Ik dacht dat ik wist wie ik was. Alles was één groot leugen. Ken je dat gevoel dat je alles hebt maar dat je eigenlijk niets hebt? Dat je alles over jezelf weet maar eigenlijk helemaal niets weet? Nee? Op begin ik ook niet.
Ophelia is een meisje va...
Pov. Elisabeth Ik lig nu op mijn bed starend naar het plafond. Na aan het denken over alles wat er de laatste dagen gebeurde. Het leven is één groot mysterie, de mijne dan. Opeens werd er op de deur geklopt, het zal vast één van mijn ouders zijn. Ik gaf geen antwoord. De deur werd geopend en ik deed alsof ik sliep. Ik hoorde de voetstappen dichterbij en voelde iemand op mijn bed zitten en hij of zij streelde mijn wang en hij of zij begon te zuchten. 'Elisabeth..' hoorde ik hem fluisteren. Huh wie is dit? 'Je weet niet hoeveel ik van je hou, vanaf de eerste dag dat ik je zag. Je lach was perfect, hoe je keek was perfect, alles is perfect aan je..' hij zuchtte. Niet te geloven! Dit is prins Julian. Hoe durft hij! 'Ik weet dat je me nu haat omdat je werd uitgehuwelijkt, nooit wou ik dat het zo ging eindigen, nooit! Het begon allemaal zo, mijn ouders hadden me gestuurd om jou hart te winnen en dat je me vertrouwt. Zodat we samen gaan trouwen. Op begin was ik er tegen, maar toen ik je zag, werd mijn hart verkocht! Vanaf het eerste zicht. Maar ik zag dat je niet echt geïnteresseerd was in me, wat ik helemaal niet had verwacht. Je bent anders, je bent speciaal, hoe je praat. Perfect! De speech die je vandaag gaf was schitterend, de woorden die je gebruikte.' Hij stopte en zuchtte. 'Waarom vertel ik dit? Ze hoort me toch niet.' Ik hoorde hem opstaan van mijn bed en hoorde zijn voetstappen. Hij ging weg, hij opende de deur en zei 'ik hou van je mijn prinsesje.' Zei hij als laatste en sloot de deur. Ik hou van je mijn prinsesje dit zei Blake altijd tegen me. Alle momenten samen kwamen te voorschijn.
Flashback
We zaten in het bos, bij het meer, ons plekje. 'Ik heb dorst en water is op.' Jammerde ik. 'Dan ga je toch gewoon water van het meer drinken.' Antwoordde Blake. 'Is het water dan drinkbaar?' Vroeg ik. 'Probeer het dan zullen we zien of het drinkbaar is.' Grinnikte Blake. Ik rolde met mijn ogen en maakte me los van Blake en liep naar het meer toe. 'Wat ben je van plan?' Vroeg Blake. 'Water drinken?' Zei ik op een du uh toon. Ik hurkte en dronk gulzig van het water en tot mijn verbazing was het...heerlijk. 'Blake dit water is echt heerlijk.' Zei ik enthousiast. Ik hoorde Blake lachen. 'Wacht je wist het?' Vroeg ik terwijl ik me omdraaide en zag dat hij naar me toe kwam en hij trok me dichter tegen zich aan. 'Denk je nou echt dat ik jou het water meer laat drinken zonder dat ik weet dat het wel drinkbaar is? Ik wil wel niet dat er iets met jou gebeurt.' Antwoordde hij en keek me aan. Er verscheen een lach op m'n gezicht en ik drukte m'n lippen op die van Blake. 'Ik hou van je mijn prinsesje.'
Ik zuchtte. Ik voelde de tranen opkomen. Wat mis ik hem! Terug naar de realiteit. Zo veel problemen en dan moet hij nog komen. Het was inmiddels 02:00 s'nachts en ik heb helemaal geen slaap. We moeten snel iets doen, een plan verzinnen. Er moet toch ergens een boek of een aanwijzing zijn van wat of wie of waar de andere dimensie is. Zou ik terug naar de bibliotheek gaan? Of zoek ik fout.
Geef het niet op! Alles wat je ziet, is niet wat je echt ziet, het is wat iedereen ziet, maar zie jij wat de rest niet ziet?
Opeens schoten deze woorden me te binnen. Zou dit een aanwijzing zijn? 'Alles wat je ziet , is niet echt wat je ziet, het is wat iedereen ziet maar zie jij wat de rest niet ziet?' Begon ik hardop na te denken. Wat zou dit betekenen? Waarom zijn raadsels altijd zo moeilijk. Ik herhaalde het een paar keer en ging toen op m'n bed liggen starend naar het plafond. Ik denk dat we morgen naar de geheime bibliotheek moeten gaan en nog eens goed moeten zoeken. Pfff... Na lang piekeren viel ik eindelijk in slaap.
