Χτισμένη στο ψέμα {TYS17}

Ξύπνα!

Η Carol έκλεισε το ακουστικό πανικόβλητη . Δεν ήξερε τι μπορούσε να κάνει . Δεν γνωρίζε καν που βρίσκονταν η φίλη της . Το ουρλιαχτό της εξακολουθούσε να ακούγεται μέσα στο μυαλό της και της ανακάτευε τα σοθηκα . Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα . Ένιωθε αδύναμη , ανυμπορη μπροστά στην άγνοια . Σε μια απελπισμένη προσπάθεια ξανά κάλεσε στο κινητό της . Χτύπησε τρεις φορές . Κανένας δεν απαντούσε . Ξανά προσπάθησε . Πάλι τα ίδια . Κάθε δευτερόλεπτο που περνουσε ένιωθε πως οι φόβοι της για το χειρότερο είχαν επιβεβαιωθεί . Η φίλη της την είχε ανάγκη και η ίδια ήταν αδύνατον να της την προσφέρει . Έκλεισε τα μάτια της . Είχε την ελπίδα πως όλα ήταν ένα όνειρο . Όταν τα άνοιξα πάλι , πληκτρολόγησε το κινητό της νοελιας με μεγαλύτερη ψυχραιμία . Ξανά καμία απάντηση .
Αποφάσισε να καλέσει τηβ αστυνομία . Εκείνοι κάτι περισσότερο θα μπορούσαν να κάνουν . Το αστυνομικο τμήμα της περιοχής ήταν Ευτηχως διαθέσιμο . Στο τηλέφωνο μάλιστα της εγγυήθηκαν άμεση ενημέρωση καθώς ήταν μια αρκετά ήρεμη  νύχτα .
Για την επόμενη μισή ώρα , η Carol πηγαινοέρχονταν πάνω κάτω , δίχως να μπορεί να ηρεμίσει . Η ανησυχία της είχε φουντώσει , και όσο η αστυνομία δεν  μπορούσε να εντοπίσει την Νοελια , τρελένονταν ακόμα περισσότερο . Το κινητό της δονηθηκε . Ήταν πάλι από το αστυνομικό τμήμα . Αυτή τη φορά ήλπιζε πως τα νέα θα ήταν πιο ευχάριστα .

