Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Τυψεις ...

Η εβδομάδα πέρασε σαν φωτογραφίες από  μπροστά της . Σαν φωτογραφιες που τις βλεπεις ωστόσο δεν τους δινεις σημασία , είτε γιατί σου είναι παντελως αδιαφορες είτε επειδή σου θυμίζουν κάτι δυσάρεστο . Είχε φύγει Απο το διαμέρισμα που εμένε με τον Stephan . Δεν άντεχε να μείνει εκεί , οι αναμνήσεις την πνίγαν. Έμενε προσορινα στο σπίτι της Carol μέχρι να ξανασταθεί στα πόδια της . Βαθιά μέσα της είχε πάρει ήδη την απόφαση για το τι θα κανεί, κι ας απαντούσε "θα δω ,δεν ξέρω " όταν την ρωτούσαν . Θα έφευγε για την Αμερική , όπως το είχε προγραμματίσει . Μόνο που κανένας δνε θα μάθαινε για την πράξη της αυτή . Το μόνο που ήθελε ήταν να ξεχάσει , και ο καλύτερος τρόπος ήταν να μην έχει επαφές με κανέναν . Απόλυτη αφοσίωση στη δουλειά , αυτό ηταβ το γιατρικό . Το είχε μάθει χρόνια τώρα .
Είχε κλειστεί στον εαυτό της , και απέφευγε συστηματικά οποιαδήποτε κουβέντα με την Carol . Ένιωθε ντροπή ακόμα και να την κοιτάξει στα μάτια . Τι να της έλεγε αλλωςτε ; Η φίλη της ήθελε απαντήσεις σε ερωτήματα που τη πληγώναν. Θα συνέχισε άραγε να την θεωρεί φίλη της εάν μάθαινε για το τι έγινε την νύχτα του ατυχήματος ; Φυσικά και όχι . Έτσι παρέμενε κλεισμένη στο δωμάτιο της και δεν επικοινωνούσε με κανέναν . Απαντούσε κοφτά στις ερωτήσεις με ένα ναι ή ένα όχι στην καλύτερη περίπτωση κολλούσε από δίπλα και ένα τυπικό ευχαριστώ .
Η ημέρα της κηδείας τον Stephan Ήταν αυτό που πραγματικά την είχε κάνει ράκο . Την θυμόταν με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια λες και είχε γίνει μόλις κάποιες ώρες πριν , κι όμως είχα περάσει κικλας μια εβδομάδα .

"Είχε ξυπνήσει αρκετές ώρες αργότερα , ξαπλωμένη σε ένα μεγάλο και αναπαυτικό κρεβάτι . Ένιωθε να πονάει σε όλο της το σώμα , λες και την είχαν χτυπήσει άσχημα , όμως όσο κι αν έψαχνε για σημάδια κακοποίησης στο δέρμα της δνε μπορούσε να βρει τίποτα . Και τοτε κατάλαβε . Δνε πονούσε εξωτερικά Μα εσωτερικά . Πονούσε όλη της η ψυχή . Σηκώθηκε , και προσωρησε αργά προς τα υπόλοιπα δωμάτια του σπιτιού . Κάθε βήμα που έκανε έμοιαζε με αγκάθι στην καρδιά της . Ηταβ τόσο άδικο να χει εκείνη και π Stephan να βρισκόταν μακριά .
Άκουγε φωνές από το βάθος του διαδρόμου .

