Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Τελευταια σταση ...

Όταν φτάσανε στο νοσοκομείο και οδηγήθηκαν στον θάλαμο της εντατικής η νοελια έχασε τις αισθήσεις της . Οι γιατροί έτρεξαν άμεσως κοντά της και την μετέφεραν σε ξεχωριστό δωμάτιο για να την συνεφέρουν . Ο Αντώνης έκατσε πίσω σοκαρισμένος από ότι είχε συμβεί . Ο κατάσταση του Stephan όπως τον ενημέρωσαν ήταν μη αναστρέψιμη . Σε λίγο θα ητνα εγκεφαλικά νεκρός . Σκέφτονταν πως η Νοέλια δεν θα άντεχε να μάθει κάτι τέτοιο , πως ανησυχούσε και για την δίκη της υγεία .

Ξύπνησε στο κρεβάτι του νοσοκομείου λίγη ώρα αργότερα . Το κεφάλι της πονούσε απίστευτα . Με μεγάλη δυσκολία σηκώθηκε λίγο πιο πάνω . Στο χέρι της είχε τοποθετηθεί όρος , ένας γιατρός βρίσκονταν δίπλα της .
Τον κοίταξε επίμονα , προσπαθώντας να επικεντρωθεί στο πρόσωπο του . Ζαλιζονταν ακόμα αρκετά .
"Βλέπω ξυπνήσατε δεσποινίς . Θα σας συνιστούσα να μην κουνηθείτε , ούτε να επιχειρήσετε να σηκωθείτε . Τουλάχιστον περιμένετε μέχρι να τελειωσει ο όρος . "

