Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Δεν υπηρξε κατι

Προσγειώθηκε στο κεντρικό αεροδρόμιο του Λονδίνου το απόγευμα της επόμενης μέρας . Το ταξίδι του ήταν απελπιστικά απαίσιο . Δεν του άρεσε να ταξιδεύει μαζί με πολυκοσμία αλλά ήταν περίπτωση ανάγκης .
Προχωρώντας προς την έξοδο σταμάτησε ένα ταξί και μπήκε μέσα έδωσε την διεύθυνση του ξενοδοχείου και έπειτα επικεντρώθηκε στην οθόνη του κινητού του για το υπόλοιπο της διαδρομής . Μπορεί να έλειπε από την Ελλάδα αλλά οι επιχειρήσεις του τον καλούσαν να είναι αφοσιωμένος ακόμα και από μακριά '
Η συνοικία του Λονδίνο το ου είχε διαλέξει να μείνει ήταν κοντά στην πανεπηστημιούπολη για βα μπορεί να έχει τον απόλυτο ελενχο . Έπρεπε να το είχα φαναστει ότι θα πήγαινε εκεί . Του το είχε αναφέρει . Ήταν τελείως αφελής όμως , δεν της είχε δώσει βάση τότε . Ίσως αν το είχε κάνει να είχαν αποφύγει όλα αυτά . Έτρωγε χρόνο και δεν είχε πολύ στην διάθεση του .
Αφού τακτοποιήθηκε στο δωμάτιο του βγήκε έξω . Οι δρόμοι του Λονδίνου ήταν απονικτηκοι τέτοια ώρα . Έκατσε σε μια μικρή παμπ και παρήγγειλε ποτό . Όταν βγήκε έξω ήταν ήδη αργά είχε νυχτώσει . Έριξε μια μάτια στο ρολόι του και κούνησε απογοητευμένος το κεφάλι του . Ήταν πολύ αργά για να πάει στο πανεπηστημιο σήμερα . Μια ολόκληρη μέρα χαμένη . Έπρεπε να περιμένει μέχρι αύριο . Κ ο άλλη καθήστερυση σκέφτηκε , ενώ κατηφορίζει τον δρόμο που οδηγούσε στο ξενοδοχείο του . Πέρασε έξω από το πανεπηστημιο . Ήταν φωτισμένο και μερικοί φοιτητές έβγαιναν έξω άλλοι έμπαιναν μέσα . Το βλέμμα του αναζητούσε την μορφή της ανάμεσα σε αυτούς . Και πάνω που θεώρησε πως να την έβλεπε σήμερα θα ήταν αδύνατο η τύχη του χαμογέλασε για ακόμα μια φορά . Την είδε στο βάθος ακριβώς μπροστά από τις πύλες να συζητάει ευθημα με μια κοπέλα , γύρω στην ηλικία της . Μαζί τους ήταν κι ένα αγόρι που κρατούσε και την μέση την άλλη κοπέλα . Αυτό τον έκανε να ανακουφιστεί . Δεν του άρεσε να αγγίζουν ότι του ανήκε . Και η Νοελια ήταν δίκη του .
Ήταν έτοιμος να την πλησιάσει όταν ένα δεύτερο αγόρι προστέθηκε στην παρέα . Αυτή τη φορά όμως η Νοελια δεν έμεινε άπραγη έγειρε το κεφάλι της και φιληθηκε μαζί του . Ένιωσε τον θυμό να μεγαλώνει μέσα του . Ήταν έτοιμος να εκραγεί . Οι παλάμες του μετατράπηκαν σε γροθιές . Πως τολμούσε αυτός ο χλεχλες να αγγίζει  την μικρή του . Τα πόδια του Δεν υπάκουσαν στην σύνεση του μυαλού του που του έλεγε να κάτσει στην θέση του . Πλησίασε δρασκελιζοντας μέχρι το μέρος τους και έπιασε την νοελια με βία από το μπράτσο .

Η κοπέλα τον κοίταζε τρομοκρατημένη στην αρχή . Τα μάτια του έβγαζαν σπίθες , σαν να ήταν έτοιμος να ορμήσει στο Stephan .
"Α...Αντώνη ; Το θέλεις εσυ εδώ ; " τον ρώτησε τελικά στα ελληνικά .
