Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Πρεπει να φυγω ...

Το δυνατό φως την ανάγκασε βα ανοίξει τα μάτια της . Ο ήλιος είχε ανατέλλει , κανένα ίχνος σύννεφου στον ουρανό , όλα έδειχναν πως θα ήταν μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή μέρα . Ανασηκωθηκε στο κρεβάτι τρίβοντας τα μάτια της . Είχε καιρό να κοιμηθεί τόσο καλά . Όχι πως δεν το είχε ευχαριστηθεί . Ένιωθε όμως υποχρεωμένη στον Αντώνη και δεν ήξερε πως θα μπορούσε να τον ξεπληρώσει .
Βαριεστημένα σηκώθηκε και κατέβηκε κάτω , μπήκε στην πλέον γνώριμη κουζίνα όπου η έντονη μυρωδιά του καφέ πλημμύρισε τα ρουθούνια της . Στην μεγάλη τραπεζαρία ο Αντώνης είχε ήδη καθίσει και απολαμβανε το πρωινό του .
"Καλημέρα "του είπε κάπως αμήχανα και βιάστηκε να καθίσει κρύβοντας το πρόσωπο της πίσω από την μεγάλη κούπα με τον καφέ της .
"Καλημέρα κι σε σένα νοελια . Κοιμήθηκες καλά ;"
"Ναι .... Σε ευχαριστώ που ρώτησες ...". Προσπάθησε να το παίξει αδιάφορη όμως δεν ήταν εύκολο να κρύψει τηβ περιέργεια της . Ήθελε να μάθει τι είχε συμβεί αν είχαν τελειώσει όλα .
Σαν να είχε διαβάσει τις σκέψεις της ο Αντώνης της απάντησε με την χαρακτηριστική βαθιά φωνή του που αναστάτωνε τα πάντα μέσα της .
"Το χρέος σου στον Πέτρο έχει εκπληρωθεί .... είσαι πλέον ελεύθερη νοελια ."
"Δεν ξέρω πως θα μπορέσω βα σου ξεπληρωσω αυτό που έκανες για εμένα ...."
"Δεν χρειάζεται να μου ξεπληρώσεις τίποτα νοελια , τα συζητήσαμε αυτά . "
Η νοελια αρκέστηκε σε ένα νεύμα του κεφαλιού της και βυθίστηκε ξανά στις σκέψεις της . Απάντησε μηχανικά σε κάποιες τυπικές ερωτήσεις του Αντώνη και μόλις τελείωσε τον καφέ της έκανε να σηκωθεί .
"Δεν έχεις φάει τίποτα κάθησε κάτω ."
"Δεν πεινάω και εξάλλου πρέπει να φύγω ...Αρκετά με φιλοξενήσες εδώ πέρα ."
"Είπα κάθησε να φας , δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι ."
"Να σου πω ..."η φωνή της κόπηκε αμέσως μόλις σήκωσε το βλέμμα της για να αντικρυσει τα δικά του θυμωμένα μάτια .
Χαμήλωσε ξανά το κεφάλι της πριν καθίσει στη θέση της. Δεν έφαγε σχεδόν καθόλου , πιο πολύ έπαιζε με το φαγητό της στο πιάτο , περίμενε ποτέ θα σηκώνονταν εκείνος πρώτος για να μπορέσει να φύγει .
Δεν της άρεσε να πέρνει πρωινό , της θύμιζε το παρελθόν που ήθελε να ξεχάσει .
Πέρασαν ακόμα 10 λεπτά πριν ο Αντώνης κάνει τη κίνηση να σηκωθεί από το τραπέζι αφήνοντας της μόνη στο δωμάτιο . Με ένα αίσθημα φανερής ανακούφισης , σηκώθηκε και η ίδια και αφού πήρε την τσάντα και το πανοφορι της βγήκε από το σπίτι .
Ο πρωινός αέρας που την χτύπησε στο πρόσωπο ήταν ότι ακριβώς χρειάζονταν για να ξυπνήσει και να ξεκινήσει την κουραστική της μέρα . Έπρεπε οπωσδήποτε να βρει δουλειά σε κάποιο νοσοκομείο , αλλιώς θα αναγκάζονταν να δεχθεί την υποτροφία στην Αγγλία .
Παλιότερα αυτό θα της φαίνονταν μεγάλη ευκαιρία , όμως τώρα κάτι την κρατούσε . Ένιωθε πως θα ήταν κενή άμα έφευγε από εδώ .
Η λίστα με τα διαθέσιμα νοσοκομεία ήταν τεράστια και η ίδια δεν ήξερε πως θα κατάφερνε να πάει σε όλα