Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Επεστρεφε...

Νέα Υόρκη , 6 χρόνια αργότερα .

Έπαιζε με τα δάχτυλα της νευρικά . Η τεράστια αίθουσα σήμερα ήταν γεμάτη κόσμο που θα παρακολουθούσε την τελετή . Εκείνη κάθονταν στην πρώτη σειρά αγχωμένη όσο ποτε άλλοτε . Σε λίγο θα έφτανε και ο τύπος και τα τηλεοπτικά κανάλια για να καλύψουν τα ρεπορτάζ της λαμπρής δεξίωση . Το ποτήρι με σαμπάνια που είχε πιει πριν από λίγο δεν την βοήθησε καθόλου να χαλαρώσει . Το αντίθετο μάλιστα την άγχωνε περισσότερο .
Είχε δουλέψει 3 ολόκληρα χρόνια πάνω σε αυτή την έρευνα και σήμερα ίσως ο κόπος της να δικαιώνονταν . Ο αδερφός της θα έφτανε κι αυτός από στιγμή σε στιγμή , μόλις ξεμπέρδευε με την δουλειά στην εταιρία .

Η αίθουσα ήταν πραγματικά εκθαμβωτική . Οι οργανωτές είχαν κάνει εξαιρετική δουλειά . Οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι με πίνακες φημισμένων ζωγράφων , πλαισιωμένους με χρυσά κάδρα . Ο τεράστιος πολυέλαιος έδινε ζωντάνια και λαμπρότητα σε κάθε γωνία . Ο μπουφές στο πίσω μέρος ήταν γεμάτος αχνιστές λιχουδιές και λαχταριστά γλυκά για τους καλεσμένους . Στην πρώτη σειρά όλες οι θέσεις προσδιορίζονταν αποκλείστηκα για τους υποψήφιους και τις οικογένειες τους .
Ήταν χαρούμενη που εν τελεί είχε ακούσει την φίλη της και είχε ντυθεί αρκετά επίσημα . Η λευκή της τουαλέτα και τα καστανόξανθα μαλλιά της πιασμένα σε έναν ατημέλητο κότσο τεριαζαν απόλυτα με την υπόλοιπη ατμόσφαιρα . Έδειχνε πραγματικά όμορφη . Όχι επειδή είχε δεχθεί αρκετές φιλοφρονήσεις από συναδέλφους της και φίλους αλλά επειδή το ένιωθε η ίδια .
Με το που ήρθε στη Νέα Υόρκη 6 χρόνια πριν είχε αλλάξει σα πάντα πάνω της . Από τον τρόπο που ντύνονταν και τα μαλλιά της μέχρι και τον χαρακτήρα της .Εοχε πέσει με τα μούτρα στην δουλειά για να μην σκέφτεται και κατελειξε να είναι επικεφαλής μιας πολυ συγκεκριμένης έρευνες η οποία σελ γιούς μήνες θα έσωζε πολλές ζώες .
"Νοέλια !" Άκουσε την γνώριμη φωνή της από το βάθος της αίθουσας . Έστρεψε το σώμα της όσα ίσα για να μπορέσει να της δείξει που βρίσκονταν . Η φίλη της άφησε το μπράτσο του άντρα της και έτρεξε να την αγκαλιάσει .
"Είσαι μια κούκλα !" Της ψιθύρισε στο αυτί ,
"Χάρη σε σένα . Άμα δεν επέμενες θα ερχόμουν με κανένα τζιν και θα γινόμουν ρεζίλι . Χαίρομαι που τα καταφέρατε και ήρθατε . "
"Ναι ο μικρός μου έβγαλε λίγο την πίστη μέχρι να κοιμηθεί αλλά τον κατάφερα στο τέλος ."
Η Νοέλια χαμογέλασε πλατιά .
Στην Carol άξιζε κάθε ευτυχία .
Τα δυο πρώτα χρόνια μιλούσαν αποκλειστικά από μηνύματα και βιντεοκλήσεις . Η Carolείχε έρθει βέβαια δυο τρεις φορές στην νέα Υόρκη αλλά η ανοέλια δεν ξαναπατήσεις το πόδι της στην Αγγλία . Είχε βάλει μαι τάξη στην ζωή της και ένιωθε πως μια επίσκεψη στην Αγγλία θα την τάραζε . Δεν έμεινε όμως για πολύ καιρό χωριστά από την φίλη της .
