Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Πετρο...

Το κινητό της δονηθηκε , κάνοντας την να πεταχτεί από τον ύπνο της . Με μισόκλειστα μάτια το πήρε από το κομοδίνο και προσπάθησε να κοιτάξει τον αποστολέα . Το όνομα που είδε στη οθόνη την έκανε να θέλει να ουρλιάζει . Πως τηβ είχε βρει ; και τι ζητούσε από εκείνη ; Είχε ξεχρεώσει , είχε κερδίσει τηβ ελευθερία της . Η έστω ο Αντώνης το είχε κάνει γι αυτή . Το χρέος της στο Πέτρο ήταν το τελευταίο της εμπόδιο για την απόλυτη ελευθερία .
"Πρέπει να μιλήσουμε , σε περιμένω στην βιβλιοθήκη . Δεν θέλεις να ξέρεις τι θα γίνει άμα αργήσεις ... "
γαμωτο ! Σκέφτηκε σχεδόν δυνατά . Είχε μπει μέχρι και μέσα στο πανεπηστημιο . Σηκώθηκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε, μη θέλοντας να ξυπνήσει τηβ Carol που ροχάλιζε ελαφρώς δίπλα της . Άμα συνέβαινε κάτι τέτοιο αναγκάστηκα θα της εξηγούσε κάποια πράγματα . Και δεν της άρεσε να μιλάει για το παρελθόν της . Στα τυφλά κατάφερε να ρίξει κάποια ρούχα πάνω της , και το ίδιο αθόρυβα βγήκε έξω στον κρύο διάδρομο . Απόλυτη ησυχία επικρατούσε , και τα φώτα ήρωα σβηστά . Η νοελια υπέθεσε πως πολύ λίγοι θα είχαν μείνει στην σχολή και όσοι θα το είχαν κάνει σίγουρα θα κοιμούνταν τέτοια ώρα . Η βιβλιοθήκη ήταν στον 3ο όροφο , έτσι της πήρε 10 λεπτά μέχρι να καταφέρει να φτάσει εκεί δίχως να κάνει φασαρία . Ήλπιζε να μην είχε αργήσει . Μπορεί να μην ήθελε να το δείχνει όμως κατά βάθος φοβούνταν τον Πέτρο . Άνοιξε διστακτικά τηβ πόρτα που ο Πέτρος είχε φροντίσει για να είναι ξεκλείδωτη και εισχώρησε μέσα . Ο χώρος ήταν ήρεμος . Δεν μπορούσε να τον διακρίνει πουθενά . Σαν να κρύβονταν μέσα στις σκιές . Ήταν εκεί πάντως , μπορούσε να διαισθανθεί την παρουσία του . Συνέχισε βα περπατάει ανάμεσα στους διαδρόμους όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε . Αποφάσισε να τον αφήσει να φανερωθεί μόνος του , δίχως να δεχθεί βα παίξει σε κάποιο από τα παιχνίδια του . Τα παράθυρα ήρωα ερμητικά κλειστά και ένιωθε βα πνίγεται . Ο χώρος αν και τεράστιος της προκαλούσε μια δυσφορία και την ανάγκαζε να πέρνει βαριές ανάσες προκειμένου να μην πάθει καμία κρίση . Περπάτησε κι άλλο μέχρι που κανένα σημείο της βιλωιοθηκης δεν είχε πάτηθει από τα παπούτσια της . Ο Πέτρος ωστόσο ήταν άφαντος . Σαν να άνοιξε η γη και να τον κατάπιε . Μήπως έφυγε ; Μήπως ήθελε απλά να παίξει μαζί της ; Ίσως να μην ήταν καν εδώ . Να ήθελε απλά να την αναστατώσει , να την φοβίσει ! Αυτό του άρεσε βα κάνει μαζί της αλλωςτε . Αυτό πρέπει να έχει γίνει , κατέληξε στο τέλος . Της πήρε ακόμα πέντε λεπτά μέχρι να καταλάβει πως όλη αυτή την ώρα δεν βρίσκονταν κρυμμένος κάπου στην βιλβιοθηκη αλλά τηβ ακολουθούσε ακριβώς από πίσω . Είχε κάνει ένα μοιραίο λάθος αντί να σταματήσει όταν σταμάτησε κι εκείνη εκείνος έκανε ένα ακόμα βήμα με αποτέλεσμα να ακουστεί . Γύρισε τον κορμό της ώστε να τον κοιτάξει κατευθείαν στα μάτια . Τα πρόσωπα τους κοίταζαν το ένα το άλλο . Ήταν πιο ψηλός από αυτή , και πολύ πιο γυμνασμένος . Είχε αναγκαστεί να σκηψει το κεφάλι του προκειμένου να έρθουν σχεδόν στο οδό ο ύψος . Η νοελια σκεφτόταν ποσο άβολο πρέπει να ήταν όλη αυτή η στάση και για μια στιγμή γεννήθηκε μέσα της η επιθυμία να ήταν λίγο πιο ψηλή . Όχι ότι είχε πρόβλημα με τέτοια θέματα . Ήταν ευχαριστημένη με το ύψος της και είχε μάθει να ζει με αυτό . Τώρα όμως που έβλεπε το μυώδη σώμα του Πέτρου βα κρέμεται σαν νυχτερίδα από πάνω της ένιωσε για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια άσχημα για το μικρό της μπόι . Νεκρική σιγή επικρατούσε . Η νοελια σκέφτηκε πολλές φορές να σταματήσει η ίσια αυτή την σπαστική σιγή Μα δηλιαζε . Την εκνεύριζε βα μένουν έτσι . Σχεδόν προσεύχονταν από μέσα της να της πει κάτι , το οτιδήποτε για να σταματήσει να νιώθει αμηχανία .
