Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Η μοιρα μας

"Γιατί δεν απαντάς Αντώνη ; Μήπως σου κόπηκε η γλώσσα ;"
"Νοέλια σταμάτα τις ειρωνίες σου ."
"Δεν σε ειρωνεύομαι ... την αλήθεια θέλω να μάθω "
"Κι αν η αλήθεια σε πονέσει ;"
Η κοπέλα κάγχασε .
"Τίποτα Δεβ πρόκειται ποτε να με πληγώσει τόσο πολύ όσο εσυ " του απάντησε απλά και πικρόχολα .
Ο Αντώνης ξεροκαταπιε νευρικά και προσπάθησε να ξεπεράσει το σχόλιο της , όσο κι αν τον πλήγωνε . Τηβ έπιασε από το χέρι και την κάθισε απαλά στην άμμο . Ο ίδιος κάθισε δίπλα της και την κοίταξε ευθεία στα μάτια .
"Υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρεις για εμένα Νοέλια ....πράγματα που δεν θα ήθελες να μάθεις ποτε σου . "
Η κοπέλα τον κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο απορία
Ούτε η ίδια γνώριζε γιατί ήθελε να μάθει όσα περισσότερα γίνονταν γι αυτόν. Τον είχε αφήσει στο παρελθόν της από το οποίο ήθελε να ξεφύγει , κι όμως έμοιαζε σαν εκείνος να μην τεριαζε εκεί μέσα . Είχε καταλάβει ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς της , τόσο μεγάλο που η ζωή της κρέμονταν από αυτόν .
Σε αγαπώ ! Ήθελε να του φωνάξει να τον αγκαλιάσει κια να μοιραστούν ένα παθιασμένο φιλί , να κάνουν έρωτα εδώ δίπλα στα κύματα πουψεσκαγαν σχεδόν πάνω στο πρόσωπο τους . Τώρα που την κοιτούσε στα μάτια κάθε λογική είχε χαθεί , ήταν έτοιμη να παραδοθεί . Και θα το έκανε εάν εκείνος πρώτος δεν την επανέφερε στην πραγματικότητα . Μια πραγματικότητα που γνώριζε πως την πονούσε αλλά και την προστάτευε από το να ξαναπονεσει .
"Πες μου θέλεις αλήθεια να μάθεις ;"
"Ναι Αντώνη ... θέλω να μάθω τι σε έκανε να πάρεις την παοφαση και να εγκαταλείψεις την εργένικη ζωή που τόσο υποστιριζες και να παντρευτείς "
"Δεν ήταν δίκη μου απόφαση Νοέλια "
Η κοπέλα Δεβ μπόρεσε να συγκρατήσει τα γέλια της .
"Ναι πες μας πως σε βίασε κιόλας "
Οι γροθιές του Αντώνη σηματοδοτούσαν την οργή του .
"Σταμάτησε να με κρίνεις επιτέλους πριν σου εξηγήσω . Ώρες ώρες κανείς σαν ανόρημο κοριτσάκι !"
Η αυθάδεια του την πλήγωσε και την εκνεύρισε την ίδια στιγμή . Είχε δεχθεί πολλές προσβολές στο παρελθόν , κανένας όμως δεν την είχε αποκαλέσει ανώριμη . Όχι επειδή ήταν κάτι που κανένας δεν θα ήθελε να πει , αλλά επειδή Δεβ ήταν ανώριμη . Μετά το ατύχημα είχε ωριμάσει απότομα , και έγινε πιο ώριμη και από τους μεγαλύτερους της .
Έκανε να σηκωθεί όμως ο Αντώνης την εμπόδισε για ακόμα μια φορά .
"Άφησε με ! Δνε θέλω να καθίσω εδώ λεπτό παραπάνω ! Δνε θέλω να μάθω ούτε γιατί παντρεύεσαι την άλλη ούτε να ακούσω τις ηλίθιες προσβολές σου ! "Ούρλιαξε με οργή .
Ο Αντώνης κατάλαβε την γκάφα του . Όχι ήταν τεράστιο λάθος να την αποκαλέσει ανώριμη . Δεν ήταν ανώριμη ... το αντίθετο μάλιστα ... ήταν πιο ώριμη ακόμα και από τον ίδιο .
"Σε παρκαλω μείνε "
"Για ποιον λόγο ; για να με στολίζεις και με άλλες προσβολές ; να μου λείπει Αντώνη ! Αντίο για πάντα !" Άρχισε να απομακρύνεται από κοντά του , εκείνος δνε την σταμάτησε , έμεινε μακριά της για ακόμα μια φορά .
Είναι δειλός σκεφτόταν εκείνη , ένας δειλός που δνε άξιζε την προσοχή της .
Λίγο πριν φτάσει στον δρόμο του φώναξε  με την γλώσσα της να στάζει ειρωνία και πόνο . Έναν πόνο που μόνο η ίδια μπορούσε να τον αισθανθεί .
"Α  και ξέχασα να σου ευχηθώ ! Καλά στέφανα "