Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Μυστικα και Προδοσιες

"Τι στο καλό λες ;". Τον κοιτούσε με απορία και σοκ την ίδια στιγμή . Όπως τολμούσε να έλεγε τους γονείς της δικούς του ; πήρε τηβ τσάντα της έτοιμη να σηκωθεί όταν η φωνή του την σταμάτησε για ακόμα μια φορά .
"Νοελια περίμενε ! Σου είπα πως έχω να σου μιλήσω για σοβαρά πράγματα ."
"Ναι όμως μου λες βλακείες ! Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μιλάς για τους γονείς μου ! Με ακούς ; κανένα !"
"Απλά κάθισε κάτω και άκουσε όσα έχω να σου πω . Άμα μετά από όλα αυτά θελήσεις να φύγεις εγώ θα το δεχθώ και δεν θα ξαναμπλεχθω στα πόδια σου . "
Η κοπέλα τον κοίταξε δύσπιστα για μερικά δευτερόλεπτα πριν ξανά καθίσει στην θέση της .
"Εβταξει λοιπόν ... σε ακούω "
"Θυμίσου Νοέλια ... ποιοι ήταν στο αμάξι εκείνη την ημέρα ;"
"Δεν χρειάζεται να μα..."
"Νοέλια απλά κάνε αυτό που σου λένε για μια φορά " Η φράση αυτή την έκανε να παγώσει στην θέση της . Της ήταν τόσο οικεία . Κάθε φορά που τσακώνονταν με τον μεγάλο της αδερφό εκείνος για να την κάνει να σταματήσει και να τον ακούσει της μιλούσε με αυτό τον τρόπο . Κατάπιε νευρικά πριν στρέψει την προσοχή της πάνω του και μιλήσει .
"Ήμουν εγώ , οι γονείς μου και ο μεγαλύτερος μου αδερφός ο Αλέξανδρος ."
"Και πέθαναν όλοι ;"
Η απάντηση βγήκε από τα χείλη της με δυσκολία ."Ναι..."
"Έτσι σου είπαν ... "
"Γιατί τα συζητάμε τώρα αυτά ; οι γονείς μου και ο αδερφός μου είναι νεκροί . Κανένας δεν μπορεί να πει το αντίθετο ."
"Νοελια ο αδερφός σου δεν έχει πεθάνει "
"Και που το ξέρεις εσυ ; "
"Γιατί εγώ είμαι "
Η Νοέλια δεν άντεξε και έσκασε στα γέλια . Αλήθεια πίστευε πως θα την επιθε.
"Καλό το αστείο σου Πέτρο . Τώρα άμα δεν έχεις να μου πεις κάτι σοβαρό ασε με να φύγω . "
"Για όνομα του θεού Νοέλια σου λέω την αλήθεια !"
"Κι εγώ γιατί δνε μπορώ να σε πιστέψω ;"
"Όταν ήσουν πέντε ... είχες σκαρφαλώσει στο δέντρο που είχαμε στην αυλή για να μην σου πάρω το παιχνίδι σου . Έκανες μια απότομη κίνηση και έπεσες κάτω . Θυμάμαι είχα τρομάξει τόσο πολύ που τα είχα χάσει . Είχες σπάσει το χέρι σου , το δεξί ." Της φώναξε καθώς εκείνη απομακρύνονταν από κοντά του . Η Νοέλια σταμάτησε και γύρισε να τον κοιτάξει . Δεν μπορούσε να ξέρει γι αυτό το περιστατικό ... μόνο η οικογένεια της το γνώριζε .
"Δεν ...δεν μπορεί να είσαι εσυ ! Δεν μπορεί ! Ο αδερφός μου έχει πεθάνει !" Κουνούσε το κεφάλι της καθώς έκλαιγε . Ο Πέτρος την πλησίασα και την αγκάλιασε τρυφερά .
"Σσσς Ηρεμισε ...ηρεμισε μικρή μου "
Η Νοέλια τραβήχτηκε από την αγκαλιά του κα τον κοίταξε στα μάτια . Κι όμως ο ορισμός άντρας που βρίσκονταν μπροστά της είχε αρκετές ομοιότητες με τον 12 χρόνο αδερφό που θυμόταν . Απλώς εκείνη δεν το είχε παρατηρήσει όλα αυτά τα χρόνια .
"Γιατί μου είπαν πως είσαι νεκρός ;"
"Γιατί ήμουν σε κώμα για αρκετό καιρό . Πίστευαν πως δεν θα τα κατάφερνα . Γι αυτό . Μετά όταν συνήλθα με δώσανε για υιοθεσία ... "
"Πως ; Πως μπόρεσαν να μου πουν ψέμματα ! Όλα αυτά ου πέρασα ..."
"Η οικογένεια που με υιοθέτησε δεν ήταν και από τις καλύτερες . Στα 17 μου έμπλεξα με την μαφία και τώρα είμαι στην θέση που βλέπεις ."
"Γιατί δεν με εψαξες ;"
"Σε έψαχνα για χρόνια. Σε βρήκα όταν πρώτο ήρθες στην Αθήνα ."
"Και σαν τρόπο να με πλησιάσεις βρήκες το να με εκβιάσεις αντί να μου εξηγήσεις την αλήθεια ;" του μιλούσε πλέον θυμωμένη . Τόσα χρόνια είχε περάσει φριχτά και εκείνος της έκανε την ζωή ακόμα πιο δύσκολη . Ο ίδιος της ο αδερφός
"Δεν είναι έτσι ..."
"Και πως είναι δηλαδή ; "