"Σε έψαχνα για μήνες ..." ξεκίνησε τελείως εκείνος . Η φωνή του ακούγονταν πιο βαθειά και κάπως πληγωμένη ; Αυτό το τελευταίο τηβ παραξένεψε .
"Δεν φανταζόμουν ποτε πως θα ερχόσουν στον Λονδίνο .... σου ταιριάζει ."
Μόλις της έκανε κοπλιμέντο ; Τι στο καλό γινόταν εδώ πέρα ; Αυτή περίμενε να αρχίσει τις απειλές του , να της φορτώσει κάποια καινούργια δουλειά , κι αυτός της έλεγε σαχλά γλυκόλογα ;
"Εσένα πάλι καθόλου . Τι δουλειά έχεις εδώ Πέτρο ;"
"Για εσένα ήρθα .Δεν έχουμε τελειώσει εμείς οι δυο ."
"Κι όμως έχουμε τελειώσει . Σου ξεπλήρωσα όλο το χρέος των γονιών μου . "
"Ναι φρόντισε ο ηλίθιος ο φίλος σου . Δεν έχει να κάνει με χρέος όμως . Για αλλον λόγο ήρθα ."
"Αλήθεια ; Μήπως ήρθες να πιούμε κανέναν καφέ σαν δυο καλοί φίλοι ;" . Η νοελια δεν μπόρεσε να κρατηθεί και να μην καγχάσει ειρωνικά .
"Γιατί όχι ; Θα καθησω αρκετές μέρες εδώ πέρα , έχουμε αρκετό χρόνο . "
"Πέτρο κόψε την κοροϊδία και πες μου τι βρωμοδουλεια έχεις έρθει να κανείς πάλι ;"
"Είσαι πολύ έξυπνη Νοελια ,σου το έχω ξαναπεί αυτό . Εντάξει , έχω έρθει και για δουλειά στο Λονδίνο . Μην φοβάσαι όμως δεν θα σε μπλέξω ."
Η νοελια δεν μπορούσε παρα να τον κοιτάξει με δυσπιστία , ανασηκώνοντας το ένα της φρύδι .
"Αλήθεια Νοελια! Για πρώτη ίσως φορά στη ζωή μου σου λέω τηβ αλήθεια . Δεν έχω κανένα σκοπό να σε μπλέξω σε καινούργιες περιπέτειες . "
"Τότε τι στο διάολο θέλεις εδώ ; Παράτα με ήσυχη επιτέλους "
Ένιωθε την ανάσα του σχεδόν πάνω της , γνώριζε πως την είχε πλησιάσει Μα όχι τόσο . Κατάπιε νευρικά για να καταπνίξει την αμηχανία της στιγμής και προχώρησε ευθεία μερικά βήματα για να απομακρυνθεί από κοντά του . Έριξε μια μάτια έξω , είχε αρχίσει να ξημερώνει . Σε λίγο θα τους καταλάβαιναν όλοι και η ίδια θα βρίσκονταν σε μπλεξίματα . Έπρεπε να το τελειώσει όλο αυτό εδώ και τώρα .
"Απλά πες μου τι θέλεις να τελειώνουμε ." Απαίτησε με μια πικρία στην φωνή της που εξέπληξε μέχρι και την ίδια .
