Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Γιατι μου το κανεις τωρα αυτο ;

Ένιωθε πως η ανάσα της είχε κοπεί . Κοιτούσε σοκαρισμένη ακόμα την Carol , λες και περίμενε η φίλη της να τη διαψεύσει ., να της πει ότι πίσω της δεν στέκονταν εκείνος που φοβόταν πως είχε επιστρέψει .
Η Carol ωστόσο κούνησε λυπημένη το κεφάλι της διαψεύδοντας κάθε ελπίδα της . Ένιωσε τους τοίχους της καφετέριας να την πνίγουν . Χρειαζόταν να φύγει , να ξυπνήσει πάλι στο δωμάτιο της και να ανακαλύψει πως αυτή η συνάντηση δεν είναι τίποτα άλλο πατά ένα όνειρο, ένα πολύ κακό όνειρο .
Παρέμεινε σιωπηλή όπως κια οι άλλοι δυο παρευρισκόμενοι . Μόνο όταν η carol την σκουντηξε διακριτικά κάτω από το τραπέζι επανήλθα στην πραγματικότητα . Ο άντρας απ πίσω της καθάρισε αμήχανα τον λαιμο του για να σπάσει την σιωπή . Η Νοέλια με τη σειρά της σηκώθηκε και γύρισε να τον κοιτάξει . Το άρωμα του δυεισδησε στα ρουθούνια της και ήταν έτοιμη να λυγίσει για ακόμα μια φορά . Πως γίνεται να την επιρρεαζε ακόμα τόσο πολύ ; με δυσκολία ανασυγκρότησε τον εαυτό της και ύψωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει απευθείας στα μάτια .
"Γεια σου Αντώνη " του είπε ψυχρά στα ελληνικά για να μην καταλάβαινει κανένας άλλος εκτός απο τους δυο τους .
"Τόσο όμορφη ακόμα και τώρα .." ψυθίρισε σχεδόν πάνω στα χείλη της εκείνος . Για μια στιγμή η κοπέλα έκλεισε τα μάτια της απολαμβάνοντας την στιγμή , όμως οταν θυμήθηκε ποιος στέκονταν μπροστά της τα άνοιξε απότομα και έκανε μερικά βήματα πίσω .
"Μου αρέσει που σε επιρρεαζε ακόμα τόσο πολύ ." Συνέχισε ακάθεκτος εκείνος κάνοντας το δέρμα της να ανατριχιάσει .
Η Carol σηκώθηκε κι αυτή από την θέση της και πλησίαζε την φίλη της αφήνοντας ένα βιαστικό φιλί στο μάγουλο της .
"Θα σε δω το βράδυ στο πάρτυ " την διαβεβαίωσε η νοελια και σε λίγα λεπτά την είδε να χάνεται από το καφέ .
Ο καιρός είχε αλλάξει ξανά απότομα . Τα σύννεφα είχαν διασκορπιστεί και ένα λαμπερό ουράνιο τόξο ξεπρόβαλε μαζί με τον ήλιο δειλά δειλά . Οι τουρίστες που είχαν μαζευτεί στις γύρω καφετέριες βγήκαν έξω για να συνεχίσουν την βόλτα τους ενώ οι ντόπιοι έκλειναν τις ομπρέλες τους και δεν έχαναν την διάθεση τους .
Η νοελια έκανε κίνηση για να πιάσει την τσάντα της όμως το χέρι του Αντώνη την σταμάτησε .
"Θέλω να φύγω " γρύλισα εκείνη προσπαθώντας να απομακρυνθεί από το άγγιγμα του .
"Όχι ... δεν έχεις να πας πουθενά !" Της είπε άγρια με τα μάτια του να πετάνε φωτιές . Η νοελια τρόμαξε και σταμάτησε να προβάλει κάθε αντίσταση .
"Τι στο διάολο θέλεις Αντώνη ; εμείς έχουμε τελειώσει εδώ και χρόνια . Και άσε με τώρα ! Έχουμε γίνει θέαμα μπροστά σε τόσο κόσμο . Φαντάσου να καταλάβαιναν και το λέγαμε ... θα το είχαν ρίξει στο γέλιο ."
