Ik dacht dat ik wist wie ik was. Alles was één groot leugen. Ken je dat gevoel dat je alles hebt maar dat je eigenlijk niets hebt? Dat je alles over jezelf weet maar eigenlijk helemaal niets weet? Nee? Op begin ik ook niet.
Ophelia is een meisje va...
"Ooit zal ze hier terugkeren en haar plek terug veroveren. Ooit zullen ze allemaal samen herenigd worden en kunnen genieten van het idee. Ooit zal dat allemaal plaatsvinden en dat zal dan het moment zijn waar ik haar leven weer binnenspring en alles weer overhoop haal. Net als vandaag. Op die dag neem ik haar mee en later zal alles duidelijk worden. De reden, de oorzaak en het gevolg, daarbij zullen ze me enorm dankbaar zijn. Als ze natuurlijk nog ooit samen willen zijn."
Ophelia's perspectief:
Daar gaan we weer. Dit moet ik nu weer elke ochtend meemaken. De last van elk mens. Inderdaad, het gaat hier om de wekker die onze nachtrust verpest en dat ons aangeeft dat het weer schooltijd is. Kan de wekker ons dan echt nooit met rust laten?
"Ophelia, wakker worden! Je hebt al tien minuten extra geslapen, strakst kom je nog te laat op school." Riep mijn moeder van beneden. Ik opende mijn ogen en keek mijn kamer rond. Oh super, het is weer ochtend. Ik zuchtte en besloot maar om op te staan. Ja, inderdaad ik ben geen ochtendmens. Ik liep de badkamer in en begon aan mijn ochtendroutine. Nadat ik heb gedoucht, droogde ik mijn haren af en ging ik me snel omkleden. Gelukkig hoef ik mijn outfit niet nog uit te zoeken, want dat doe ik altijd voor het slapen gaan. Het is mijn eerste dag van mijn laatste jaar op de middelbare school. Wauw, dat ik school al deze jaren gewoon heb overleefd. Vandaag ging ik voor een schattige beige jurk met een zwarte onderkant met in het midden een zwarte riem, het lijkt wel alsof ik een rok aan heb. Ik liep de badkamer weer in, nu is het de beurt aan mijn haar. Ik deed er niets speciaal mee. Ik kamde het en liet het los. Ik keek voor de laatste keer in de spiegel en liep mijn kamer in. Ik trok mijn witte sneakers aan en pakte mijn schooltas en verliet zo mijn kamer.
Outfit Ophelia
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik liep de trap af en liep de keuken in. "Goedemorgen!", riep ik iets te enthousiast. Ik ben vandaag goed gehumeurd, omdat ik eindelijk terug mag dansen. De vakantie is voorbij en de deuren van de studio gaan weer open. Ik zit al enkele jaren in een dansgroep waar we één keer in de maand een optreden geven en waar dat de opbrengst naar een goede doel gaat. Dansen is mijn ding, als ik dans voel ik me vrij, net als de muzieknoten en de melodie elkaar verbinden, wordt ik verbonden met muziek en dans. Het liefst dans ik elke dag, wanneer ik dans is het alsof ik in een andere wereld terecht kom, een wereld waar alleen maar muziek bestaat en een wereld helemaal voor mij alleen. Een wereld waar er alleen maar vrede is en waar iedereen gelukkig is. Ik kan doen wat ik wil zonder erover na te denken, de muziek leidt me tot het dansen, het geeft me coördinatie en richting en soms is dat het enige dat ik nodig heb in het leven. Geen mensen, geen bekenden of onbekenden, enkel muziek en beweging.
Ik gaf mijn ouders allebei een kus en ging dan aan tafel zitten. "Heb je zin in school?", vroeg mijn moeder lachend. "Eigenlijk heb ik wel zin in school, gek hé", antwoordde ik lachend. Mijn ouders begonnen te lachen. Het was een gezellig ontbijt. Ik keek naar de klok en zag dat ik nog maar tien minuten de tijd had voordat de bel gaat, serieus te laat op m'n eerste schooldag. Ik dronk snel mijn kopje thee op en nam afscheid van mijn ouders. Ik haastte me uit het huis en sprong op mijn fiets, letterlijk.