"Εσένα .." τον άκουσε να ψιθυρίζει αλλά δεν έδωσε σημασία .
"Έναν καφέ θέλω . Και εσυ να με συνόδεψεις σε αυτό ."
"Έναν καφέ ; εντάξει μπορώ να το κάνω αυτό . "
"Υπέροχα ! Τι λες για σήμερα το απόγευμα ;"
"Σήμερα το απόγευμα είναι ....τέλεια !" Του απάντησε με ένα πλατύ χαμόγελο . Ήταν ένα αληθινό χαμόγελο .
"Ωραία θα σε περιμένω έξω από την σχολή . Είσαι εντάξει με αυτό ;"
"Ναι είμαι μια χαρά . Πρέπει να φύγω συγνώμη ."
Έστρεψε το σώμα της και κατευθηνθηκε προς την έξοδο με ταχείο βήμα , δίχως να τον κοιτάξει ούτε για λίγο . Ήταν σίγουρη πως θα είχε εξαφανιστεί το ίδιο αθόρυβα όπως και όταν μπήκε .
Η Carol  κοιμούνταν ακόμα όταν γύρισε πίσω στο δωμάτιο . Επέλεξε να την αφήσει να συνεχίσει τον ήσυχο της ύπνο . Δεν είχε περάσει και λίγα εχθές , λίγη ξεκούραση θα της έκανε καλό .
Η ίδια ωστόσο δεν είχε τίποτα να κάνει μέχρι το απόγευμα . Ο Stephan σίγουρα θα είχε φύγει από νωρίς για να πάει στους γονείς του στο Μάντσεστερ . Ο Ben έλειπε κι αυτός και η μοναδική της φίλη που εξακολουθούσε να μένει εδώ κοιμόταν βαριά . Πλησίασε το παραθυρο και έριξε μια μάτια στον ουρανό . Ήταν γκρίζος , όπως συνήθως αλλωςτε αλλά δεν προμήνυε κάποια ξαφνική βροχή . Ήταν ιδανική μέρα για να βγει κανείς έξω και να απολαύσει μια μέρα στο Λονδίνο χωρίς να τυραννιέται από την υπερβολική υγρασία .
Το ίδιο θα έκανε και η ίδια αν είχε παρέα και αν δεν την περίμενε ένας τόνος με εργασίες για μετά τις διακοπές .
Βαριεστημένα σύρθηκε μέχρι το γραφείο της και άνοιξε ένα από τα πιο βαριά βιβλία της . Όσο και να προσπαθούσε να συγκεντρωθεί δεν κατάφερε να διαβάσει περισσότερο από 10 σελίδες πριν τα παρατήσει . Η υπόλοιπη μέσα της πέρασε αρκετά βαρετά . Η Caroline  είχε ξυπνήσει λίγο μετά της 11 και είχε εξαφανιστεί σχεδόν αμέσως μετά για να ετοιμαστεί για το αποψινό βράδυ . Η ώρα ήταν ήδη 5 όταν άρχισε να ετοιμάζεται . Ντύθηκε αρκετά απλά και δεν βάφτηκε καθόλου . Στις 7ακριβως είχε κατέβει κάτω και αντίκρυσε τον Πέτρο να την περιμένει στην είσοδο της σχολής .
"Που θέλεις βα πάμε ;" τον ρώτησε καθώς κατηφόριζαν στην κεντρική λεωφόρο .
"Το αφήνω πάνω σου . Εξάλλου σίγουρα ξέρεις περισσότερα για το Λονδίνο από εμένα . "
"Ωραία τότε ακολούθησε με ."
Κάθισαν σε μια μικρή παμπ , η οποία σταδιακά γέμιζε από κόσμο που τελείωνε τις δουλειές του . Ο Πέτρος παρήγγειλε μια μπυρα και η Νοελια τοβ ακολούθησε παραγγέλνοντας το αγαπημένο της ποτό . Δεν βιάστηκαν καθόλου . Είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν για πράγματα που ποτε τους δε είχαν αναφέρει ο ένας στον αλλον . Το ποτό βοήθησε αφού τους χαλάρωσε και κατέπνιξα την αμηχανία που προϋπήρχε .