"Μπα εγώ πιστεύω πως θα ζήλευαν . Πολλοί από εδώ μέσα θα ήθελαν να είναι στην θέση μας , περισσότερο οι γυναίκες ." Ο Αντώνης έριξε μια μάτια γύρω του ο γυναικείος πληθυσμός είχε καρφώσει το βλέμμα του πάνω του ενώ κοιτούσαν με μίσος την Νοέλια . Ένα χαμόγελο ικανοποίησης χαράχτηκε στο πρόσωπο του .
Η κοπέλα ωστόσο δεν συμμεριζόταν την γοητεία του άντρα απέναντι της . Όχι πως μπορούσε να αμφισβητήσει την ομορφιά του , ήταν όμορφος , υπερβολικά όμορφος . Απλώς εκείνη το προσπερνούσε . Ίσως επειδή είχε προχωρήσει στην ζωή της , ή μήπως τον είχε ξεπεράσει , ή καλύτερα προσποιούνταν πως τον είχε ξεπεράσει .
Όσο εκείνος χάζευε τις θαυμάστριες  βρήκε την ευκαιρία να απελευθερωθεί ΠΑΟ το χέρι του και προσπάθησε να φύγει διακριτικά .
Έλα που η τύχη όμως δνε την ευνοούσε ποτε . Ακριβώς την στιγμή που έφτανε στην πόρτα εκείνος την πρόλαβε και την έπιασε κτιτικα από την μέση .
"Δνε θα το βάλεις κάτω έτσι δνε είναι ;"
"Μαζί σου ; ποτε μωρό μου ! Έλα πάμε ! Έχουμε πολλά να συζητήσουμε οι δυο μας "
"Να πάμε που ;"
"Μιλάς πολύ μικρή "
"Νομίζω πως έχω το δικαίωμα να ξερώ ου με δέρνεις με την βία "
"Σκάσε επιτέλους " της είπε πιο αυστηρά εκείνος και η νοελια δνε ξαναμίλησε μέχρι να φτάσουν στο προορισμό τους
Ήταν αρκετά μακριά από το Λονδίνο . Άμα η συζήτηση κρατούσε λίγο ίσα ίσα που θα προλάβαινε να γυρίσει πίσω και να ετοιμαστεί για το βράδυ . Και φυσικά χωρίς να αντιληφθεί τίποτα ο Stephan.
Το τοπίο ήταν μαγευτικό. Η χρυσαφένια άμμος  της παραλίας συγκρούονταν και ανακατεύοντας με τα κύματα  πάνω στα οποία έπεφτε το φως του δειλινού . Ένα αυθόρμητο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της . Ο Αντώνης πάντα ήξερε πως να την γαληνεύει .
Περπάτησαν για λίγο σιωπηλή στην παραλία , ο ένας δίπλα στον αλλον . Είχε περάσει το χέρι της γύρω από το δικό του και είχε γύρει το σώματος ελαφρώς προς τα πάνω του . Αν κάποιος τους έβλεπε θα νόμιζε πως ήταν ζευγάρι . Γέλασε με αυτή της την σκέψη .
"Λοιπόν γιατί με κουβαλήσες εδώ ; Τι έχει μείνει για να συζητήσουμε ; ειδικά μετά την τελευταία φορά "
"Νοέλια ... δεν ήθελα να συμβεί αυτό ... φταίω το ξέρω ... δεν ξέρεις τι θα πάθαινα άμα δεν ξυπνούσες.."
"Με άφησες για άλλη μια φορά μόνη μου Αντώνη ! Ήμουν αναπητη εξαιτίας σου και εσυ δεν ήσουν εκεί έστω και για τους τύπους . "
Ο Αντώνης την κοίταξε με γουρλωμένα μάτια
"Ήσουν ... ανάπηρη ;"
"Μην μου πεις πως δνε το ήξερες κιόλας "του ναι γύρισε ειρωνικά . Είχε ήδη αρχίσει να την εκνευρίζει .
