Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Caroline Brooks (παρτ 3)

Είχε μείνει να την κοιτάζει δίχως να μπορεί να της απαντήσει . Δεν είχε απάντηση σε κάτι τέτοιο .
"Τι είπες ;"
"Αυτό που άκουσες Caroline! Ή θα πας στην Αμερική ή θα φύγεις από το σπίτι . Πήγαινε να ζήσεις με τον πατέρα σου . "
"Αυτό θα κάνω ! Δεν υπάρχει περίπτωση να πάω στην Αμερική ! Λατρεύω την Αγγλία και δεν θέλω να σπουδάσω οικονομικά ! Θέλω να γίνω ψυχολόγος ! Ποτε δεν υποστηρίξες τα θέλω μου ! Με έχεις ρωτήσει έστω και για μια φορά τι πραγματικά θέλω εγώ να κάνω ;"
"Πρόσεχε την γλώσσα σου νεαρά μου ! Μιλάς στην μητέρα σου όχι σε κάποιον φίλο σου ."
"Συνέχεια αλλάζεις κουβέντα !"
"Δεν θα ανεχτώ άλλο αυτή την συμπεριφορά ! Επειδή πήγαινες σε αυτό το παλιό σχολείο έχεις γίνει έτσι ! Κοιτά την αδερφή σου ! Αυτή σίγουρα θα έχει μέλλον ενώ εσυ θα καταντήσεις άνεργη . Πήγαινε τώρα στο δωμάτιο σου και το πολύ σε μια εβδομάδα να έχεις μετακομίσει . "

"Έχω να βγω ."Της δήλωσε με σταθερότητα στην φωνή της , σε μια προσπάθεια να κρύψει το ποσο είχε ταραχτει .
"Δεν έχεις να πας πας πουθενά όσο ζεις εδώ μέσα "
"Παράτα με Σολεν !" Και με αυτό βγήκε από το σπίτι βροντώντας την πόρτα πίσω της . Την μισούσε. Ποτε δεν πίστευε πως θα το έλεγε αυτό για τηβ ίδια της την μητέρα ,όμως την μισούσε όπως μισούσε εκείνα τα παιδιά που της έκαναν την ζωή της σκέτο βασανιστήριο πίσω στο δημοτικό . Κατηφορίζε με τα πόδια την κεντρική λεωφόρο , κοιτάζοντας το κινητό της . Κανένας από τους φίλους της δεν ήταν διαθέσιμος , όποτε φαίνονταν πως θά περνουσε την μέρα μόνη της .
Σε τρία τέταρτα βρίσκονταν στην ετερεια του πατέρα της και συζητούσε σε ευθημους τόνους μαζί του. Είχε μόλις επιστρέψει απ ξένα επαγγελματικό ταξίδι στη Ιαπωνία , την χώρα που η Carol λάτρευε από μικρή . Άκουγε με ενδιαφέρον τις διηγήσεις του πατέρα της και τα μάτια της γιαλυζαν σαν μάτια μικρού παιδιού που του πειραν καινούργιο παιχνίδι .
Ο πατέρας της από  την άλλη ωστόσο μπορούσε να διακρίνει την μελαγχολία στα μάτια της κόρης του .
"Τι σου έκανε η μητέρα σου ;"
"Ωωω μπαμπά , θέλει να ελενχει την ζωή μου όπως κάνει με την Emerald . Μου ζήτησε να πάω στην Αμερική για να σπουδάσω οικονομικά ."
"Κι εσυ να φανταστώ το απέρριψες αμέσως "
"Ακριβώς ! Της εξήγησα για το πως θέλω να σπουδάσω ψυχολογία εδώ στο Λονδίνο Μα δεν άκουγε , και καταλήξαμε να τσακοθουμε . "
"Αυτά είναι όλα ;"
"Με έδιωξε από το σπίτι "
"Τι ; Πως μπόρεσε να το κάνει αυτό στην ίδια της την κόρη . Άμα την πιάσω στα χέρια μου ...."