Η όμορφη βραδιά τους καταστράφηκε όμως λίγο μετά τις 9 . Τελείωναν και πι δυο τα ποτήρια τους και η ατμόσφαιρα μεταξύ τους ήταν αρκετά χαλαρή , κάτι που έδωσε στον Πέτρο τηβ ευκαιρία να την πλησιάσει . Το σχέδιο του ήταν κανονισμένο . Ο Αντώνης θα πλήρωνε που του πήγε κόντρα στις δουλειές του και τώρα θα πλήρωνε με τον χειρότερο τρόπο . Γνώριζε πως ήταν και ο ίδιος στο Λονδίνο και φρόντισε μάλιστα να τοβ φέρει στην ίδια παμπ .
Η νοελια ελαφρώς ζαλισμένη από το 3ο ποτό και από την δυνατή μουσική , προσπάθησε να κρατήσει τις άμυνες της όμως σιγά σιγά οι δυνάμεις της την εγκατέλειπαν .
Τα χείλη της σχεδόν ακούμπησαν με τα χείλη του Πέτρου .και θα το έκανε αν ένα χέρι δεν τηβ τραβούσε με δύναμη . Ένα ζευγάρι παγωμένα και θυμωμένα μάτια την κάρφωναν κατά μέτωπο . Θα αναγνώριζε αυτό το βλέμμα παντού .
"Αντώνη ;" του είπε ζαλισμένη .
"Νοελια θέλεις να με βγάλεις από τα ρούχα μου ;! Τι δουλειά έχεις εσυ με αυτόν ! "
"Για ...για ένα ποτό βγήκαμε "
"Πολύ κακώς ! Φεύγουμε ! Τώρα! "
Τηβ άρπαξε βίαια από το χέρι τραβώντας την προς τα έξω . Είχε παρκάρει ακριβώς έξω από την παμπ .
"Μπες μέσα !"
Όμως η νοελια από το σοκ δεν μπορούσε να κάνει βήμα . Δεν μπορούσε να αντιδράσει .
"Τώρα νοελια !"
"Δεν έχω να πάω πουθενά μαζί σου ." Κατάφερε να ξεστομίσει τελικά .
"Μη με εκνευρίζεις περισσότερο από όσο με έχεις ήδη . Μπες μέσα στο γαμημενο αυτοκίνητο !"
Η νοελια δεν προβάλλε άλλη αντίσταση . Μπήκε μέσα . Ο Πέτρος είχε φτάσει στην πόρτα της παμπ και κοιτούσε το σκηνικό με ένα σαρδόνιο χαμόγελο . Το πρώτο μέρος του σχεδίου του είχε ήδη πετύχει .

Ο Αντώνης έπιασε το τιμόνι με δύναμη προκειμένου να νην ξεσπάσει . Έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στους δρόμους του Λονδίνου , χωρίς να δίνει ιδιαίτερη προσοχή στους κανόνες οδική κυκλοφορίας .
"Τι θα γινόταν άμα δεν είχα προλάβει νοελια ; ποιος ξέρει τι στο καλό θα σου έκανε αυτός ο Συ χαμένος !!"
"Ένα ποτό πίναμε " του απάντησε πιο ήρεμα εκείνη.
Ο Αντώνης δεν της ξαναμίλησε , την κοίταξε απλώς δυο τρεις φορές και συνέχισε να επιταχύνει δίχως σταματημό .
Η Νοελια στο κάθισμα της άρχισε να ανησυχεί . Στιγμές που δεν ήθελε να θυμάται περνούσαν μπροστά στο μυαλό της .
Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα δάκρυα της . Ήταν τρελός ! Άμα συνέχιζαν έτσι θα συγκρούονταν σίγουρα .
"Σταματα ! Τρέχεις πολύ !"
"Σκάσε νοελια ! "
"Σε παρακαλώ Αντώνη σταματα ! Σε ικετεύω !"
Εκείνος όμως δεν την άκουγε . Ούτε είχε παρατηρήσει το κλεμμένο της πρόσωπο .
Δεν ια κίνηση απελπισίας η νοελια κάλεσε την  Carol η οποία για καλή της τύχη δεν είχε φύγει ακόμα για το πάρτυ .
"Έλα ρε νοελια που στο καλό είσαι ; Έχεις εξαφανιστεί από το απόγευμα ."
"Carol σε παρακαλώ , θα με σκοτώσει . Είναι τρελός !"
Στο άκουσμα της τρελαμένης και πανικοβλημενης φίλη της ο τόνος της Carol μαλάκωσε .
"Νοελια για ποιον μου μιλάς ; που είσαι ; νοελια !"
Δεν έπρεπε καμία απάντηση από την άλλη γραμμή . Μόνο μια τσιρίδα διαπέρασε τα αυτιά της και έπειτα σιωπή ."
"Νοελια !!! Νοελια !" .....