Η μετακόμιση του Ben και της Carol στην νέα Υόρκη ηταβ μια ευχάριστη έκπληξη . Η ζωή της απέκτησε μια ευχάριστη πινελιά διασκέδασης και διαλληματος από την δουλειά της . Όχι πως δεν την λάτρευε αλλά οι υπερωρίες στο νοσοκομείο ήταν πραγματικά εξουθενωτικές .
Δέκα χρόνο μετά  είχαν φέρει στην ζωή το πρώτο τους παιδί τον αξιολάτρευτο Harry. Μια καινούργια μέθοδος κατάφερε να γονιμοποιήσει τα ωραία της Carol η οποία πετούσε στα σύννεφα με τον μικρό της πρίγκιπα όπως των αποκαλούσε .
"Ο Πέτρος ;"
"Είχε πολύ δουλειά στην εταιρεία θα έρθει όποτε ξεμπερδέψει ."
"Με τον carl  πως τα πας ;"
"Καλά ... ήρεμα όπως πάντα ." Ο Carl ήταν ο νέος δεσμός της Νοέλιας . Τον είχε γνωρίσει δυο χρόνια πριν στα επείγοντα όταν είχε ένα σοβαρό ατύχημα . Μόλις έγινε καλά βγήκαν δυο τρεις φορές . Αντάλλαξαν κάποια φιλία έκαναν έρωτα και αποφάσισαν να το συνεχίσουν .
Η Νοέλια του ξεκαθάρισε από την αρχή πως δεν ήταν σε φάση για δεσμεύσεις και εκείνος συμφώνησε . Ήταν τρυφερός μαζί της και ποτε δεν την πιέσε για τίποτα κάτι που Νοέλια εκτιμούσε .
Η Carol από την άλλη δεν ήξερε πως να αντιμετωπίσει αυτή τη σχέση . Γνώριζε την φίλη της αρκετά καλά για να διακρίνει πως δεν τον αγαπούσε . Είχε προσπαθήσει να της μιλήσει όμως ήταν κατηγορηματική και δεν επέμεινε παραπάνω .
"Θα έρθει σήμερα εδώ ;"
"Λείπει στην Ευρώπη σε συνέδριο ... όμως μου έστειλε τις ευχές του πριν που μιλήσαμε . "
Τα φώτα χαμήλωσαν . Οι δυο κοπέλες σταμάτησαν να μιλάνε . Ο πρόεδρος ανέβηκε πάνω στο βάθρο και ξεκίνησε την ομιλία του . Από κάτω να επικρατεί νεκρική σιγή . Σε κάποια στιγμή η Νοέλια ένιωσε τον Πέτρο να κάθεται δίπλα της και να της σφίγγει το χέρι και χαμογέλασε .
"Και τώρα ας περάσουμε στην πρώτη υποψηφιότητα της βραδιάς . Πρόκειται για μια καινοτομική έρευνα πάνω στον ογκολογία που μόλις μπει σε εφαρμογή θα προσφέρει μια ευκαιρία για ζωή σε εκκατομυρίων ασθενείς παγκοσμίως . Η επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας είναι μια από τις πιο γνωστές και γρήγορα εξελισσόμενες γιατρούς της Αμερικής και όχι μόνο , με καταγωγή από την Ελλάδα . Κατόρθωσε σε μόλις 6 χρόνια να φτάσει στην κορυφή ... το θέμα είναι αν θα καταφέρει να την φτάσει .
Περνάμε στους υπόλοιπους υποψήφιους .."
Η καρφιά της χτυπούσε γρήγορα . Οι παλάμες της είχαν αρχίσει να ιδρώνουν από το άγχος .
Μεγάλες ανάσες ... μεγάλες ανάσες ... προσπαθούσε να υπενθυμίσει τον εαυτό της . Το χρειαζόταν αυτό το βραβείο ... όχι για το τεράστιο χρηματικό έπαθλο . Εκείνο είχε ήδη πάρει την αποφάσεις να το δώσει σε κάποιο ίδρυμα ... ήθελε το βραβείο ως προσωπική της επιβράβευση , να γνωρίζει πως δεν πάλευε άδικα τόσα χρόνια .
Μετά την ανακοίνωση των υποψηφίων και μια σύντομη περιγραφή της κάθε έρευνας ακολούθησε ένα σύντομο διαλλημα .
"Έχεις άγχος μικρή ;"
"Περισσότερο από όσο υπολόγιζα Πέτρο ."
"Σταματα να τρεμεις ακόμα και αν δεν πάρεις το βραβείο στα μάτια όλων θα είσαι μια σωτήρας "
Η Νοέλια ενευσε καταφατικά καθ τον είδε να σηκώνεται .