"Η κηδεία είναι σήμερα .... και η Νοέλια δεν έχει ξυπνησει ακόμα "
"Ίσως να είναι καλύτερα έτσι Carol . Δεν θα αντέξει να παρευρεθεί . Κάποιος όμως πρέπει να μείνει εδώ σε περίπτωση που ξυπνήσει . Θυμηθείτε πως σε καμία περίπτωση δνε πρέπει να μάθει πως η κηδεία είναι σήμερα . Θα πάθει πάλι καμία κρίση και Δεβ θελουμε κι αλλά προβλήματα ." Η φωνή του Ben και της Carol ακουγονταν καθαρά στα αυτιά της . Με αργά βήματα τους πλησίασε . Στο δωμάτιο βρίσκονταν και ο Αντώνης . Η Νοέλια του έριξε ένα βλοσυρό βλέμμα που υπονοούσε πολλά και έπειτα έστρεψε της προσοχή της στους φίλους της . Η Carol με το που αντιλήφθηκε την παρουσία της έτρεξε κοντά της και τηβ κοίταξε με ανησυχία .
"Νοέλια δεν έπρεπε να σηκωθείς , χρειάζεσαι ξεκούραση . "
"Θα έρθω στην κηδεία "
"Μα ψυχή μου , δεν είναι ανάγκη να έρθεις θα είμαστε όλοι εμείς εκεί , μην χειροτερέψεις ."
"Carol δεν ακούω κουβέντα είπα πως θα έρθω και θα το κάνω . Τι ώρα είναι η τελετή ;"
"Σε 2ωρες " της απάντησε ο Ben.
H Νοέλια εγνευσε καταφατικά ."θα πάω να ντυθώ και θα έρθω για βα πάμε " .εξαφανιστηκε στο δωμάτιο της και αφού φόρεσε κάποια μαύρα ρούχα ξανά επέστρεψε στο σαλόνι . Οι άλλοι ήταν  έτοιμη και την  περίμεναν .
"Νοέλια , επειδή ο Ben έχει μόνο το μηχανάκι θα σε πείραζε να πας με τον Αντώνη ;"
"Τι δουλειά έχει αυτός εδώ πέρα ;"
"Ανησύχησε για εσένα και του είπαμε πως μπορούσε να μείνει μέχρι βα συνέλθεις . Έχεις πρόβλημα να πας μαζί του ;"
Ναι ήθελε να φωνάξει . Είχε πολύ μεγάλο πρόβλημα . Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τον θάνατο του Steoahn έπεφτε πάνω τους και εκείνος καθόταν κοντά στην μπαλκονόπορτα χαλαρός , λες και δεν είχε συμβεί τίποτα . Είχε και τα μούτρα να έρθει στην κηδεία και να αντικρίσει τους γονείς του Stephan.
"Όχι ... δεν έχω κανένα πρόβλημα ..." είπε τελικά .
"Ωραία εμείς φεύγουμε και θα συναντηθούμε εκεί . Αντώνη σε παρακαλώ πρόσεχε την μην κάνει καμία βλακεία "
"Πάντα την προσέχω μην ανησυχείτε θα φροντίσω να μην φύγει καθόλου από τα μάτια του "
Η νοελια παρότι είχε γυρισμένη την πλάτη της μπορούσε να νιώσει τα μάτια του να την καίνε . Προχώρησε βιάστηκα προς το αμάξι έξω ο Αντώνης την ακολουθούσε από πίσω .
"Μπορείς να μου πεις για ποιον λόγο βρίσκεσαι ακόμα εδώ ;"
"Θέλω να είμαι σίγουρος πως θα είσαι καλά "
"Και η αρραβωνιαστικιά σου ; Τι της είπες ; 'περίμενε μια στιγμή βα πάω στην γκομενα και θα επιστρέψω ;"
"Δεν υπάρχει καμία αρραβωνιαστικιά , την χώρισα "
"Θεέ μου ! Αντωνη είσαι τρελός ! Δεν μπορείς να καταστρέφεις έτσι τις ζωές των ανθρώπων "
"Δνε αντέχω άλλο μακριά σου Νοέλια ! Θέλω να είμαστε μαζί "
"Δεν πας καλά ! Ακούς τι λες ; Εξαιτίας μας ένας άνθρωπος έχασε την ζωή του , σήμερα είναι η κηδεία του και εσυ μου λες πως θέλεις να είσαι μαζί μου ; Μήπως θέλεις να κανονίσουμε και τον γάμο μας ;"
"Σε αγαπώ !"
"Σταματα ! Μην ξαναπείς κάτι τέτοιο , εμείς οι δυο δεν θα υπάρξουμε ποτε ζευγάρι . " γύρισε το κεφάλι της στο παραθυρο και άφησε τα δάκρυα της ελεύθερα καθως ο αντωνης ξεκινουσε το αυτοκίνητο . Στην υπόλοιπη δεν μίλησε κανένας τους. Ηταβ και πι δυο απορροφημένοι στον δικό τους κόσμο .
Στην εκκλησία είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος . Όλοι φίλοι και συγγενείς του Stephan που είχαν έρθει να αποχαιρετήσουν το αγαπημένο τους πρόσωπο .
Σε άλλη περίπτωση όλοι εκείνοι οι άνθρωποι θα έρχονταν στην εκκλησία για τον δικό τους γάμο , έναν γάμο που δνε θα γινόταν ποτε . Με τα μάτια της προσπάθησε να εντοπίσει τους γονείς του Stephan  και όταν το έκανε τους πλησίασε αμέσως αφήνοντας τον Αντώνη μόνο του .
Η μητέρα του μόλις την είδε την τράβηξε στην αγκαλιά της . Η Νοέλια παρατήρησε πως τα μάτια της ηταν κατακόκκινα από το κλάμα και το πρόσωπο της έμοιαζε καταβεβλημένο . Ητνα φανερό πως με δυσκολία κατάφερνε να συγκρατήσει τα δάκρυα της . Ο πατέρας του από τηβ άλλη αν και έμοιαζε χλωμος ηταβ πιο ψύχραιμος και στέκονταν σαν βράχος δίπλα στην γυναίκα του .
Βλέποντας τους έτσι η Νοέλια ένιωσε έναν δυνατό πόνο στην καρδιά της . Τόσο πολύ που της φαινόταν πως θα πεθάνει .
Ηταβ τόσο απισιος άνθρωπος . Κατέστρεψε την ζωή τόσων άλλων επειδή δεν μπόρεσε να ελέγξει τα συναισθήματα της .
Οι καμπάνες της μεγάλης εκκλησίας χτύπησαν πενθήμα και όλοι οι παρευρισκόμενοι προχώρησαν προς το εσωτερικό για την τελετή . Στην συναιχεια ακολούθησε η ταφή του νεκρού . Εκείνη μαζί με την Carol  στέκονταν όλη την διάρκεια δίπλα στην μητέρα του Stephanκαι προσπαθούσαν να την συγκρατήσουν και να την καθησυχάσουν ,
Μάταιος κόπος . Πως να καθησυχάσεις μια μητέρα που έχασε το παιδί της . Τι να της πεις για να την παρηγορήσεις ; Οτιδήποτε θα είναι ανοφελο , διότι εκείνη θα συναιχισει να πονάει .