"Έχω πολλούς εχθρούς Νοέλια ... πολλούς εχθρούς που θα σε έβλαπταν άμα μάθαιναν πως είσαι αδερφή μου . "
"Και τώρα στα ξαφνικά τι έγινε ; Τι στο διάολο έγινε και αποφάσισες να μου πεις τα πάντα ; "
Ο Πέτρος έμεινε για λίγο σιωπηλός . Προσπαθούσε να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να της πει αυτό που ήθελε .
"Μιλά ! Μιλά !"
"Γιατί έμαθα ποιος ευθυνόταν για το ατύχημα ."
"Τι ;"
"Ναι Νοέλια ... το έψαχνα χροναι και τελικά τους βρήκα ."
"Ποιοι είναι ; "
"Είσαι σίγουρη πως θέλεις να μάθεις ; Ίσως να μην σου αρέσει ."
"Πετρο Σταματα να υπεκφευγεις και πες μου "
"Το αμάξι το οδηγούσε ο Ορεστης Χατζίου "
Το όνομα της θύμιζε κάτι πολύ έντονα . Πάλευε για να θυμηθεί από που το είχε ξανακούσει , και όταν πλέον το κατάλαβε τα μάτια της διασταλθηκαν .
"Μα ...αυτός είναι ..."
"Ο πατέρας του Αντώνη πολύ καλά υπεθεσες ."
"Δνε ...δεν γίνεται κάποιος πρέπει να μου κάνει πλάκα "
"Κανένας δεν σου κάνει πλάκα αδερφή μου . Η αλήθεια είναι πως ο πατέρας του Αντώνη είναι ένας στιγμής δολοφόνος . "
"Ο Αντώνης ... το ηξερε ;"
"Φυσικά και το ήξερε . Μισώ τόσο πολύ αυτή την οικογένεια έχω ορκιστεί να τους εκδικηθώ για όσα μας προκάλεσαν ."
Βήματα ακούστηκαν από πίσω της . Γύρισα τον κορμό της ,ίσα ίσα για να μπορέσει να δει πιο είχε σταματήσει πίσω της . Και τότε τον αντίκρυσε . Με ένα θλιμμένο βλέμμα γεμάτο ερωτηματικά και απαιτήσεις . Αμέσως το βλέμμα της μετατράπηκε σε εχθρικό . Ένιωθε το μίσος να φουντώνει μέσα της
Ο Αντώνης προσπάθησε να την πλησιάσει όμως εκείνη ύψωσε το χέρι της εμποδίζοντας τον .
"πες μου μόνο γιατί "
"Νοέλια ....εγώ .."
"Πες μου τι έφταιγαν οι γονείς μου για να πεθάνουν ;ΠΕΣ ΤΟ ΜΟΥ !"
"Δεν ... ήταν ατύχημα ..."
"Ατύχημα ... ατύχημα που προκλήθηκε από έναν μαφιόζο . Περιμένεις να σε πιστέψω ;"
"Αυτό μου είπε ο πατέρας μου "
"Και τότε γιατί εξαφανίστηκε χωρίς να προσφέρει βοηθεία; Πι γονείς μου θα μπορούσαν να είχαν σωθεί άμα είχε επέμβει έγγερα !"
Ο Αντώνης έκανε μερικά βήματα προς το μέρος της .
"ΜΗΝ! Μην τολμισεις  να με πλησιάσεις ! Τα ήξερες όλα έτσι ; από την αρχή ! Από την γαμημενη αρχή και δεν είπες τίποτα ! Τίποτα για να καλύψεις έναν δολοφόνο ! Τι ήμουν για εσένα ; ένα παιχνίδι μήπως ; Μήπως με πλησίασες επίτηδες ; "
"Νοέλια καλύτερα να φύγουμε ... δεν αξίζει να του δίνεις σημασία ."
"Πέτρο όχι . Θα μου δώσει εξηγήσεις ! Εξηγήσεις για το πως μπήκε στη ζωή μου "
Ο άντρας απέναντι της στέκονταν αμίλητος να δέχεται τα χτυπήματα που του έριχνε . Δεν είχε κανένα άδικο . Όλα ήταν έτσι όπως της τα είχα παι ο Πέτρος . Είδε συμβεί αυτό για το οποίο φοβόταν από την αρχή . Από τότε που είχε αρχίσει να έχει αισθήματα γι αυτή . Πως θα της έδινε τώρα το τελειωτικό χτύπημα ; πως θα της έλεγε πως τηβ είχα πλησίασει για ένα στοίχημα ; για ένα ανόητο παιχνίδι ;
"Εντάξει θα σου πω τα πάντα . Αλλά θέλω να είμαστε οι δυο μας "
"Αυτό ξέχασε το Χατζίου η αδερφή μου δεν θα μείνει στιγμή μαζί σου !" Τα λόγια του Πέτρου ηταβ αρκετά για να εκφράσουν το μίσος που ένιωθε γι αυτόν τον άνθρωπο .
"Πέτρο σε παρακαλώ ... άσε μας λίγο μόνους "
"Κι άμα σου κάνει κάτι ;"
"Δνε θα τολμήσει ..."
"Καλά αλλά δνε θα φύγω τελείως θα είναι στο αμάξι . Σας δίνω 15 λεπτά μετά θα επιστρέψω . "
Ύστερα απομακρύνθηκε ρίχνοντας κλέφτες ματιές πίσω του μέχρι που χάθηκε από το οπτικό τους πεδίο .
Η Νοέλια στέκονταν μπροστά στον Αντώνη τρομοκρατημένη . Όχι επειδή τον φοβόταν . Τον ίδιο της τον εαυτό φοβόταν μόνο. Μήπως δνε κατάφερνε να αυγκστηθει και παραδίνονταν στο πάθος που ενοιωθε για τον άντρα που έπρεπε να μισεί ...