"Μπαμπά δεν χρειάζεται αλήθεια ! Δεν με πειράζει άμα δεν με θέλει αυτή μια εγώ δεν τη θέλω δέκα . Αναρωτιόμουν μόνος θα σε πειράζε να μεινω μαζί σου μέχρι να αρχίσουν τα μαθήματα στη σχολή ."
"Φυσικά και δεν με πειράζει Carol . Μου είχες λείψει στο σπίτι έτσι κι αλλιώς . Θα στείλω να πάρουν τα πράγματα σου ,δεν χρειάζεται να ξαναπατήσεις το πόδι σου εκεί . "
"Δεν χρειάζεται , δεν θέλω να νομίζει πως την φοβάμαι . Θα πάω από μόνη μου και και θα φύγω με το κεφάλι ψιλά όχι σαν κυνηγημένη . "
"Η ωριμότητα σου με τρελάνει το ξέρεις ;"
"Μπαμπά δεν είμαι μικρό κορίτσι πλέον έχω κλείσει τα 18."
"Για εμένα πάντα θα είσαι μικρή ."Σηκώθηκε από την καρέκλα και την αγκάλιασε . Η Carol βρήκε συμπαράσταση στην αγκαλιά του , μια ζεστασιά και αγάπη που της έλειπε εδώ και καιρό . Όταν πλέον απομακρύνθηκαν ο ένας από τον αλλον τον χαιρέτησε γλυκά και βγήκε από το γραφείο του αφήνοντας τον να δουλέψει με την ησυχία του .
Καθώς περίμενε στον ανελκυστήρα άκουσε δυνατούς θορύβους , που όπως υπέθεσε ακούγονταν από το ισόγειο . Η πόρτα άνοιξε και η ίδια βρέθηκε εκτεθειμένη , στον εμπόλεμο τοπίο που επικρατούσε στην είσοδο της εταρείας . Άντρες με κουκούλες είχαν ανοίξει πυρ εναντίον αθοων ανθρώπων και κατέστρεφαν τα πάντα . Δεν πρόλαβε να αντιδράσει . Μια  σφαίρα την βρήκε ακριβώς κάτω από το στήθος της . Ο πόνος αφόρητος την έκανε να διπλώθει στα δυο .ολα γύρω της άρχισαν να γυρίζουν , τα πρόσωπα  της φαίνονταν θολά . Άκουσε άκομα ορισμένους πυροβολισμούς . Πριν σωριαστεί αναίσθητη στο έδαφος της φάνηκε να βλέπει τους δράστες να πέφτουν κάτω αιμόφυρτοι και κάποιον να έρχεται στο μέρος της φωνάζοντας το όνομα της .
Ήθελε να του μιλήσει , δεν μπορούσε όμως ; γιατί δεν μπορούσε ; Μα τον άκουγε καθαρά , της φώναζε . Ήταν ο πατέρας της . Ήθελε να του μιλήσει να μην τον αφήσει να ανησυχεί . Προσπαθούσε Μα της ήταν αδύνατον , πως γίνεται αυτό ; Ούτε τα μάτια της δεν μπορούσε να κουνήσει , τα ένιωθε βαριά , αδύνατον να τα ανοιγοκλείσει , άκουγε ήχους από μηχανήματα , γιατρούς και ένιωθε το σώμα της ανυμπορο να τραντάζεται .
Οι γιατροί εξ αρχής είχαν δηλώσει πως ήταν δύσκολη κατάσταση και Δεβ είχαν πολλές ελπίδες . Είχε περάσει από 4 χειρουργεία , άπειρες μεταγγίσεις αίματος και ατέλειωτες ώρες στην εντατική .
