Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Ευτυχισμενοι ;

"Ξέρεις πως ότι με το να πηγαίνεις πάνω κάτω στο δωματι ο δεν θα κερδίσεις τίποτα έτσι ;"
"Το ξέρω Carol . Το ξέρω  όμως δεν μπορώ να ηρεμισω . Θα τρελαθώ από την αγωνία μου ."
"Μου αρέσει που μου είχες πει πως εσυ δεν θα αγχονωσουν "
"Είπα ξεειπα ... Θεέ μου η καρδιά μου θα φύγει από τηβ θέση της πάει ."
"Θα ηρεμισεις επιτέλους δνε έγινε και κάτι σε λίγο θα είναι εδώ ο Πέτρος ."
"Εσυ φταις . Είναι ο δυνατόν κουμπαρά και να ξεχάσεις τα δαχτυλίδια ; Θα αργήσουμε ..."
"Δνε πειράζει ..έτσι δεν είναι το έθιμο σε εσάς ;"
"Δεν χρειάζεται να το τηρούμε το έθιμο Carol ! Ξέρεις την μανία που έχω με την συνέπεια ..."
"Ξέρω ξέρω ... καλά μην σκας ... ένα μυαλό έχω κ ι εγώ .."
"Αν μπορούσα θα σε σκότωνα ..."
"Κρίμα για το νυφικό . Σταματα να γκρινιάζεις νοελια ."
"Θα σταματήσω ..θα σταματήσω όταν όλα μπουν σε μια σειρά και αρχίσουν να γίνονται όλα όπως πρέπει ... "
Κάθισε ξεφυσώντας πάνω στον κεφάλι καναπέ ενώ προσπαθούσε να πάρει βαθιές ανάσες.  Η φίλη της κάθησε απέναντι της και την κοίταξε στα μάτια με ένα απολογητικό χαμόγελο που έκανε την Νοέλια να μαλακώσει. 
"Συγνώμη ...σε πήρα από τα μούτρα δεν έπρεπε . Απλώς ..θέλω όλα να είναι στην εντέλεια ."
"Νοελια δεν θέλω να απολογείσαι . Εγώ για το καλό συο το λέω Ηρεμισε λίγο . Έχεις περάσει τόσα και είναι φυσιολογικό να αγχώνεσαι όμως είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής σου σήμερα. Προσπάθησε να το χαρείς χωρίς να σκέφτεσαι τι μπορεί να πάει στραβά . "
"Έχεις δίκιο ...θα προσπαθήσω να ηρεμισω ... τι μπορεί να πάει στραβά έτσι κι αλλιώς ;"
"Έτσι μπράβο . "
Μια βολική σιωπή απλώθηκε ανάμεσα τους . Το συνήθιζαν τον τελευριαο καιρό . Να κάθονται μαζί δίχως να μιλάνε , δεν χρειαζόταν μπορούσαν να συνενοηθουν μόνο με τα βλέμματα τους , μόνο με την ησυχία και τους ήχους της φύσης

Είχαν περάσει 6 μήνες από τότε που η Νοέλια βγήκε από το νοσοκομείο . Πι καλύτεροι 6 μήνες της ζωής της όπως έλεγε και ξαναέλεγε . Κάθε ελεύθερη στιγμή της ημέρα φρόντιζε να την περνάει με τον Αντώνη προσπαθώντας και οι δυο να αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο , το κενό που ένιωθαν τόσα χρόνια . Οι καυγάδες τους δεν έλειπαν πυτε μια μέρα ωστόσο κατέληγαν σε μια δυνατή επανασύνδεση . Είχαν δώσει όρκο να μην επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος , να αφήσουν στην άκρη τον εγωισμό τους και να κάνουν υποχωρήσεις για να μην χωρίσουν ποτε . Εκεί που ο ένας υστερούσε ερχόταν ο άλλος για να το συμπληρώσει , ήταν η απόλυτη ένωση , κάτι σπάνιο στον κόσμο .
Η πρόταση γάμου ήρθε για τηβ ίδια κάπως απροσδόκητα . Ένα ήρεμο βράδυ του Απριλίου ενώ κοιτούσαν αγκαλιασμένοι την φωτεινή πανσέληνο εκείνος έσκυψε μπροστά της και αφήνοντας μικρά φιλία στον λαιμο της της ψιθύρισε εάν θα ήθελε να γίνει γυναίκα του . Θυμόταν ξεκάθαρα πως είχε παγώσει για μερικά Δευτέρα αφήνοντας κι εκείνον να κρέμεται από τα χείλη της πριν απαντήσει το μεγλαο ναι και πέσεις με δύναμη στην αγκαλιά του .
