Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Κανενας...με ακους ;!

Τα βλέφαρα της πεταρισαν διστακτικά μπροστά στο δυνατό φως του ηλίου . Προσπάθησε να ανασηκώσει το σώμα της πάνω από τα παπλώματα ,όμως ένα βάρος την κρατούσε κάτω . Έριξε μια γρήγορη μάτια στο χώρο γύρω της . Όλα της φαίνονταν άγνωστα . Οι γαλάζιοι τοίχοι και τα λευκά έπιπλα δεν της θύμιζαν τίποτα από το σπίτι της . Πάνω στο ξύλινο κομοδίνο βρίσκονταν το κινητό της και μια συσκευή τηλεφώνου .
Ένας οξύς πόνος την έκανε να μορφασει και να πιάσει το κεφάλι της σε μια προσπάθεια να ηρεμίσει . Η μπαλκονόπορτα ήταν ανοιγμένη διάπλατα και το δροσερό αεράκι την έκανε να ανατριχιάσει . Το βάρος που ένιωθε πάνω της απομακρύνθηκε και η ίδια κατάφερε να γυρίσει πλευρό . Η φιγούρα του άντρα που αντίκρισε την έκανε να ανοίξει διάπλατα τα μάτια της . Με δυσκολία έφερε το χέρι της μπροστά στο στομα της για να μην ουρλιαξει . Τα μάτια της πλανήθηκα πάνω στο γυμνό σώμα του και έπειτα πάνω στο δικό της . Δνε είχε προσέξει μέχρι εκείνη την ώρα πως και η ίδια δεν φορούσε τίποτα . Με προσεκτικές κινήσεις σηκώθηκε όρθια τυλίγοντας το λεπτό σεντόνι γύρω απο το σώμα της για να καλύψει ην γύμνια της .
Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη . Τα μαλλιά της ανακατεμένα σε απόλυτη αταξία και το μακιγιάζ της είχε πασαληφθει σε όλο της το πρόσωπο . Γενικά όλη της η παρουσία θύμιζε αυτή ταλαιπωρημένου κοριτσιού που είχε ξεδώσει μαζί με τις φίλες της όλη την νύχτα . Και η ίδια πίστευε πως αυτό είχε κάνει , εάν είχε εξαιρέσει βέβαια τον κοιμισμένο άντρα στο κρεβάτι της . Πίεσε τον εαυτό της να θυμηθεί τα γεγονότα της χθεσινής νύχτας , ωστόσο κάθε προσπάθεια είχε αποβεί μοιραία . Αυτό που χρειαζόταν ήταν ένα κρύο ντουζ .
Καθώς το κρύο νερό επέφτε πάνω στο σώμα της , το χθεσινό τοπίο  έγινε πιο ξεκάθαρο . Αυτό που θυμόταν χαρακτηρίστικα ήταν πως είχε πιει πολύ , όπως και τα αλλά κορίτσια της παρέας . Χόρευε μαζί με την Carol στο κέντρο της πίστας και γελούσε με την ψυχή της μαζί με την φίλη της . Το ποτό την βοηθούσα να απελευθερωθεί βέβαια . Έπειτα από εκείνη την στιγμή τα πράγματα θόλωναν στο μυαλό της . Σκηνές από την Αντώνη έρχονταν στο μυαλό της , διάσπαρτες , μπερδεμένες , δεν μπορούσε να αναγνωρίσει άμα ήταν από την προηγούμενη νύχτα ή πριν από πολύ καιρό . Ξαφνικά ο πονοκέφαλος έγινε πιο δυνατός , πιο επώδυνος καθώς εικόνες περνούσαν από το μυαλό της . Εικόνες που την έδειχναν να φεύγει μαζί του από το μπαρ , να ανταλλάζουν παθιασμένα φιλία έξω από ένα ξενοδοχείο , να κάνουν έρωτα . Κούνησε δυνατά το κεφάλι της για να τα διώξει όλα . Πίστευε πως άμα συνέχιζε να σκέφτεται θα τρελενοταν . Ήταν αργά όμως , το μυαλό της την είχε ήδη προδώσει . Είχε αποκαλύψει την αμαρτία της ,
"Πως το έκανα εγώ αυτό γαμωτο ;" αναρωτήθηκε φωνάζοντας ψιθυριστά στον εαυτό της .