Οι εποενοι συο μήνες , αν και η ίδια δεν του αισθάνθηκε καν αναίσθητη όπως βρίσκονταν , ήταν οι πιο εφιαλτικοί για τους γονείς της . Ακόμα και η σκληρή μητέρα της είχε λυγίσει μπροστά στην πιθανότητα  να χάσει το παιδί της .
Ωστόσο όταν τον τρίτο μήνα άνοιξε τα μάτι της και άρχισε να αναρρώνει  επέστρεψε στον παλιό καλό της εαυτό .
Ήταν μέσα την εβδομάδας , όταν άρχισε να έχει ξανά επαφή με το περιβάλλον . Άνοιξε δισταχτικα τα μάτια της και τα πεταρισε αρκετές φορέας μέχρι να σνηθησει στο δυνατό φως του δωματίου . Το κεφάλι της πονούσε αφόρητα , με δυσκολία κατάφερε να γυρίσει προς τα αριστερά της , εκεί που αισθάνονταν παρουσία . Ο πατέρας της κάθονταν σε μια πολυθρόνα . Τον είχα πάρει ο ύπνος όμως το πρόσωπο του φαίνονταν ταλαιπωρημένο . Είχε συνέλθει εδώ και μια εβδομάδα όμως ένιωθε ακόμα αδύναμη . Ήθελε να κοιμάται πολλές ώρες . Είχε παρακαλέσει τους γονείς της να μην στέκονται εδώ να περιμένουν χωρίς λόγο όμως ο πατέρας της δεν έλεγε να να αποχωριστεί το μικρό ευαίσθητο λουλούδι του . Οι γιατροί ήταν αρκετά θετικοί για την ανάρρωση της ωστόσο της ανακοίνωσαν ευθης αμέσως πως δεν θα μπορούσε να κάνει παιδιά . Η βολή είχε δημιουργήσει ανεπανόρθωτη ζημιά . Την Τρίτη εβδομάδα κατάφερε να πάρει εξιτήριο . Δεβ επέστρεψε στο σπίτι της μητέρας της αλλά αποφάσισε να μείνει τον τλευτιαο μήνα των διακοπών με την πατέρα της . Δεν ήθελε καμία επαφή μαζί της .
Ήταν Σάββατο βράδυ ... η τελευταία την εβδομάδα πριν ξεκινήσουν δεν θέματα στη σχολή . Είχε βγει έξω με τους φίλους της όμως είχε μείνει τελικά μόνη της αφού είχαν διασκορπιστεί σε διάφορες κατευθύνσεις . Απολάμβανε το δεύτερο ποτήρι με την βότκα της και άκουγε με ευχαρίστηση την μουσική .
"Σε πειράζει να κάθησω;"
Μια αντρική φωνή ακούστηκε να την μιλάει απο πίσω της .
"Ποιο πρωτότυπο τρόπο δεν βρήκες ;"
"Συγνώμη ... απλά είδα πως τόση ώρα κάθεσαι μόνη και πίστευα πως θα ήθελες λίγη παρέα "
"Εντάξει ... μπορείς να κάτσεις ."
Όταν ήρθε να κάτσει απέναντι της μπόρεσε να τον παρατηρήσει καλύτερα . Ήταν ψηλός . Τα μαλλιά  του σγουρά και και ξανθά έπεφταν λίγο πιο μακριά από το συνηθισμένο . Ύστερα επικεντρώθηκε στο προσωπο του . Τα χείλη του είχαν σχηματίσει ένα υπέροχα σαγηνευτικό χαμόγελο . Το βλέμμα της εστίασε στα μάτια του . Ένα βαθύ γαλάζιο που μάγευε τους πάντες . Σαν δυο καθαρές λίμνες πάνω στις οποίες το φεγγάρι άφηνε το φως του , σκέφτηκε .
