Ik dacht dat ik wist wie ik was. Alles was één groot leugen. Ken je dat gevoel dat je alles hebt maar dat je eigenlijk niets hebt? Dat je alles over jezelf weet maar eigenlijk helemaal niets weet? Nee? Op begin ik ook niet.
Ophelia is een meisje va...
Pov. Elisabeth Het was echt geen droom.' Ik keek de kamer rond. Hoe kon Blake me zo behandelen, hoe kon hij en het belangrijkste waarom deed hij zo? Zou hij me echt vergeten zijn?
Ik keek de kamer rond en er ging een rilling door me heen. Het is hier koud, ik heb niet snel koud maar als ik het koud heb dan is het echt koud. Ik heb honger, ik keek de kamer nog rond maar er was niets bijzonder, ik stond van het bed af met moeite en liep naar de deur ik probeer het te openen maar het lukte niet. Ik opende een andere deur en zag dat het een badkamer was. Ik friste me zelf een beetje op en liep de badkamer weer uit. Toen hoorde ik dat de slot werd gedraaid en de deur werd geopend. Ik verwachtte Blake maar het was één of ander bewaker. 'U moet dit aan, dus neem maar een douch en dan is het tijd voor het ontbijt.' Zei hij zonder emotie in z'n stem. Ik knikte maar, ik pakte de kleding aan en liep naar de badkamer waar ik me verloste van m'n kleren en de kraan opende en genoot van de warme stralen van het water op m'n huid.
Ik droogde me op en kleedde me om in de kleding die ik kreeg, het was simpel.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik liep de badkamer uit en liep naar de deur dat deze keer wel open stond, ik liep 'mijn' kamer uit en zag de man die me de kleding bezorgde. Hij keek me aan en zei 'volgt u mij.' Ik knikte en volgde hem. We liepen weer door de lange gangen. Hij deed de deur open en zag een grote duistere zaal, in het midden was er een grote eettafel vol met eten en toen zag ik hem, zitten aan de tafel. Onze ogen ontmoeten elkaar maar nog steeds zag ik geen emotie. Blake stond op en kwam dichter. 'Ah onze prinses is er eindelijk.' En begon te lachen. Ik gaf geen kik.
Hij keek me even aan en zei 'kom er maar bij zitten.' Het lijkt erop alsof het een ander persoon is, geen Blake? Ik liep naar de tafel en nam plaats, over me zat Blake. Ik keek naar de tafel dat gevuld was met eten. Ik begon te eten, het was zo lekker of komt dat gewoon omdat ik zo'n grote honger heb, maakt niet uit. 'Zo te zien heb je grote honger.' Begon Blake een gesprek, maar ik antwoordde niet. 'Zeg eens hoe hebben jij en Milan elkaar tegengekomen.' ik verslikte me in me thee en keek Blake aan. 'Is dit een serieuze vraag?' vroeg ik. Hij kinkte, ik rolde met m'n ogen. 'Blake dit kun je toch niet menen? ik ben het Elisabeth' zei ik terwijl ik opstond en hem aankeek.
'Dit was een hele serieuze vraag.'
'Blake, ben je me echt vergeten? Weet je echt niet meer wie ik ben?' 'Prinses Elisabeth, houd me niet voor de gek, ik weet dat dit een plan is van jou en Milan.' 'Een plan? Maar..-' 'Ik denk dat je vol zit wachter breng haar maar terug naar haar kamer.' Onderbrak Blake me.
Hij keek me aan maar deze keer met emotie. Haat! Walging! Alsof hij me elk moment kan doden. Ondertussen was de wachter er en nam me mee terwijl ik Blake nog altijd aankeek, ik kon het niet geloven. Terwijl we langs de lange, donkere gangen liepen. We kwamen aan bij m'n 'kamer' en hij duwde me erin en sloot weer de deur. Ik liep naar het bed en ging erop liggen en de eerste traantjes volgden hun weg naar buiten. Na een tijdje vond ik het wel genoeg en liep naar het badkamer waar ik me opfriste en liep dan terug naar het bed en keek de kamer weer rond. Ik moet hier weg! 'Ik heb krachten' zei ik tegen mezelf, ik probeerde een spreuk wat niet lukte, alles wat ik probeerde lukte me niet. Ik zuchtte, zou het door deze kamer zijn dat ik m'n krachten niet kan gebruiken? Ik plofte weer neer op het bed en staarde naar het plafond. Na vijf minuten werd de deur geopend en de wachter kwam binnen. Hij keek me aan met een raar blik, schraapte zijn keel en zei 'prinses u moet mee komen.'
'Naar waar?' Vroeg ik. Hij keek me even aan en wende zijn blik. 'Een plek.' 'Wat voor plek.' 'Zult u zo dadelijk wel zien.' 'Ik wil eerst weten waar we heen gaan voor ik mee ga.' 'Het is niet dat je een ander keus hebt.' 'Heb ik wel, als je niet antwoord op m'n vraag dan zijn we wel heel laat en dat zal Blake denk ik niet leuk vinden.' 'Hmm...' 'Laat maar ik neem het wel over, ze hebben je buiten nodig.' Onderbrak een andere wachter ons gesprek. De wachter knikte en liep weg, de andere sloot de deur en kwam dichter, ik zette automatisch een stap naar achter.
'Elisabeth, ik ben het.' Zei de wachter en hij zetten zijn helm af. Het was Milan! Ik liep naar hem toe en knuffelde hem en hij knuffelde terug.
'Ik ben zo blij dat je er bent, Blake is Blake niet meer en-' 'Sorry dat ik je onderbreek prinses maar we moeten ons haasten, iedereen staat te wachten op een teken en we hebben een paar minuten voor ze te weten komen dat we hier zijn.'
Ik knikte als teken dat ik het begrijp. Milan keek me even aan en nam dan m'n had vast.
'Daar gaan we dan prinses, houd me goed vast. Kunnen we?' Ik knikte. Milan sloot zijn ogen en begon iets te zegen, een spreuk misschien?
———-
Nou nou nou, hier ben ik weer. Na een lange tijd, het leek net een strijd. Sorry voor het lang wachten, maar ik heb jammer genoeg geen superkrachten.
De tijd vliegt te snel voorbij, ik heb zin in aardbei. Ik weet het duurde te lang, dankzij jullie bereikte ik de hoogste rang. Daarvoor wil ik jullie bedanken, door jullie haalde ik de hoogste planken. Genoeg gepraat over mij, zijn jullie ook zo blij?
Hoe vonden jullie eigenlijk deze deel? Het was niet zo veel? Ideeën en tips zijn altijd welkom, dit boek is ook jullie eigendom 😄
(Ik heb lang niets geplaatsts dus dacht ik dat ik deze keer anders moest afsluiten xxx)
