Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Μαζι σου

Η ξερχαβαλωμενη πόρτα άνοιξε ,όμως εκείνη δεν γύρισε καν το πρόσωπο της . Είχε σχεδόν χάσει κάθε ελπίδα ,είχε εγκαταλείψει κάθε προσπαθείς,πλέον προσευχόταν μόνο ο θάνατος της να ήταν σύντομος και ανόδυνος . Ήξερε ,πλέον είχε καταλάβει καλά πως θα πέθαινε ,πως ήταν θέμα χρόνου μέχρι η καρδιά της να σταματήσει να χτυπά . Κάθε νύχτα που μπορούσε να δει το φεγγάρι στον ουρανό χαμογελούσε πονεμένα γιατί ήξερε πως ίσως αυτή να ήταν και η τελευταία φορά που θα τον έβλεπε .
Δεν είχε κανέναν κοντά της , καμία σανίδα σωτηρίας . Όλοι την είχαν αφήσει στο έλεος αυτών των ανδρών , την είχαν αφήσει να την φάνε οι λύκοι .
Κι όμως οι δέσμιοι της ,ενω θα μπορούσαν εύκολα να την ξεφορτωθούν πετώντας στη συναιχεια το πτώμα της σε κάποιο χαντάκι , έβρισκαν απόλαυση το να την βασανίζουν , να κακοποιούν το σώμα της με διάφορους τρόπους ,να την κάνουν να νιώθει σκουπίδι .
Κ ο ενώ σκεφτόταν από μέσα της πως ίσως σήμερα να είχε έρθει το τέλος ,δυο γυμνασμένα αντρικά χέρια την εγκλώβισαν σε μια σφιχτή αγκαλιά . Το άρωμα που με δυσκολία εισχώρησε στα ματωμένα της ρουθούνια ,της ήταν τόσο γνωστό .
"Αγαπη μου . Άγγελε μου . Κάνε υπομονή καρδιά μου , κάνε υπομονή ,το ασθενοφόρο θα είναι εδώ σε λίγο "
Τα μάτια της ήταν έτοιμα να κλείσουν κουρασμένα , έτοιμη να παραιτηθεί από την άδικη ζωή της ,όμως η φωνή του την γέμιζε ζεστασιά της έδινε κουράγιο . Μια σβησμένη ελπίδα αναζωπυρώνονταν στην καρδιά της καθώς τα μισόκλειστα μάτια της αντίκρισαν τα μπλε δικά τους, ένα χαμόγελο ου έμοιαζε περισσότερο με μορφασμός.
"Α...Αντώνη ;" το όνομα του ακούγονταν ξεθωριασμένο από τα χείλη της .
"Σσσς..μην κουράζεις τον εαυτό σου ...κάνε υπομονή "
Προσπάθησε να επικεντρωθεί στο πρόσωπο του , ωστόσο η επιθυμία της να κλισει τα μάτια της γινόταν ολοένα και πιο έντονη .
"Μην κλίσεις τα μάτια σου Νοέλια ,κρατήσου σε παρακαλώ "
Πάλευε για να τον ακούσει ,για να του μιλήσει ,να τον καθησυχάσει , ωστόσο οι αισθήσεις της την εγκατέλειπαν ολοένα και περισσότερο όσο περνούσε η ώρα ,μέχρι που το μαύρο σκοτάδι απλώθηκε στην όραση της .

Το πρώτο που αντίκρυσε ήταν το λευκό ταβάνι ,ένα χρωμα που της φαινόταν οικείο .τα βελαφαρα της πεταρησαν διαμαρτυρόμενα στο έντονο φως . Πέρασαν μερικά λεπτά μέχρι να συνηθίσει . Το δωμάτιο ηταβ αδειο , ένας όρος κρέμονταν πάνω από το κεφάλι της ,ενώ τα χέρια της ηταν τυλιγμένα με λευκούς επιδέσμους σχεδόν σε όλο τους το μήκος .
Προσπάθησε να ανασηκωθεί στην θέση της ,όμως ένας έντονος πονοκέφαλος την ανάγκασε να εγκαταλείψει τις προσπάθειες της .
Ξανά έκλεισε τα μάτια της ,κια κίνηση που της προσέφερε ανακούφιση .οι σκέψεις στο μυαλό της ηταβ ανακατεμένες ,και αδυνατούσε να τις βάλει σε μια σειρά .
Η μεγάλη λευκ πόρτα άνοιξε . Η Νοέλια κρατούσε ακόμα κλειστά τα μάτια της ,ίσως γιατί φοβόταν να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα ,να αντικρυσει τον άγνωστο που είχε εισβάλει στο δωμάτιο της .
Ένα μεγάλο ανδρικό χέρι έπιασε στοργικά το δικό της .
Με δυσκολία μπρουσε να ακούσει όσα έλεγε ο άντρας δίπλα της .
"Σε παρακαλώ καρδιά μου ,ξύπνησε επιτέλους . Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα Νοέλια ,μου είναι αδύνατο καρδιά μου . Τόσες μέρες κόντεψα να τρελαθώ .μονο μαζί σου είμαι ευτυχισμένος .μονο κοντά σου αναπνέω .θα πέθαινα χίλιες φορές για να σου δώσω το οξυγόνο μου . Δεν υπάρχει ζωή δίχως εσένα στο πλάι μου . Με τις φωνές σου ,το γέλιο σου ,αυτά τα μεγάλα σου μάτια να με κοιτάνε . Μου έχει λείψει ,τόσο γαμημενα πολύ να κοιτάζω το πρόσωπο σου ,να σου μιλάω και να ακούω την φωνή σου . Ξύπνησε μωρό μου ...ξύπνησε ."
Ένα αχνό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της . Δεν γνώριζε εάν εκείνος το είχε παρατηρήσει όμως εκείνη άνοιξε τα μάτια της και έστρεψε το βλέμμα της πάνω του . Η φιγούρα του ήταν θολή όμως θα τον αναγνώριζε ακόμα κι αν δεν μπορούσε να δει καθόλου . Κρατούσε σφιχτά το χέρι της στην ζέστη παλάμη του και από τα γαλανά μάτια του , από εκείνα που είχε ερωτευτεί από τηβ πρώτη στιγμή , ήταν εκτιμά να κυλήσουν δάκρυα .
Το χαμόγελο της αυτομάτως μετατράπηκε δεν ια έκφραση που φανέρωνε πόνο και θλίψη . Εκείνη τον είχε κάνει έτσι ;  Ήταν η υπαίτια για τα δάκρυα που απειλούσαν να φύγουν από τα μάτια του ;
Μαι αδύναμη κραυγή ,βγήκε απο τα χείλη της , αν κι εκείνη προσπάθησε να πει το όνομα του . Το πρόσωπο του τινάχτηκε απότομα και στράφηκε προς το δικό της .
Το χαμόγελο της επανήλθε στα χείλη της καθώς τον έβλεπε να φωτίζεται ολόκληρος .