Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Ετοιμασιες

Ξημέρωνε Σάββατο , αρχές Ιουλίου , σε λίγες μέρες ήταν ο γάμος της Carol και η Νοέλια έχοντας ξένοιασει τελείως από τις εξετάσεις την βοηθούσε σε ότι μπορούσε .
Άνοιξε διστακτικά τα μάτια της καθώς το έντονο φως του ηλίου την τυφλώνε . Ένιωθε το βάρος του Stephan που την κρατούσε στην αγκαλιά του να την εμποδίζει από το να σηκωθεί . Γύρισε όπιο προσεκτικά μπορούσε και τον χαζεψε ελάχιστα . Τα ελαφρώς μακριά κάστανα μαλλιά του έπεφταν άτσαλα πάνω στο πρόσωπο του . Το γυμνό γυμνασμένο κορμί του της έφερνε στο μυαλό στιγμές από το έντονο χθεσινό τους βράδυ .
Είχαν περάσει δυο εβδομάδες που δεν βρίσκονταν καθόλου . Η Νοελια είχε συνέχεια δουλειά με την Caroline και ο Stephan προσπαθούσε να τακτοποιήσει τις τελευταίες τους εκκρεμότητες πριν φύγουν για την Αμερική .
Όμως το χθεσινό βράδυ κατάφεραν πλέον να ξαναειδοθουν. Ήταν τα γενέθλια του Stephan και την είχε προσκαλέσει σε δείπνο το οποίο η ίδια δέχθηκε με ευχαρίστηση .
Την συνόδεψε μέχρι ένα παραδοσιακό και ζεστό εστιατόριο όπου απόλαυσαν ένα θεσπέσιο γεύμα .
Παράλληλα άρχισαν να συζητάνε για διαφορά θέματα .
"Πως πάνε οι ετοιμασίες του γάμου ;"
"Καλά ... πιστεύω πως μέχρι το γάμο θα είναι όλα πανέτοιμα . Βέβαια η Caroline αγχώνεται με το παραμικρό αλλά δεν νομίζω να προκύψει κάποιο πρόβλημα . Εκτός άμα ο Ben βαρεθεί τις αμφιβολίες της και την παρατήσει ." Είπε τονίζοντας κοροϊδευτικά το τελευταίο .
Ο Stephan γέλασε ελαφρώς .
"Δεν νομίζω να χωρίσουν ποτε αυτοί οι δυο . Τρεις εβδομάδες έμειναν χωριά και πήγαν να πεθάνουν .
Ξέρεις αγάπη μου τους ζηλεύω λίγο . Πάντα ονειρευόμουν μια τέτοια αγάπη , έναν παθιασμένο έρωτα . Και πλέον νομίζω πως τον βρικα .
Είμαι τρέλα ερωτευμένος μαζί σου Νοελια . Θέλω να περάσω όλη την ζωή μου μαζί σου ."
Η Νοελια κοκκίνισε ελαφρά και έσκυψε το καφαλι της ντροπιασμένη
"Νοέλια δεν θέλω να ντρέπεσαι . Όλα αυτά τα είπα επειδή τα νιώθω και ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σου ."
"Δεν ντρέπομαι .... απλώς όλα αυτά είναι κάπως πρωτόγνωρα για εμένα . Ξέρεις δεν έχω συνηθίσει να περιτριγυρίζομαι με ανθρώπους που με αγαπάνε .
Όμως εσυ ου έμαθες ότι υπάρχει αγάπη Stephan δεν ξέρω πως θα μπορέσω βα σου το ξεπληρωσω αυτό "
"Ίσως να υπάρχει κάποιος τρόπος." Της απάντησε εκείνος με ένα πονηρό βλέμμα .
Η Νοέλια ανασήκωσε το φρύδι της σε ένδειξη απορίας .
Ο Stephan σηκώθηκε από την θέση του και έσκυψε μπροστά της προσφέροντας της ένα πανέμορφο μονόπετρο .
"Νοέλια ... αγάπη μου .... Έχεις δώσει χαρά στην ζωή μου , όταν πριν σου έλεγα πως θέλω να ζήσω για πάντα μαζί σου το εννοούσα με όλη την σημασία της λέξης . Θέλω να ξυπνάω κάθε μέρα δίπλα σου , να κοιμάμαι δίπλα σου , να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν με εσένα για μητέρα . Λοιπόν Νοελια ... θα γίνεις γυναίκα μου ; Θα δεχτεις να χτίσεις μια καινούργια ζωή μαζί μου στην νέα Υόρκη ; "
Τα μάτια της νοελιας είχαν βουρκώσει επικίνδυνα . Όλο το εστιατόριο είχε στρέψει το βλέμμα του πάνω τους λες και παρακολουθούσαν κάποια ταινία και αυτό της δημιουργούσε δυσφορία . Δεν μπορούσε να αποφασίσει καθαρά έτσι . Από την άλλη δεν μπορούσε να αφήσει τον Stephan να στέκεται έτσι και να περιμένει μαι απάντηση της . Τα τελευταία χρόνια δίπλα του ήταν τα καλύτερα της ζωής της . Η τρυφερότητα του και το ενδιαφέρον του ήταν αρετές που θα τις ζήλευαν όλες οι γυναίκες . Θεωρούσε τον εαυτό της πολύ τυχερό που ο Stephan αποτελούσε κομμάτι της ζωής της και δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να τον χάσει . Πήρε μια βαθειά ανάσα και τον κοίταξε ευθεία στα μάτια .
"Stephan ... τα τελευταία 2 χρόνια που είμαστε μαζί ήταν υπέροχα . Μου έχεις προσφέρει τόσα πολλά που δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτε να σου τα ξεπληρωσω . Θα ήμουν η πιο ανόητη γυναίκα στο κόσμο αν αρνουμον την πρόταση σου ." Του απάντησε με ένα πλατύ χαμόγελο ,