Ik werd wakker door de zon die door de kamer scheen. Ik maakte m'n bed op en liep de badkamer ik en deed m'n ochtend routine en liep weer de badkamer uit. Ik ben slecht gehumeurd. Ik liep de inloopkast in en nam snel een zwarte broek met scheuren en shirt en een vest.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik deed m'n haren in een hoge staart en liep m'n kamer uit. Ik heb wel honger maar heb geen zin om met m'n ouders te ontbijten. Ik besloot om gewoon naar de keuken te gaan en daar wat pakken en dan naar de meisjes gaan.
Nadat ik heb ontbeten. Liep ik naar de stal van Raven en begroette hem en dan vloog ik naar Daniella want we hebben daar afgesproken.
Aangekomen in de weerwolven dimensie
Ik begroette Daniella en Stella en we liepen de kamer van Daniella in. 'Wat gaan we nu doen?' Vroeg Stella. 'Iets in mij zegt dat we naar de geheime bibliotheek moeten. 'Geheime bibliotheek waarom?' Vroeg Daniella. 'Dat weet ik nog niet.' Antwoordde ik terug. 'Gaan we dan? Vroeg ik. 'En de jongens dan?' Vroeg Stella. Oh ja. Helemaal vergeten. Ik knikte naar ze en zo begon Daniella iets te vertellen. Maar ik was er niet echt bij met m'n hoofde. Na een tijdje werd er op de deur geklopt. 'Binnen' riep Daniella. Mason en Zayd kwamen binnen en de meisjes stonden gelijk op ze te begroeten. Er ging een steek van jaloezie door m'n hart wanneer ik ze zag zoenen. 'Nou, zullen we dan maar gaan.' Zei ik en ik liep al door naar buiten zonder op antwoord te wachten.
Na een tijdje zijn we eindelijk aangekomen in de geheime bibliotheek. we liepen naar binnen en iedereen ging ervandoor om iets te vinden. Ik keek rond er moet toch iets zijn, een aanwijzing Ofz. Ik zuchtte niets! Ik ging naar en grote stoel en ging erop zitten. Ik sloot m'n ogen. Ik opende weer m'n ogen en ik keek naar het plafond. Ik keek er goed naar.
Geef het niet op! Alles wat je ziet, is niet wat je echt ziet, het is wat iedereen ziet, maar zie jij wat de rest niet ziet?
Het plafond! Dat is het! Zo snel als ik kan rende ik naar de trap naar boven. Waarom heb ik dit niet eerder gezien? Ik keek nog snel naar de rest en zag dat ze niet hebben gemerkt dat ik naar boven ben gegaan. Is ook niet belangrijk. Ik liep snel verder tot ik bij de plafond aan kwam. Ik zag iets glinsteren, ik drukte erop en er kwam een papiertje tevoorschijn in m'n handen. Er stond iets op het papiertje, maar welke taal dit was weet ik niet. Ik denk Romeins of Grieks? Ik liep de trap terug naar beneden. 'Jongens ik heb iets gevonden.' Riep ik. 'Ik heb denk ik ook iets gevonden' riep Mason en Zayd tegelijk. 'En ik heb ook iets gevonden.' Riepen Daniella en Stella ook tegelijk. Huh? 'Hoezo?' Vroeg ik. Ze hadden allemaal verschillende boeken vast. Ik liep naar ze toe en zag bij elke boek hetzelfde wat er bij mij op het papiertje stond. Vreemd.
'Dit kan geen toeval zijn jullie hebben allemaal verschillende boeken vast met de zelfde tekst en tekens en ik heb hier een papiertje gevonden met de zelfde tekst en tekens.' Zei ik snel. 'En wat staat er dan op die tekst en welke taal is dit?' Vroeg Stella. 'Ik denk dat dit latijn is.' Antwoordde Zayd. Zayd ging weg naar één van de boeken rekken en kwam terug met een boek. 'De Latijnse taal' las Mason luid op. Zayd knikte. 'Dus we moeten nu die tekst ontcijferen?' Vroeg Daniella en Zayd knikten. 'Oke laten we maar beginnen.' Zei ik en zo begonnen we met het ontcijferen van de tekst.
----------------- Hellooowww lezers van me, hier ben ik weer. Het spijt me dat ik al heel lang niets heb geplaatst maar ik heb zo'n leuke en drukke vakantie en nu nog altijd.
En oh ja als jullie ideeën hebben of tips die zijn altijd welkom. EN OMG IK HEB DE 14000 LEZERS IK BEN SUPERBLIJ ALLEMAAL DANKZIJ JULLIEEE!!!! SUPER BEDANKTTT , IK BEN JULLIE ZO DANKBAAAR 😃😄😃