"Να πάρω πίσω αυτό που μου ανήκει " της απάντησε στην ίδια γλώσσα μέσα από τα δόντια του .
"Δεν σου ανήκω Αντώνη παράτα με !"
"Τρέχει τίποτα αγάπη μου ;" ένιωσε τον Stephan  να της ψιθυρίζει στο αυτό
"Όχι τίποτα ο κύριος από εδώ έφευγε ."
"Δεν επιτρέπω στον μαλακα από εδώ να σε λέει αγάπη του . Είσαι δίκη μου !"
"Αντώνη αρκετά ! Φύγε από εδώ τώρα !"
Με μια κίνησης απελευθερώθηκε απο το κράτημα του και έτρεξε μακριά όσο πιο γρήγορα μπορούσε . Η Carol.αγου έριξε μια προειδοποιητική μάτια στον Αντώνη τρέξε πίσω από την φίλη της .
Την βρήκε να κάθεται στο πάρκο που βρίσκονταν λίγο πιο πέρα από την σχολή . Κάθονταν σε ένα παγκάκι με το κεφάλι της χωμένο ανάμεσα στα γόνατα . Την πλησίασε κια την χτύπησε φιλικά στον ώμο .
Η Νοελια σήκωσε το κεφάλι της  και σκούπησε βιαστικά τα μάτια της .
"Εκλαιγες ;"
" ο παλιομαλακας ! Πως τολμάει να έρχεται στην ζωή μου και να την κάνει πάντα άνω κάτω !"
"ΕΙ ει Ηρεμισε . Και σταματά να μιλάς ελληνικά . Δεν σε καταλαβαίνω ξέρεις ."
"Συγνώμη , απλά όταν θυμώνω μου βγαίνουν οι λέξεις τα ελληνικά . "
"Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη "
Η Νοελια ενευσε καταφατικά .
"Αυτός ήταν έτσι ;"
"Ναι δεν ξέρω πως στο καλό με βρήκε "
"Μάλλον θα έχει τις άκρες του . Φαίνεται πλούσιος ."
"Είναι ... από τους πιο πλούσιους μάλιστα . Δεν ξέρει τι έχει ."
"Πως στο καλό εμπλέξες με αυτόν; "
"Με έβρεξε με το αμάξι του "
"Με δουλεύεις τώρα ;"
"Καθόλου , κατέστρεψε τα βιβλία μου και την ζωή μου από ότι βλέπεις . "
"Είναι όμορφος όμως . "
"Και τι με αυτό ; "
"Νοελια γιατί τον αποφεύγεις ; δεν μου είπες τον λόγο "
"Για να μην πληγωθώ , μην με πιέζεις να σου πω περισσότερα "
"Δεν θα σου ζητήσω να μου πεις τίποτα μέχρι να είσαι έτοιμη το ξέρεις ."
"Σε ευχαριστώ "
"Ίσως πρέπει να του μιλήσεις "
"Δεν έχω να του πω κάτι ..."
"Νοελια ήρθε εδώ και δεν ξέρω τι σου είπε αλλά νοιάζεται ."
"Έχω τον Stephan "
"Τον αγαπάς όμως όπως αυτόν ;"
Η νοελια απέφευγε για λίγο να απαντήσει .
"Ναι ....δεν έχει σημασία θα τον αγαπήσω με τον καιρό ."
"Δεν πάνε έτσι αυτά τα πράγματα "
"Ο Stephan δεν θα με πληγώσει ."
"Ναι όμως έτσι είναι σαν να τον κοροϊδεύεις "
"Τον αγαπάω ..."
