώς σου ζητάω "
Του είπε τελείως ψυχραιμα εκείνη .
"Θα με τρελάνεις !! Νοελια συνήλθε αυτό που υπάρχει ανάμεσα μας ...απλά δεν μπορώ να σε αφήσω ! Μην μου το ζητάς αυτό σε παρακαλώ ."
Τα λόγια του την έκαναν να σηκώσει το κεφάλι της απότομα . Ο σκληρός και απότομος Αντώνης της είχε μόλις .... παρακαλέσει ; Ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο .
Ωστόσο αποφάσισε να παραμείνει πίστη στο σχέδιο της . Σηκώθηκε ατάραχη και προχώρησε προς την πόρτα πριν προλάβει ο ίδιος να αντιδράσει .
"Αντίο " του είπα ξερά πριν φύγει .

.
.
.
.
Μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο είδε την Carol  να κλαίει κουλουριασμενη στο κρεβάτι της . Αμέσως έτρεξε κοντά στη φίλη της και στάθηκε στο πλάι της , χαϊδεύοντας τα μαλλιά της .
"Carol; τι έγινε ; "
"Τι....τίποτα "
"Σε εμένα μιλάς .... αντε πες μου με ανησυχείς "
"Ήρθε η μητέρα μου ...."
"Και ; που είναι το πρόβλημα ; σου είπε κάτι κακό ;"
"Δεν σου έχω πει την αλήθεια για τηβ ζωή μου ;" απάντησε η Carol με απόλυτη ειλικρίνεια στην φωνή της αφήνοντας τη φίλη της να την κοιτάζει με το ένα της φρύδι σηκωμένο .
Η Carol πειρε μια βαθειά ανάσα , είχε έρθει πλέον η ώρα βα εξιστορήθει τα πάντα , για όλη της ζωή .
 
Χευ !!! Τι μου κάνετε ; Ναι άργησα λίγο να ανεβάσω όμως αυτό το κεφάλαιο με παίδεψε πραγματικά . Τρεις φορές το έσβησα και το ξανά έγραψα .
Ναι λοιπόν αρκετά με τα παράπονα μου .
Πως σας φάνηκε ;
Δεν ξέρω άμα το καταλάβατε αλλά τα επόμενα κεφαλαία θα είναι αφιερωμένα δεν ια περιγραφή της ζωής της Carol  μέχρι τώρα .

Μέχρι το επόμενο σας φιλώ 😘

Κωνσταντίνα , η ατελείωτα κουρασμένη 😑