Έχοντας πλυθεί πλέον τριγύριζε στο δωμάτιο αναζητώντας τα ρούχα της . Καθώς ντύνονταν είχε ήδη πάρει τηβ απόφαση της . Θα εξαφανίζονταν από εδώ και δνε θα τον ξαναεβλεπε ποτε . Δεν θα μιλούσε σε κανέναν για ότι έγινε και η χθεσινή παθιασμένη νύχτα θα βυθίζονταν στην καρδιά της ως μια λάθος μα ευχάριστη ανάμνηση .
Η μοίρα της όμως έπαιζε άσχημα παιχνίδια . Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε η ίδια . Την ώρα που ετοιμαζόταν να βγει από  το δωμάτιο . Η αγουροξυπνημένη μορφή του Αντώνη ξεπρόβαλε μπροστά της . Το βλέμμα του φαινόταν άγριο και την κοίταζε έντονα στα μάτια .
"Που πας ;"
"Να φύγω ... παράτησε με τώρα "το χέρι της έπιασε το χερούλι με αποφασιστηκοτητα και δύναμη , έτοιμη να ανοίξει την πόρτα . Ωστόσο η τεράστια παλάμη του Αντώνη πρόλαβε να εμποδίσει κάθε της κίνηση . Με βίαιο τρόπο την γύρισε προς το μέρος του και την έφερε κοντά του , πάντα κρατώντας την σφιχτά.  Με το άλλο του χέρι χάιδεψε τα μαλλιά της που ήταν  ακόμα βρεγμένα .
"Δεν έχεις να πας πουθενά " . Οι ματιές τους κλειδώθηκαν στο άκουσμα των λέξεων που ξεστόμισε . Παρατήρησε τα μάτια του , Δεβ την κοίταζε πλέον με οργή , αλλά το βλέμμα του είχε μετατραπεί σε γλυκό και συμπονετικο. Για μια στιγμή εκείνη χάθηκε στις θάλασσες των ματιών του . Βαθειά μέσα της εύχονταν να μην χρειαστεί να τον αποχωριστεί ποτε , όμως κάθε φορά ου σκέφτονταν τον Stephan και ότι έγινε την χθεσινή νύχτα οι τύψεις τηβ έπνιγαν και η λογική της ξυπνούσε και υπερτερούσε της επιθυμείας της καρδιάς .
Έστρεψε το βλέμμα της άλλου με μια απότομη κίνηση .
"Σε παρακαλώ άσε με βα φύγω " του είπε σχεδόν ικετευτικά . Το άρωμα του κατέκλυζε κάθε της αίσθηση , γνώριζε πως δεν θα μπορούσε να του αντισταθεί για πολύ .
"Γιατί θέλεις να φύγεις Νοέλια ;"
"Γιατί όλο αυτό είναι τρελό !"
"Ποιο  ακριβώς είναι τρελό; Το ότι αγαπιόμαστε ; Το ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου ; Το ότι γνωρίζω πως κι εσυ νιώθεις τα ίδια για εμένα ; Μιλά γαμωτο ! Ποιο από όλα είναι τρελό ;"
"Αυτό που έγινε εχθές το βράδυ είναι τρελό ! Αντώνη προσγειώσου στην πραγματικότητα για μια φορά ! Φερσου σαν ενήλικας και όχι σαν 5χρονο αγόρι . Αυτό που έγινε εχθές το βράδυ , δεν ητνα σωστό . Ήμουν μεθυσμένη , και οι δυο ήμασταν . Δεν μπορούσαμε να συγκρατήσουμε τους εαυτούς μας και έγινε ότι έγινε . Δεν αρνήθηκα ποτε τα όσα νιώθω για εσένα αντωνη . Απλά δεν γίνεται να τα ζήσουμε όλα αυτά μαζί . Οι κόσμοι μας δεν έχουν συγκλίσεις μόνο αποκλίσεις . Σε παρακαλώ άσε με να φύγω , όλα αυτά θα μείνουν σαν μια ευχάριστη ανάμνηση και για τους δυο μας . "
Το χέρι του χαλάρωσε γύρω από τον καρπό της , δινοτας της την ευκαιρία που ζητούσε για να φύγει . Πριν ομως καταφέρει να απομακρυνθεί αρκετά , η επόμενη λέξη του την κοκαλωσε στην θέση της .
"Σε αγαπώ νοελια !"
