Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Δεν υπαρχουν ελπιδες ...

Είχε νυχτώσει . Μια εβδομάδα είχε περάσει από το ατύχημα και η νοελια βρίσκονταν ακόμα βαθιά κοιμισμένη σε κώμα . Οι γιατροί αλλωτε ήταν ελπιδοφόροι και αλλωτε έλεγαν πως η κατάσταση της ήταν αρκετά σοβαρή για να τα καταφέρει . Στον κρύο και αδειανό διάδρομο του νοσοκομείου τώρα είχε προστεθεί και ο Ben με τον Stephan , και εναλλαζαν βάρδιες , καθώς τα μαθήματα στη σχολή είχαν ξαναρχίσει . Ο μόνος που εμένε πάντα εκεί ήταν ο Αντώνης . Αρνούνταν πεισματικά να μετακινηθεί από κοντά της ακόμα και για να φάει . Η Carol με το ζόρι είχε καταφέρει να τον πείσει να βάλει κάτι στο στόμα του .
Αυτή η νύχτα ήταν το ίδιο ήρεμη με τις άλλες . Ήταν αρχές Μαρτίου με αποτέλεσμα η μέρα να έχει αρχίσει να υπερισχύει έναντι της νύχτας . 20:30 . Πριν από μόνο μισή ώρα οι τελευταίες ακτίνες είχαν εξαφανιστεί από τον ορίζοντα . Η μέρα ήταν αρκετά θερμή και ηλιόλουστη . Η Carol είχε μείνει με τον Αντώνη στο διάδρομο , καθώς ήταν η σειρά της να κοιμηθεί εδώ το βράδυ . Κάθονταν σε μια από τις κρύες καρέκλες και σκέφτονταν όλα όσα είχαν συμβεί . Το μυαλό της ταξίδεψε στην παιδική της ηλικία , τότε που παραλίγο η ίδια να χάσει την ζωή της από μια σφαίρα . Της φαινόταν γελοίο . Ανόητο και επώδυνο . Ήταν άδικο για την φίλη της να περνάει τόσα πολλά . Ίσως να μην γνώριζε αρκετά πράγματα για το παρελθόν της , μπορούσε να διαισθανθεί όμως πως ο θεός δεν της τα έδωσε όλα απλόχερα .
Κάθε τόσο έμπαινε μέσα στο δωμάτιο της , κάθονταν δίπλα της και κοιτούσε το γαλήνιο πρόσωπο της . Οι περισσότεροι μώλωπες είχαν υποχωρήσει με το πέρασμα του χρόνου , όμως η τεράστια πληγή στα πλευρά της , ήταν αυτή που την κρατούσε κοιμισμένη .
22:00 . Ο Αντώνης δίπλα της είχε γύρει το σώμα του ελαφρώς και είχε παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα . Στον σκοτεινό ουρανό σύννεφα είχαν αρχίσει να μαζεύονται εμποδίζοντας τα αστέρια και το φεγγάρι να ρίξουν το φως τους .
Μέχρι της έντεκα κι μισή είχε αρχίσει να βρέχει καταρακτωδως . Ο ήχος της βροχής της προσέφερε μια ανέλπιστη γαλήνη . Στέκονταν δίπλα στο μεγάλο γυάλινο παραθυρο στο δωμάτιο της νοελιας και κοιτούσε την πόλη , που είχε φορέσει τον σκοτεινό της μανδύα . Για πολύ λίγο αισθάνθηκε μόνη της , αδύναμη να μπορέσει να συμπαρασταθεί στην φίλη της . Ένιωσε την ανάγκη να τρέξει κοντά της , βα την παρακαλέσει να ξυπνήσει όσο πιο γρήγορα γίνεται . Αντίθετα όμως πλησίασε αργά το κρεβάτι της και έπιασε σφιχτά το χέρι της .
"Σε έχουμε ανάγκη . Νοελια δεν μπορείς να φύγεις με ακούς ; Υπάρχουν τόσα πολλά να κανείς ! Τόσα πολλά να προσφέρεις . Είσαι λαμπρή κοπέλα νοελια . Ξυπνά σε παρακαλώ . Τόσοι εδώ πέρα νοιαζόμαστε για εσένα . Ξυπνά με ακούς ;" Από το πρόσωπο της είχαν αρχίσει να κυλάνε δάκρυα , τόσα πολλά ου δεν μπορούσε να τα συγκρατήσει , δεν μπορούσε να τα ελέγξει . Ήθελε να ξεσπάσει , να φωνάξει για το ποσο άδικο είναι . Μα δεν μπορούσε ,η ηθική της δεν τις το επέτρεπε .