"Με λένε Ben "
"Caroline μπορείς να με φωνάζεις Carol , χάρηκα για την γνωριμία . "
"Λοιπόν πως και μια τόσο όμορφη κοπέλα κάθεται και πίνει μόνη της ;"
"Έχω έρθει με φίλους , όμως απο ότι φαίνεται βρήκαν κάτι ποιο ενδιαφέρον για απόψε . Δεν τους κατηγορώ όμως είναι η τλευται μας εβδομάδα πριν αρχίσουν τα μαθήματα στη σχολή και προσπαθούν να το γλεντήσουν όσο μπορούν . Εσυ σπουδάζεις ;"
"Ναι νομική , δεύτερος χρόνος . Εσυ ;"
"Φέτος θα αρχίσω ... ψυχολογία ."
Μίλησαν για αρκετή ώρα μέχρι που το θέμα ήρθε στις  οικογένειες τους .
"Δεν μου έχεις πει το επίθετο σου " τηβ ρώτησε ο εκείνος . Κανονικά θα του έλεγε κάποιο ψεύτικο , αυτό έκανε πάντα , όμως λίγο το ποτό , λίγο η επιρροή που είχε πάνω της την οδήγησαν στο να του πει την αλήθεια . Δεν γνώριζε όμως πάω ο Ben απεχθάνονταν κάθε είδος πλούσιου .
"Brooks αυτό είναι το επίθετο μου ."
"Του γνωστού Brooks ? Του επιχειρηματία ;"
"Όχι ! Φυσικά και όχι ... από που κι ως που ;"
"Πάλι καλά . Τους απεχθάνομαι αυτούς τους νεόπλουτους μεγάλο επιχειρηματιες . Εκμεταλλεύονται την δύναμη τους και τηβ στρέφουν εναντίον στην εργατική τάξη . "
"Δεβ είναι όλοι έτσι "
"Εγώ δεν πιστεύω πως υπάρχει καμία εξαίρεση . Όλοι τους είναι απατεώνες που κακομεταχειρίζονται τους εργαζόμενους τους για να πλουτίσουν . "
Η Carol ένιωθε τον θυμό να φουντώνει μέσα της . Ο πατέρας της ήταν το πρότυπο της και γνώριζε πως δεν ήταν έτσι τα πράγματα . Από μικρό κοριτσάκι θαύμαζε την αγάπη του για το επάγγελμα που ασκούσε και φρόντιζε ακόμα και τον τελευταίο του εργαζόμενο. Δεβ μπορούσε να ανεχθεί να Μίλαν έτσι γι αυτόν . Σηκώθηκε και έκανε να φύγει .
"Που πας ;"
"Πρέπει βα φύγω " του είπε τσιτομενη εκείνη .
"Έγινε κάτι ;"
Δεν του απάντησε , απλά πήρε τα πραγματικά της και βγήκε απ Ότο μαγαζί . Ένιωθε την παρουσία του  πίσω της να την ακολουθεί και επιτάχυνε το βήμα της . Έφτανε  στον δρόμο , τον ένιωθε όλο και πιο κοντά της . Δεν παρατειρησε πως ένα αμάξι έρχονταν καταπάνω της . Ήταν πλέον αργά ή έτσι νόμιζε . Είχε παγώσει στην θέση της , έτοιμη να αποδεχθεί τον θάνατο . Τα μάτια της ερμητικά κλειστά . Ξαφνικά ένιωσε κάτι να την τραβάει  κι αμέσως μετά να ταρακουνιέται .
"Μου λες το πας να κανείς !"
"Άσε με ! Ποιος νομίζεις πτι είσαι ;"
"Θα μπορούσες να πεις ένα ευχαριστώ "
"Άμα δεν με ακολουθούσες Δεβ θα γίνονταν κάτι "
"Πεισματάρικο κορίτσι "
"Δεν σου ζήτησα να ασχοληθείς μαζί μου "
"Θέλω να ασχοληθώ μαζί σου "
"Για ποιον λόγο ;!"
"Γι αυτόν !! "Τα χείλη του ενώθηκαν. Με δύναμη με τα δικά της . Δεν μπορούσε παρα να του το ανταποδώσει .....