"Τι ; Τι είπες μόλις τώρα ;"
"Ότι σε αγαπώ ! Πτι θέλω να μοιραστώ όλη μου την ζωή μαζί σου . Αλλιώς δνε θέλω να έχω καμία ζωή "
" Δεν ξέρεις τι λες . Τι γνωρίζεις εσυ από αγάπη Αντώνη ; Δεν την γνώρισες ποτε σου . Σε οικογένεια μαφιόζων μεγαλώσες ! "
Του μιλούσε σκληρά , απάνθρωπα . Μα ήθελε να τον πληγώσει , πίστευε πως έτσι θα τον έσπρωχνε μακριά της και ας πονούσε και η ίδια .
"Ναι έχεις δίκιο , δεν έμαθα τι είναι αγάπη , κανένας δεν μου εξήγησε τι ακριβώς είναι εκείνο το συναίσθημα . Ο πατέρας μου το θεωρούσε αδυναμία και έτσι έμαθα να το αντιμετωπίζω κι εγώ . Όμως από την στιγμή που σε γνώρισα , ευχόμουν να είναι αδύναμος αρκεί να σε ξαναεβλεπα . Γιατί δεν το καταλαβαίνεις ;"
"Μόλις σου περάσει ο ενθουσιασμός θα φύγεις μακριά , κι εγώ Αντώνη δεν έχω κουράγιο να μαζεύω τα κομμάτια μου . Έχω αξιοπρέπεια και δνε θα προδώσω τις αρχές μου για μια τρελή παρόρμηση . "
Τα μάτια της είχαν βουρκώσει , ο Αντώνης πονούσε σε κάθε δάκρυ που έτρεχε από αυτά . Δεν ήξερε τι να της απαντήσει . Αυτό που ένιωθε τρόμαζε και τον ίδιο , ηταν κάτι που δεν μπορούσε να διαχειριστεί . Να τη άφηνε να φύγει . Αυτό ήταν η λύση άμα ήθελε να την δει να χαμόγελα , όμως έτσι ο ίδιος θα βυθίζονταν στη θλίψη .
"Σε αγαπώ !" Της είπε μια τελευταία φορά , ξεπνοα , απελπισμένα .
"Κι εγώ σε αγαπώ Αντώνη " Οι λέξεις βγήκαν μια μια από το στομα της με δυσκολία .
"Γιατί παντρεύεσαι εκείνον νοελια ;"
"Εσυ γιατί παντρεύεσαι την αρραβωνιαστικιά σου ;"
"Γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς ." Της απάντησε με σκυμμενο στο κεφάλι , λες και ηταν παιδί που λογοδοτούσε για κάποια αταξία .
"Ωραία ... ούτε εγώ μπορώ να κάνω αλλιώς Αντώνη."
"Πες μου μονο αυτό .. αυτό το τελευταίο . Τον αγαπάς ;"
"Δεν ...δεν θα μπορέσω να αγαπήσω κανέναν αλλον παρα μόνο εσένα ."
Αυτή ήταν η τελευταία κουβέντα που αντάλλαξαν . Την άφησε να φύγει . Ακόμα κι αν πονούσε σε κάθε βήμα που έκανε μακριά του, ακόμα κι αν η καρδιά του συνθλίβονταν σε κομμάτια. Θα συνέχιζε να ζει , γνωρίζοντας πως πάντα ο Άγγελος του του ανήκει , πως η καρδιά της θα είναι αιώνια δίκη του .

Η νοελια βγήκε με βαριά καρδιά έξω από το ξενοδοχείο . Ο ήλιος εκτυφλωτικος ζέσταινε το σώμα της Μα όχι και την παγωμένη της καρδιά . Όχι εκείνο το σημείο που είχε παγώσει μέσα της για να μπορεί από εδώ και πέρα βα ζει .
Το κινητό της χτύπησε εκοφαντικα μέσα στην ησυχία της ώρας . Κοίταξε την οθόνη  και γνώριζε πως πλέον θα έπρεπε κι αυτή βα λογοδοτήσει για τις πράξεις της . Έβαλε το κινητό πάλι στην τσέπη της και απομακρύνθηκε , θλιμμένα και βουβά
Ο έρωτας μοιάζει με την αναπνοή . Δεν μπορείς μόνο να εκπνέεις χωρίς να εισπνεεις. Αν σταματήσει η εισπνοή ,αν δεν γίνει η ανταπόδοση του αισθήματος , χάνεται η αναπνοή , χάνεται ο έρωτας .  Έρωτας μοιάζει με τον αέρα δεν ξέρουμε ποτε από που μπορεί να μας έρθει . Οι ερωτευμένοι δεν βαριούνται ποτε ο ένας τον αλλον ,αν και αδιάκοπα μιλούν για τον εαυτό τους ....