"Δεσποινίς Brooks?"
"Ναι εγώ η ίδια είμαι . Τι έγινε ; Βρήκατε κάτι ;"
"Φοβάμαι πως τα νέα δεν είναι τόσο καλά ."
"Τι εννοείτε ;"
"Το κινητό της φίλης σας εντοπίστηκε σε ένα προάστιο του Λονδίνου ."
"Ωραία και που είναι το πρόβλημα ;"
"Στείλαμε μια ομάδα στην περιοχή .... και η φίλη σας βρέθηκε σοβαρά τραυματισμένη μέσα σε ένα αμάξι με ένα νεαρό άντρα . "
"Τι; Είναι καλά ;"
"Έχει μεταφερθεί στο πλησιέστερο νοσοκομείο , η κατάσταση της δεν ήταν καθόλου καλή . "
"Πείτε μου την διεύθυνση του νοσοκομείου αμέσως !"
Δεν ήξερε για το ποτε είχε πεταχτεί στο δρόμο , φορώντας ακόμα τα ρουχα που θα πήγαινε στο πάρτυ , και μπήκε στο πρώτο διερχόμενο ταξί . Στην είσοδο του νοσοκομείου είχε να προσπεράσει τα αδιάκριτα ερωτήματα της κοπέλας που ρώτησε για το που βρισκόταν η Νοελια , να περάσει ανάμεσα από εκατοντάδες συγγενείς και τελείως να φτάσει  έξω από το προθάλαμο του χειρουργείου όπου ήταν παγωμένος  και απομονωμένος . Μια αντρική φιγούρα στέκονταν έξω από την πόρτα , γονατισμένος με το κεφάλι του χωμένο ανάμεσα στα χέρια του . Ήταν σκυθρωπός , με τα ρούχα του σκονισμένα και σκισμένα , πληγές μικρές μα φανερές σε κάθε σημείο του σώματος του . Τον είχε ξαναδεί μόνο μια φορά, όμως δεν θα τον ξεχνούσε ποτε . Ένιωσε τον θυμό να γεννιέται μέσα της και προχώρησε απειλητικά μέχρι το μέρος του.
"Ευχαριστήθηκες τώρα ; Δε σου έφτασε το ποσο την είχες ήδη πληγώσει ; "
Το πρόσωπο του Αντώνη ανασηκωθηκε ελαφρώς . Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα , το πρόσωπο του μουτζουρωμένο , έμοιαζε με καπνοκαθαριστη που μόλις είχε τελειώσει τηβ δουλειά του . Η έκφραση της Carol μαλάκωσε και τον κοίταζε πλέον με συμπόνια . Λυπονταν για την κατάσταση του όσο και αν πονούσε για την φίλη της .
"Δεν το ήθελα ..." είπε απαλά ,σχεδόν που ακούγονταν .
"Πως έγινε ; Τι έγινε ;"
"Έχασα τον ελενχο , πέσαμε πάνω σε δέντρο . Δεβ θυμάμαι τίποτα άλλο . "
"Πως είναι η νοελια ;"
"Άσχημα.....την βάλανε σε τεχνητό κώμα . Δεν μου έχουν πει τίποτα άλλο ."
" Ίσως θα έπρεπε να ενημερωθούν οι γονείς της . Η οικογένεια της τουλάχιστον . "
"Η νοελια δεν έχει γονείς . Ούτε άλλη οικογένεια ."
"Τι; Δεν μου το είχε πει αυτό . Τι θα κάνουμε ;"
"Τίποτα ..... θα περιμένουμε . "
Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά αργά , κάθε λεπτό που περνουσε προκαλούσε περισσότερο πόνο από το προηγούμενο . Οι γιατροί έβγαιναν και έμπαιναν στο δωμάτιο , δίχως ωστόσο να λένε το οτιδήποτε για την κατάσταση της νοελιας . Η Caroline  κάθονταν σε μια καρέκλα χλωμή , δεν ήξερε πως να διαχειριστεί την κατάσταση και παράλληλα προσπαθούσε να παρηγορήσει τον Αντώνη . Απ ο την πλευρά του εκείνος βασανίζονταν από χιλιάδες σκέψεις μέσα στο μυαλό του . Προσπαθούσε να θυμηθεί , να ελπίζει και να προσεύχεται , όλα ταυτόχρονα . Ένιωθε το κεφάλι του να πονάει , πιθανώς να είχε πάθει διάσειση , όμως αρνιόταν να αφήσει το πλευρό της προκειμένου να σωθεί ο ίδιος . Αυτό που αγαπούσε όσο οτιδήποτε στον κόσμο βρίσκονταν ένα βήμα πριν από το θάνατο , και τι φταίξιμο ήταν όλο δικό του . Αυτό που του είχε πει η Carol όταν έφτασε στο νοσοκομείο ήταν η απόλυτη αλήθεια . Της είχε καταστρέψει την ζωή , όπως μόνο αυτός μπορούσε να το κάνει . Ίσως να ήταν προτιμότερο να την αφήσει στην ησυχία της , Μα η καρδιά του στέκονταν εμπόδιο στο να τρέξει μακριά της . Δεν έπρεπε να τα σκέφτεται όμως αυτά . Σημασία είχε να ανοίξει τα μάτια της . Αυτά σα υπέροχα πράσινα της μάτια και να τον κοιτάξει . Έστω κι αν αυτό που θα έβλεπε στο βλέμμα της θα ήταν σκέτο μίσος .
Στην αίθουσα του χειρουγειου τα μηχανήματα έσπαγαν την σιωπή . Οι γιατροί που είχαν συγκεντρωθεί πάνω από τηβ άτυχη κοπέλα μάχονταν με νύχια και με δόντια για να την κρατήσουν στην ζωή . Η καρδιά της είχε σταματήσει ήδη δυο φορές κάτι που τους ανάγκασε να την βάλουν σε κώμα . Η αιμορραγία ήταν μεγάλη , το τραύμα στην σπονδυλική στήλη σοβαρό . Το από φύσεως χλωμό δέρμα της κοπέλας ήταν ακόμα πιο χλωμό (αν αυτό ήταν δυνατόν ) .