"Σας ευχαριστώ , γνωρίζω τι να κάνω γιατρος είμαι κι εγώ . "
Ο ηλικιωμένος άντρας  εγνευσε καταφατικά και έφυγε απο τηβ αίθουσα αφήνοντας την Νοέλια μόνη της .
Έβλεπε τον όρο δίπλα της ατελείωτο . Ήθελε να σηκωθεί και να τρέξει στο πλευρό του stephan.
Με δυσκολία σηκώθηκε από το κρεβάτι και βγήκε έξω στους διαδρόμους . Σταμάτησε μπροστά από έναν καθρέφτη και κοίταξε τον εαυτό της . Φορούσε ακόμα το φόρεμα από τον γάμο , βουτηγμένο στο αίμα του Stephan . Ένας οξύς πόνο διαπέρασε τα Κόκκαλα της κάνοντας την να μορφασει . Δεν πτοήθηκε , συνέχισε να περπατάει αναζητώντας την αίθουσα των χειρουργεία .
Βρήκε τον Αντώνη να στέκεται όρθιος με τα χέρια του σταυρωμένα κάτω από το στήθος του και την πλάτη του ακουμπισμενη στον κρύο τοίχο . Τα μάτια του ήταν καρφωμένα στο ταβάνι , δεν μπορούσε να καταλάβει τι έκρυβαν μέσα τους .
Τον πλησίασε αργά , και σωριάστηκε σε μια καρέκλα δίπλα του . Εκείνος σαν να ξύπνησε από λήθαργο έγυρε το κεφάλι ότου και την κοίταξε . Το χρωμα του δέρματος της ήταν  πιο χλωμό από ότι συνήθως  τα μάτια της ανέκφραστα , ίσως με μια δωση πόνου και μελανχωλιας . Τα χείλη της είχαν σχηματίσει μια ίσια γραμμή σαν βα παροσπαθουσε να αποτρέψει κάτι . Κάθισε δίπλα της και της έπιασε το χέρι  σφίγγοντας το απαλά . Εκείνη δεν αντέδρασε , δεν έκανε καν την προσπάθεια να το μετακινήσει . Παρέμενε εκεί σαν άψυχο σώμα εύκολα εκμεταλλεύσιμο . Παρατήρησε σημάδια από τον όρο στο δεξί της χέρι .
"Είσαι καλά ;"
Εκείνη ενευσε θετικά προς απάντηση του .
"Ίσως δεν έπρεπε να σηκωθείς , για να σου βάλλουν όρο δεν ήταν  και τόσο απλή υπόθεση ."
"Είμαι μια χαρά σου είπα ." Η χροιά της ήταν  άτονη χειρότερα από ψυχρή . Εκείνα τα ελάχιστα Δευτέρα που γύρισε να τον κοιτάξει ο Αντώνης μπόρεσε να διακρίνει τον πιο ζωγραφισμένο σε όλο της το πρόσωπο . Δεβ μπορούσε όμως να καταλάβει ένα πονούσε για εκείνη ή για τον άντρα μέσα στο χειρουργείο .
Οι γιατροί είχαν ξαναέρθει να του μιλήσουν λίγα λεπτά πριν έρθει η Ξοέλια . Ήταν κι επίσημως εγκεφαλικά νεκρός . Καμία επαφή με το περιβάλλον , καμία ελπίδα για μια θετική εξέλιξη . Ο θάνατος ήταν στην καλύτερη περίπτωση θέμα ωρών .
Ξερόβηξε αμήχανα . Δνε ήξερε πως έπρεπε να ενεργήσει . Η Νοέλια θα μάθαινε την αλήθεια έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή . Δεν γνώριζε όμως εάν εκείνη η στιγμή ητνα η κατάλληλη . Αποφάσισε να παραμείνει σιωπηλός , και να αφήσει τα λόγια στα χέρια των γιατρών . Εκείνοι εξάλλου ήταν πάντα πολύ ψύχραιμοι όταν ανακοίνωναν κάποιο δυσάρεστο γεγονός . Ίσως επειδή ήταν ανισθητοι , ή ίσως επειδή είχαν αποδεχθεί την ιδέα του θανάτου . Είχαν δει ανθρώπους να πεθαίνουν στα σειρά τους πολλές φορές . Στον Αντώνη φαινόταν απανθρωπο όμως την ίδια στιγμή απολύτως φυσιολογικό να μην επιρρεαζοτναι από έναν θάνατο .
Άλλη μια ώρα πέρασε έτσι σαν αέρας . Ο ήλιος έξω είχε αρχίσει να φαίνεται . Κοίταξε το ρολόι στην οθόνη του κινητού του .  Ητνα 7 παρα τέταρτο . Η νοελια είχε αποκοιμηθεί , μάλλον από την ένταση της στιγμής . Ένας θόρυβος ακούστηκε , κάτι σαν δόνηση .
Η νοελια πετάχτηκε από τηβ θέση της σαν ελατήριο από το ξαφνικό ξύπνημα . Κοίταξε το κινητο της , ήταν η Carol .  Είχε αρχίσει να ξημερώνει , το γλέντι έπρεπε να είχε τελειώσει εδώ και ώρα . Ήθελε να αποφύγει να της μιλήσει , έτσι το ακουμπούσε στο τραπεζάκι δίπλα .
Ο Αντώνης κοίταξε την οθόνη και να γνώρισα αμέσως το όνομα .
"Δεν θα της μιλήσεις ;"
"Δνε έχω κουράγιο "
"Πρέπει να ανησυχεί , φύγαμε σαν τρελοί από εκεί πέρα , και δεν τους ειδοποιήσαμε καν ."
"Άστην να χαρεί τον γάμο της . Δνε θα την τρέχουμε στα νοσοκομεία την κοπέλα "
"Νοέλια δεν είναι σωστό αυτό , είναι φίλος τους ."
"Φοβάμαι ! Ναι πες με δειλή αλλά φοβάμαι !"
"Τι φοβάσαι ;"
"Φοβάμαι να ακούσω τηβ κριτική της . Εγώ φταίω για όλα αυτά ! Εμείς !"
"Δεν κάναμε κάτι κακό Νοέλια "
Εκείνη κάγχασε ειρωνικά .
"Είμαστε αρραβωνιασμένοι . Τον κορόιδεψα μπροστά στα μάτια του . "
"Σταματα να νιώθεις ενοχή . Θα τα καταφέρει " της έλεγε ψέμματα . Τόσα ψέμματα . Το κινητή ξαναχτύπησε .
"Σοβαρά τώρα Νοέλια πρέπει να απαντήσεις . "
Η κοπέλα αναστέναξε αγανακτηςμενη. Άρπαξε το ακουστικό και απομακρύνθηκε ελάχιστα για να μπορέσει να μιλήσει ήσυχα .
"Έλα Carol "
"Νοέλια δόξα τον θεό απάντησες ! Δεν ξέρεις πόσες φορές έχω πάρει εσένα και τον Stephan τηλέφωνο . Κανένας σας δεν απαντούσε . "
"Ναι... με συγχωρείς ... δεν... δεν είχαμε την ευκαιρία " την απάντησε με σπασμένη φωνή .
"Νοέλια είναι όλα καλά ; Μήπως έγινε κάτι ; Τσακωθηκατε με τον steph; Εχθές φύγατε όλοι σαν κυνηγημένοι . "
"Carol .... ο Stepahn .... είχε ένα ατύχημα εχθές ... " δεν άντεξε ξέσπασε σε κλάμματα .
"Τι ; Πως ; είναι καλά ; "
"Η κατάσταση του είναι πολύ σοβαρή .... δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει "
"Σε πιο νοσοκομείο είστε ;"
"Δεν χρειάζεται να έρθεις είστε νιόπαντροι . "
"Νοέλια δεν ακούω κουβέντα ... σε μισή ώρα θα είμαστε εκεί "
Η κλίση τερματίστηκε . Η Νοέλια επέστρεψε στην θέση της . Ήταν τόσο χλωμή που θύμιζε νεκρή . Κανένας θα πίστευε πως σε λίγο θα έπεφτε αναίσθητη . Στην πραγματικότητα πυτε η ίδια δεν γνώριζε πως κατάφερνε να στέκεται όρθια .