"Λοιπόν σε ακούω . Και γρήγορα ." Του μιλούσε τελείως ψυχρά , ανέκφραστα . Ο Αντώνης ένιωσε κάτι να σπάει μέσα του . Ήξερε πως με αυτά που θα ξεστόμιζε σε λίγο θα την έχανα για πάντα .

"Πράγματι η συνάντηση μου μαζί σου δνε ηταβ τυχαία . Καθόλου . Ένας συμμαθητής σου στην σχολή τύχαινε να είναι φίλος μου . Δνε ξέρω πως είχε κάτι φωτογραφίες σου . Μου έδειξε και βάλαμε στοίχημα πως θα κατάφερνα να σε ρίξω . Εγώ το δέχθηκα . "
Το χέρι της σηκώθηκε απότομα χτυπώντας τον με δύναμη στο μάγουλο .
"Στην συναιχεια όμως σε ερωτεύτηκα πραγματικά . Δεν μπορούσα να το πιστέψω ούτε ο ίδιος αλλά είχα εθιστεί στο άρωμα σου . Την ημέρας ου με παρατήσεις και ήρθες Αγγλία είχα πάει στον πατέρα μου ... εκεί σε έδειξα σε αυτόν και μου είπε να μεινω μακριά σου . Όταν τον ρώτησα γιατί μου διηγήθηκε τα πάντα για το ατύχημα και πως κρίνος ευθύνονταν ."

"Σε μισώ . Δεν θέλω να σε ξαναδώ στα μάτια μου ! Θέλω να εξαφανιστείς !"
"Νοέλια συγχώρεσε με σε παρακαλώ "
"Δεν υπάρχει τίποτα άλλο μέσα μου για εσένα παρα μόνο το μίσος . Είσαι τυχερός ου δνε θα κάνω τίποτα χειρότερο από το να σε διώξω . Σε προειδοποιώ όμως ! Αν ξαναπατήσεις το πόδι σου κοντά μου δεν σε γλιτώνει τίποτα Αντώνη Χατζίου !"
Έκανε μεταστροφή και έφυγε τρέχοντας μακριά του . Μπήκε στο αμάξι του Πέτρου στη θέση του συνοδηγού και μαζεύτηκε κουλουριασμενη στο κάθισμα της .
"Μικρή είσαι καλά ;"
"Ναι... "
"Τι σου είπε ;"
"Τίποτα ... δνε θα τον ξαναδώ μπροστά μου ... "
"Θα έρθεις να μείνεις μαζί μου ;"
"Όχι σήμερα ...θα πάω στην Carol πρέπει να της μιλήσω . Κι εσυ της οφείλεις μια συγνώμη . Θα μεινω εκεί για απόψε και βλέπουμε από αύριο . Μπορείς να με αφήσεις στο σπίτι της ;"
"Ναι ... σίγουρα νιώθεις καλά ;"
Όχι είναι διαλυμένη και η καρδιά μου πονάει  κάθε φορά ου πάω να αναπνεύσω , ήθελε να του πει Μα σιώπησε . Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και στην υπόλοιπη διαδρομή κοιτούσε έξω από το παραθυρο τους φωτεινούς δρόμους του Λονδίνου .

ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ , ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΡΕ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΠΛΩΣ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΚΟΛΛΗΣΕΙ 😂
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ

Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΤΩΣΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΗ ΦΥΣΙΚΗ