Δεν μπορούσε  πλέον να αρνηθεί σε κανέναν πως τον είχε ανάγκη . Δνε μπρουσε να ζήσει δίχως το άρωμα του , δίχως τους καυγάδες τους και τα φιλία τους , τις παθιασμένα νύχτες τους και τα γλυκά τους πρωινά . Ήταν λες και το δικό του οξυγόνο έδινε ζωή και σε εκείνη .
Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της καθώς τα σκεφτόταν αυτά, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από την φίλη της .
"Τι σκέφτεσαι ;"
"Το ποσο ευτυχισμένη είμαι τον τελευτιαο καιρό .. μοιάζει με όνειρο ."
"Σου άξιζε . Από την αρχή που τον γνώρισες το σύμπαν ήξερε πως πρέπει να είσαστε μαζί . Αργά ή γρήγορα θα γινόταν . Το μόνο που όλοι θα θέλαμε να είχες αποφύγει είναι όλα αυτά ."
"Έχω αφήσει στην άκρη το παρελθόν . Δνε θα το αφήσω να επιρρεαζει το μέλλον μου . Νιώθω μου Ότο τώρα και τώρα είμαι η πιο τυχερή γυναίκα στον κόσμο . "
"Αν ρωτούσες κάποιον άλλο θα νόμιζε πως όλα αυτά έχουν βγει απ ο κάποια ταινία φαντασίας . "
"Κι όμως Carol  είναι όλα αληθινά , όσο και απίστευτα να φαίνονται . Κανένας όμως δεν μπορεί να εμποδίσει την ευτυχία μου πλέον ."
"Το γεγονός ότι ο πατέρας του Αντώνη είναι ακόμα ελεύθερος δεν σε ανησυχεί δηλαδή ;"
"Όχι ... ή βασικά προσπαθώ να το αγνοώ . δεν νομίζω πως θα τολιμσει να ξανά επέμβει στην ευτυχία του γιου του . Κατά  βάθος θα τον αγαπάει ..όλοι οι πατεράδες το κάνουν ."
"Έχεις δίκιο .. μην σκεφτόμαστε θλιβερά πράγματα "
Εκείνη την ώρα το κουδούνι χτύπησε και μια από τις κοπέλες που είχαν έρθει για να ετοιμάσουν τηβ νύφη έτρεξε να ανοίξει .
Ο Πέτρος ντυμένος με ένα κομψό κουστούμι μπήκε μέσα κα ικατευθηνθηκε προς το σαλόνι εκεί που βρήκε τις δυο κοπέλες να κάθονται .
Καταλαβαίνοντας τηβ παρουσία του οι τελευταίες σηκώθηκαν όρθιες και η Νοέλια έτρεξε στην αγκαλιά του μεγάλου της αδερφού .
Εκείνος την στριφογυρισε κρατώντας την σταθερά στα χέρια του έπειτα την άφησε να πατήσει κάτω φιλώντας την απαλά στο κεφάλι της .
"Είσαι πανέμορφη μικρή ."
"Σε ευχαριστώ Πέτρο ."
"Το καλό που του θέλω να σε προσέχει αλλιώς .."
"Πέτρο για όνομα του θεού ...μην τσακωθείτε σήμερα ... κρατήσου για μια μέρα ."
"Δνε υπόσχομαι πολλά όμως θα προσπαθήσω .. "
"Ωχ κατάλαβα .. απλώς μείνε ίσο πιο μακρυά γίνεται ..."
"Σιγά μην μεινω μακρυά απ ο την αδερφή μου επειδή έχει πρόβλημα εκείνος ."
"Για εμένα Καντο .. σκέψου ποσο σημαντική είναι αυτή η μέρα για εμένα .. "
"Καλά ..καλά δεν θα προκαλέσω φασαρίες .. ένα δεν με προκαλέσει ο Αντώνης φυσικά . Να πηγαίνουμε τώρα ;"
"Ναι φυσικά ... πρέπει να έχουμε αργήσει ήδη .."
"Μη ανησυχείς .. στην ώρα μας θα φτάσουμε "
Η Νοέλια κατενευσε και ακολουθώντας τα βήματα του αδερφού της μπήκε στο μεγάλο αμάξι .