Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Επιλογος

Αθήνα 10 χρόνια αργότερα .

Καθόταν με το κεφάλι ότου σκυμμένο μπροστά απ Ότο λευκό μάρμαρο . Ο άντρας απέναντι του τον κοιτούσε με το στομα ανοιχτο ,λες και δεν πίστευε όσα είχε ακούσει .
Σήκωσε τα ξεθωριασμένα γαλανά του μάτια στον γκρίζο ουρανό ,προσπαθώντας να διώξει ορισμένα δάκρυα που απειλούσαν να κατέβουν από τα μάτια του.
Όταν σήμερα το πρωί είχε επισκεφθεί το μήνυμα της δεν φανταζόταν ποτε του πως θα καθόταν να εξιστορησει όλη του την ζωή . Μέσα του ένιωθε τον πόνο να αναζοπυρωνεται , να του καίει την καρδιά . Είχαν περάσει τόσα χροναι , κι όμως δεν μπροουσε παρα μόνο να πονάει στο όνομα της . Προσπαθούσε να διαγράψει από το μυαλό του τα γεγονότα , πίνοντας βραδιά ασταμάτητα , όμως η το καυστικό υγρό δεν μπόρεσε να διαγράψει τις αναμνήσεις πα ο την καρδιά του , που είχε σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια .
Θυμόταν με κάθε παραμικρη λεπτομέρεια τα γεγονότα εκείνης της ημέρας . Λες και είχαν μόλις γίνει εχθές .
Είχαν αργήσει πολύ να φτάσουν στο νοσοκομείο , το λευκό της νυφικό εοχε γίνει κατακόκκινο από το αίμα της . Οι γιατροί μπορούσαν πλέον να κάνουν ελάχιστα , με βεβαιότητα του ανακοίνωσαν το θάνατο της . Τότε ήταν που η ζωή του σταμάτησε . Σε εκεινη την καταραμένη μέρα , την ημέρα που η καρδιά του έπαψε να λειτουργεί , την ημέρα που τηβ έχασε . Κάθε φορά που κοιτούσε γύρω του έβλεπε τα πράσινα της μάτια να τον κοιτάζουν και χανόταν μέσα τους . Μιλούσε μόνος του με δις ώρες προσπαθώντας να επικοινωνήσει με εκείνη , την εκλεκτή της καρδιά του .
Ήταν ίσως η πρώτη φορά ου είχε κλάψει . Η πρώτη που είχε νιώσει τόσο πόνο . Δεν μπόρεσε τίποτα να τον παρηγορήσει , τίποτα να σβήσει την φωτιά που έκαιγε τα σώθηκα του . Ούτε όταν πι φίλοι του έκαναν άπειρες προσπάθειες για να του αναπτερώνουν το ηθικό , ούτε όταν έμαθε για την σύλληψη απ ύστερα για τον θάνατο του πατέρα του . Ένιωθε πως κανένας ποτε του δνε θα τον καταλάβαινε , πως δνε θα μπορούσε ποτε του να νιώσει την μαυρίλα στην ψυχή του . Θυμόταν ακόμα να νιώθει το οξυγόνο να τελειώνει κι ας ανέπνεε κανονικά ακόμα . Θυμόταν το αιματοβαμμένο πουκάμισο του , τα χέρια του που είχαν ποτίσει με το πορφυρό υγρό . Το αίμα της που αρνούνταν να βγάλει από πάνω του , το αίμα της , το μόνο που του είχε μείνει .
"Και οι υπόλοιποι ; τι έγινε με εκείνους ;" η φωνή του νεαρότερου άντρα τον επανέφερε πάλι στο παρόν .
"Η Carol με τον Ben επέστρεψαν στην Αγγλία . Η πρώτη δεν μπρουσε πλέον να μένει στην Αμερική , όχι μετά από όσα έγιναν . Μερικές φορές μιλάω ακόμα μαζί τους . Απέκτησαν ακόμα ένα παιδί , ένα κορίτσι . Της έδωσαν το όνομα της . Είναι πολύ έξυπνη η μικρή ... της μοιάζει ...
ο Πέτρος δεν αλλάξει πολύ την ζωή του . Χώθηκε ξανά μέσα στο υπόκοσμο , ορκισμένος να καταστρέψει τον πατέρα μου . Από ότι έμαθα τα κατάφερε , αυτός ήταν η αιτία που πεθάνε μέσα στην φυλακή λίγους μήνες μετά την σύλληψη του . Δεν παντρεύτηκε , όχι από όσο ξέρω δηλαδή . Είναι πλέον ο βασιλειας των ναρκωτικών , κανένας δεν τον αγγίζει , το μόνο αγνό που έχει παραμείνει μέσα στη καρδιά του είναι η ανάμνηση της αδερφής του . Το μίσος του δεν έχει φύγει ακόμα . "