"Θέλεις να πιεις κάτι ;"
"Όχι νομίζω πως άμα βάλω κάτι στο στομάχι μου θα κάνω εμετό ."
"Θε είναι πίσω σε λίγο ."
Δέκα λεπτά αργότερα τα φώτα ξανά έκλειναν και το βάθρο φωτίστηκε . Δίπλα στον πρόεδρο πλέον στέκονταν ένα μεταλλικό βραβείο με το σύμβολο της ιατρικής σκαλισμένο , και μια μεγάλη επιταγή που έγραφε το ποσο του 1 εκατομμυρίου .
Ο άντρας άρχισε να μιλάει πάλι κάνοντας μια μικρή επανάληψη στους υποψήφιους , μια επανάληψη που για την Νοέλια διαρκούσε υπερβολικά πολύ .
Επιτέλους ο φλύαρος ομιλητής τελείωσε και ητνα έτοιμος να ανακοινώσει τον νικητή .
Έπιασε στα χέρια του τον λευκό φάκελο και τον άνοιξε προσεκτικά . Η κοπέλα ένιωθε ότι η καρδιά της θα έφευγε απ ο την θέση της . Έβαζε στοίχημα πως όλοι στην αίθουσα μπορούσαν να την ακούσουν .
Έπειτα όλα έγιναν με ταχύτητα φωτός . Το μόνο που κατάφερα να ξεχωρίσει μέσα σε όλα τα χειροκροτήματα ήταν το ονόμα της . Ένιωσε τον Πέτρο να την σφίγγει στην αγκαλιά του και να της στριφογυρίζει στον αέρα .
Όταν περάσε ο πρώτος ενθουσιασμός ανασυγκρωτησεψτον εαυτό της και φορώντας ένα από τα πιο αστραφτερά και αισθησιακά χαμόγελα της ανέβηκε στο βάθρο για να παραλάβει το χρυσό αγαλματίδιο και να εκφωνήσει έναν λόγο . Ήξερε πολύ καλά το θα πει , είχε κάνει αμέτρητες πρόβες στο σπίτι της μπροστά από τον καθρέφτη . Κάποιος αλλος θα την έλεγε υπερβολική , εκείνη όμως λειτουργούσε παντα βάση προγράμματος .
Στάθηκε μπροστά στο μικρόφωνο . Το κοινό από κάτω είχε μείνει άφωνο . Μερικοί γιατί δεν πίστευαν πως θα ητνα τόσο νέα και οι υπόλοιποι γιατί είχαν μαγευτεί από την ομορφιά της .
Πήρε μαι βαθιά ανάσα και άρχισε να μιλάει , λέγοντας ποσο σημαντικό ήταν εκείνο το βραβείο για την ίδια και πως τίποτα δεν θα ητνα εφικτό εάν δεν βρίσκονταν δίπλα της τα αγαπημένα της πρόσωπα .
Η μίλια της όμως κόπηκε αμέσως μόλις στο βάθος εντόπισε ένα ζευγάρι ματιά ου δεν θα ξεχνούσε ποτε να την κοιτάζουν .
Ένιωθε την ανάσα της να κόβεται και τα πόδια της να λυγίζουν πίστευε πως δεν θα τα κατάφερνε και πως θα ρεζιλεύονταν μπροστά σε όλους . Με όλη της την δύναμη συνέχισε να μιλάει σταθερά , κρύβοντας την ταραχή της όσο καλύτερα μπορούσε.
Μόλις τελείωσε περίμενε να κατευνάσουν τα χειροκροτήματα και κατέβηκε κάτω επιστρέφοντας στην θέση της χλωμή από την έκπληξη .
"Πριγκίπισσα μου είσαι καλά;"
"Ναι αδερφέ μην ανησυχείς ... χρειαζομαι μόνο λίγο αέρα ." Είπε και καναδική θήκη βγαίνοντας προς τα έξω . Ανέβηκε στον πάνω όροφο και βγήκε στο πρώτο μπαλκόνι που βρήκε ανοιχτό .
Κρεμάστηκε στην μαρμάρινη κουπαστή και προσπαθούσε να ηρεμίσει μυρίζοντας τις μυρωδιές της νύχτας . Και τότε τον ένιωσε . Να στέκεται πίσω της . Εοχε το ίδιο άρωμα ... εκείνο το άρωμα που είχε ερωτευτεί έξι χρόνια πριν .
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ' επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΜΕΓΛΑΟΥΤΣΙΚΟ ΘΑ ΕΛΕΓΑ . ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ  ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΟΙΗΤΗ , ΤΟΝ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΟΚΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΒΑΦΗ .
ΤΑ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ 💕