"Δεν τον έχεις ερωτευτεί όμως "
"Όχι .... δεν τον έχω ερωτευτεί . Μπορείς να πας να δεις εάν έχουν σκοτωθεί αυτοί πι τρεις εκεί πίσω ;"
"Εντάξει κατάλαβα θέλεις να μείνει μόνη , σε συμβουλεύω να το σκεφτείς καλά πάντως . "

Η νοελια έκατσε για λίγο ακόμα στο πάρκο , έπειτα επέστρεψε στο δωμάτιο . Η  Carol  κοιμούνταν   και δεν  θέλησε να την ενοχλήσει όσο και περίεργη  να ήταν για το τι είχε γίνει . Απαλλάχτηκε από τα ρούχα της που ένιωθε από ώρα να την βαραίνουν και ξάπλωσε κι η ίδια . Προσπάθησε για πολλή ώρα να κοιμηθεί αλλά ήταν μάταιο . Σηκώθηκε και με βιαστικές κινήσεις ντύθηκε πρόχειρα και βγήκε έξω . Ήθελε να ξεσκάσει . Να σκεφτεί καθαρά , Μα το μυαλό της δεν την άφηνε . Οι δρόμοι ήταν άδειοι , πράγμα που η ίδια δεν είχε συνηθίσει . Ψιχάλες έπεφταν πάνω της Μα δεν ένοιαζε καθόλου . Εκείνη την στιγμή ένιωθε απελευθερωμένη . Έκλεισε στιγμιαία τα μάτια της , και πείρε μια βαθειά ανάσα .
"Ήξερα ότι θα σε έβρισκα εδώ "ο ψίθυρος στο αυτί της την έκανε να ανατριχιάσει . Γιατί την επιρρεαζε τόσο ρε γαμωτο . Της ήταν τόσο δύσκολο να συγκρατήσει την αυτοκυριαρχία της .
"Μην το κανείς αυτό σε παρακαλώ "
"Να κάνω τι Νοελια ;"
"Γιατί ήρθες εδώ Αντρέα ;" πλέον τον κοίταζε μέσα στα πανέμορφα μάτια του .
"Γιατί πάντα διεκδικώ ότι μου ανήκει ."
"Δεν σου ανήκω ... ποτέ δεν σου ανηκα "
"Εκείνο το βράδυ όμως ..."
"Εκείνο το βράδυ ήταν μόνο ένα βράδυ ...τίποτα παραπάνω "
"Μην λες ψέμματα . Και οι δυο μας νιώθουμε κάτι πολύ πιο ισχυρό από ένα απλό βράδυ που κάναμε έρωτα ."
"Κανείς λάθος ."
"Αυτό που έχουμε ..."
"Δεν έχουμε κάτι , ποτέ δεν είχαμε "
" Γιατί το αρνησαι ;"
"Γιατί δεν υπήρξε τίποτα !"
Την έπιασε από τους ώμους ταρακουνώντας την
"Νοελια μου ανήκεις γαμωτο μου . Σε θέλω ! Κατάλαβε το "
"Κι εσυ κατάλαβα πως τώρα είμαι με τον Stephan ."
"Ώστε έτσι λένε τον μαλακα που φιλουσες πριν ;"
"Δεν είναι μαλακας "
"Δεν έχει το δικαίωμα να σε αγγίζει ! Το κατάλαβες ;! Μόνο εγώ , μόνο εγώ μπορώ να σε γεύομαι ."
"Δεν έχεις κανένα δικαίωμα πάνω μου . Σε παρακαλώ να φύγεις από εδώ και να μην με ξανά ενοχλήσεις ." Γύρισα την πλάτη της έτοιμη να φύγει μακρυά του όσο ακόμα άντεχε . Το χέρι του όμως την πρόλαβε .
"Άσε με με πονάς !"
"Κι εσυ με πονάς Νοελια . Πολύ περισσότερο από όσο σε πονάω εγώ "
"Είσαι τρελός ! Ασε με να φύγω ". Τον φοβόταν , ναι πλέον το μόνο που ένιωθε ήταν πως τον φοβόταν .
Η λαβή του χαλάρωσε ξαφνικά . Το έβλεπε . Έβλεπε τον φόβο στα μάτια της . Η μικρή του τον φοβόταν . Είχε δίκιο ήταν ένα τέρας . Την άφησε να φύγει και έμεινε μόνος στην μέση του δρόμου . Ίσως έπρεπε να τα παρατήσει , να μην την κυνηγήσει , να μην τρεξει από πίσω της . Τον φοβόταν .... Αυτή η σκέψη δεν τον άφηνε να σκεφτεί λογικά . Το κινητό του άρχισε να χτυπάει .
Το σήκωσε για να μίλησει στον άντρα στην άλλη άκρη της γραμμής .
"Τι έγινε ;"
"Η Νοελια ...κυνδηνευει"
"Πες μου ποιος .... Τώρα ! "