"Σε αγαπώ Νοέλια , όσο και αν προσπάθησα να σε ξεπεράσω τόσα χρόνια . Εσυ ακόμα βασανίζεις το μυαλό μου μικρέ μου Άγγελε . "

Γι αυτό παντρεύεσαι κάποια άλλη ; ήθελε να του πει Μα σώπασε . Δνε είχε το κουράγιο να αναμετρηθεί μαζί του . Δεν ήξερε άμα θα μπορούσε να να συγκρατήσει τον εαυτό της και να μην του εξομολογηθεί πως ακόμα τον ήθελε . Αυτή ήταν που έπρεπε να τον ξεχάσει μαι για πάντα . Παντρευόταν σε λίγους μήνες ... κ ο εκείνος το ίδιο . Δνε πεινούσαν να είναι μαζί .
"Δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα μεταξύ μας Αντώνη . "
"Γιατί όχι ; γιατί να μην είμαστε μαζί Νοέλια ;"
"Γιατί εγώ σε έχω ξεχάσει . Έχω προχωρήσει την ζωή μου . Είναι ευτυχισμένη "
Πονάω ακόμα , σε βλέπω παντού , σε χρειαζομαι , σε αγαπάω . Αυτά ήθελε να προσθέσει όμως δεν θα τολμούσε ποτε .
"Ευτυχισμένη με ποιον Νοέλια ;"
"Με κάποιον που με σέβεται "
Ξαφνικά το μάτι του έπεσε πάνω στο δαχτυλίδι που στόλιζε το δεξί της χέρι .
Το έπιασε και το έφερε κοντά του με δύναμη ..
"Τι είναι αυτό ;" την ρώτησε με όση ψυχραιμία διέθεται
Η νοελια δνε του απάντησε κοίταξε άλλου .

"Σε ρώτησα τι είναι αυτό !" Της είπε πιο θυμωμένα
"Το δαχτυλίδι των αρραβώνων μου " είναι χαμηλόφωνα η κοπέλα με την φωνή της σχεδόν να τρέμει  και συνεχοζοντας να μην τον κοιτάζει . Το άλλο του χέρι την έπιασε απλό το πιγούνι και έστρεψε το πρόσωπο της στο δικό του .
"Κοιτά με στα μάτια και ξαναπες αυτό που μόλις ξεστομίσες !"
"Είναι το δαχτυλίδι των αρραβώνων μου ! Παντρεύομαι είτε σου αρέσει είτε όχι !"
Την άφησε απότομα και έπιασε το κεφάλι του
"Ποτε ! Ποτε γαμωτο ! Ποτε έγινε ;"
"Δνε νομίζω να σε ενδιαφέρει "συνέχισε με θάρρος εκείνη
"Αυτό ο γάμος δεν θα γίνει με ακούς ;"
"Μπα και γιατί παρακαλώ ; δεν μπορείς να μου στερήσεις την ευτυχία μου ξανά !"
Τα χείρα του κάλυψαν το πρόσωπο της και την έφεραν πιο κοντά του .
"Γιατί είσαι μόνο δίκη μου που να πάρει ! Δνε θέλω να σε αγγίζει άλλος και μόνο η σκέψη με τρελενει ." Έσκυψε και της χάρισε ένα φιλί .. στην αρχή απαλά ο και στη συνέχεια πιο δυναμικό πιο άγριο .
"Γιατί μου το κανείς αυτό ; " η ερώτηση της τον ξάφνιασε . Απομακρύνθηκε ελάχιστα  από κοντά της Έπειτα η νοελια ξέσπασε κανονικά .
"Γιατί ! Γιατί ! Γιατί έρχεσαι να τα γκρεμίσεις πάλι όλα τώρα που μπαίνουν δεν ια σειρά ;"
"Δεν θα τον παντρευτείς νοελια . Δεν μπορείς ... είσαι ερωτευμένη μαζί μου "
Η νοελια γέλασε ειρωνικά
"Εσυ ; εσυ γιατί έχεις το δικαίωμα να προχωρήσεις ; γιατί μπορείς να παντρευτείς εκείνη ;!"
Αυτό τον άφησε άναυδο !

Επέστρεψα κι εγώ . Και ναι κράτησα την υπόσχεση μου για πρώτη φορά . Εδώ είναι το καινούργιο κεφάλαιο  όλο δικό σας , να το ξεσκονίσετε και τα σχόλια δικά σας 😂😂
Spoiler alert 🚨: μπατσελορ ... ή μήπως τραγωδία 😂