Οι ώρες είχαν περάσει με βασανιστικά ορτύκι , κι όμως είχε φτάσει πρωί . Μόνο τότε ο γιατρό βγήκε έξω .
Η Caroline πετάχτηκε σαν ελατήριο από την θέση της και μαζί με τον Αντώνη να την ακολουθεί προχώρησαν κοντά του ,.
"Πως είναι η κατάσταση της ;"
Το προσωπο του γιατρού ήταν σοβαρό , και ιδρωμένο . Οι δυο νέοι το κοιτούσαν σαν να κρέμονταν η δίκη τους ζωή από τα λόγια τους .
"Η κατάσταση της Δεβ ήταν καθόλου καλή όταν έφτασε εδώ . Καταφέραμε να σταματήσουμε την αιμορραγία , όμως η κατάσταση της είναι κρίσιμη . Θα μεταφερθεί στην εντατική σήμερα το απόγευμα . "
"Θα βγει από το κώμα ;"
"Δεβ θα την ξυπνήσουμε ακόμα , θα την παρακολουθήσουμε πρώτα δυο με τρεις μέρες και αν το κρίνουμε απαραίτητο θα το παρατείνουμε κι άλλο "
"Μπορώ να την δω ;" η φωνή του Αντώνη , διέκοψε την συνομιλία που είχαν οι άλλο δυο "
"Δεν θα ήταν σωστό να την δείτε τώρα "
"Σας παρακαλώ . "
"Εντάξει , αλλά μόνο ένας από τους δυο σας και μόνο για πέντε λεπτά . Όχι παραπάνω "
"Σας ευχαριστούμε γιατρέ ."

"Πήγαινε εσυ . Το αξίζεις περισσότερο απ ο εμένα . "
"Όχι Αντώνη ... κοιτά , ήταν δικό σου λάθος , όμως ... τη αγαπάς . Το ξέρω αυτό και γι αυτό δεν σε έχω ήδη διώξει από εδώ πέρα . Μπορείς να πας βα την δεις . Το χρειάζεσαι περισσότερο από εμένα . "
Ο άντρας ενευσε θετικά και ανοίγοντας την πόρτα μπήκε στο δωμάτιο . Η εικόνα ήταν θλιβερή , σχεδόν αποπνικτική . Του προκαλούσε αηδία και του γεννούσε την επιθυμία να τραπεί σε άτακτη φυγή . Η νοελια ήταν ξαπλωμένη πάνω στο άχαρο νοσοκομειακό κρεβάτι . Διαφορά σωληνάκια ήταν συνδεδεμένα με το σώμα της και κατέληγαν σε αλλά μηχανήματα που μετρούσαν τους χτύπους της καρδιάς της . Ήταν σταθεροί μας αδύνατοι για να την ξυπνήσουν . Ισχυρά φάρμακα φρόντιζαν να την κρατάνε αναίσθητη για όσο χρειαστεί . Η μάσκα οξυγόνου που της είχε τοποθετήθει συμπλήρωνε την θλιβερή σκηνή .
Με διστακτικά βήματα πλησίασε προς το μέρος της και την κοίταξε . Για μαι στιγμή είχε την ελπίδα πως θα άνοιγε τα μάτια της . Θα τον κοιτούσε και θα του χαμογελούσε όπως είχε κάνει το πρωί που είχαν ξυπνήσει αγκαλιά στο σπίτι του . Όσο περνούσαν τα λεπτά όμως έβλεπε πως κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε τώρα , όσο και αν την ταρακουνούσε , αν την φιλούσε ή αν της χάιδευε τα μαλλιά .
Άρπαξε μια από τις διαθέσιμες καρέκλες και κάθησε δίπλα της , δίχως  να πάρει τα μάτια του απ ο πάνω της . Η αναπνοή της ήταν ήρεμη σχεδόν δεν καταλάβαινε κανείς πως ανέπνεε . Το χέρι του άγγιξε και στη συνέχεια έσφιξε το δικό της , με περισσότερη δύναμη από ποτε αλλωτε. Την παρακαλούσε για να ξυπνήσει  με τον δικό του βουβό τρόπο .
Για την υπόλοιπη ωρα που είχε διαθέσιμη δεν μιλούσε καθόλου . Απλώς τηβ κοίταζε , σαν να ήθελε να χορτάσει την μορφή της .
Μια νοσοκόμα μπήκε μέσα στο δωμάτιο λίγο αργότερα και τον παρακάλεσε να περάσει έξω . Ήθελε βα διαμαρτυρηθεί . 5 λεπτά του φαίνονταν υπερβολικά λίγο για να την θυμάται . Πριν ακόμα σηκωθεί έσκυψε στο αυτί της και ψιθύρισε .
"Πρέπει να ξυπνήσεις ! Με ακούς ;"
Στη συνέχεια βγήκε έξω  νιώθοντας ότι ήδη του έλειπε το άρωμα της .....