Everything is a choice!

Deel 22

Pov. Elisabeth
'Ik ben de broer van Blake', deze zin bleef maar in mijn hoofd herhalen. De moordenaar staat gewoon voor mij, die Blake voor mijn ogen heeft vermoord! Ik was woedend en verdrietig tegelijk. Ik stond van het bed af en ging voor hem staan 'HOE KON JE DIT JE EIGEN BROER!!!' Riep ik zo luid. Ik zag dat hij schrok van mijn actie en uit het niets vloog hij naar achter? 'Ze heeft geen controle over...' hoorde ik hem zacht mompelen. Hij stond op en keek me met een grijns aan, hij kwam dichter maar ik bleef staan. 'Hij WAS inderdaad mijn broer!' Zei hij. Uit het niets gaf ik hem een harde klap op zijn gezicht en begon ik hem gewoon te slaan. Maar dit keer was het anders alsof ik meer kracht had. Al mijn woede kwam eruit.

Hij vloog naar de andere kant van de kamer, hij keek me aan en mompelde iets maar ik kon hem niet horen, eigenlijk ik heb geen controle over mijn lichaam. Hij kwam dichter en voor ik het wist spoot hij iets en werd alles zwart.

Ik deed mijn ogen open en ik keek rond en zag dat ik in een andere kamer zat. Ik wou net opstaan maar iets hield me tegen, toen ik keek zag ik dat mijn polsen vast waren aan het bed met een soort metaal ding en mijn benen en enkels ook. Ik zuchtte luid. Wat doe ik hier eigenlijk? En het allerbelangrijkste waarom...waarom Blake? De tranen begonnen weer te stromen, ik kan dit niet aan, het leven zonder hem. Opeens ging de deur open. Ik keek naar de opening en zag hem weer, ik weet niet eens hoe hij heet, die moordenaar. Hij keek me aan een er verscheen een grote grijns op zijn gezicht. 'Ik zie dat ons prinsesje eindelijk wakker is.' Ik keek hem zonder emotie aan, op dit moment wil ik hem echt vermoorden! Maar jammer genoeg kan ik niets doen. 'Maak me los!' Zei ik zonder emotie in mijn stem.

'Waarom zou ik?' Vroeg hij kill. Ik rolde met m'n ogen en keek weg. 'Zeg schoonheid vertel me eens waar heb je Blake leren kennen?' Vroeg hij uit het niets en hij ging op het bed zitten. Schoonheid? Zo noemde Blake mij altijd. 'Noem me niet zo en wat boeit het jou!'. Hij kwam dichter en keek me speels aan hij raakte mijn wang aan ik schudde met mijn hoofd 'RAAK ME NIET AAN!' Riep ik. Wie is hij niet wel om me aan te raken! 'Rustig schoonheid, wist je dat je nog mooier bent als je boos bent?' Zei hij weer. Ik rolde met mijn ogen. 'Oh wat stom van me je weet niet eens hoe ik heet.
'Ik wil het ook niet weten', zei ik bot.

'Jij hebt wel lef, zo praat je niet tegen me schoonheid'.
'Ik praat hoe ik wil en wil je me GEEN schoonheid meer noemen!'
'Ohw, ik hou wel van meisjes met pit, maar voor ik verder ga ik ben Milan'.
'Ok, moest ik dus niet weten en zou je me los kunnen maken?'
Hij keek me aan en tot mijn verbazing knikte hij 'Wat u maar wilt schoonheid'.
Ik keek hem nog altijd verbaasd aan waarom maakt hij me los? Eerst ontvoerd hij mij dan maakt hij me vast en nu maakt hij me los? 'Waarom maak je me los?' Vroeg ik nog altijd verbaasd. Hij keek me aan en begon te lachen 'Omdat jij het aan me vroeg schoonheid'. Ik rolde met mijn ogen en wou net opstaan maar Milan kapte me 'Wat ben je van plan?' 
'Ik wil naar huis toe!' Ik stond op maar ik kon m'n evenwicht niet houden en voor ik het wist voelde ik 2 armen om m'n middel.

Ik zuchtte en zei 'laat me los' en tot m'n verbazing liet hij me los. 'Hoelang ben ik hier eigenlijk?' 
'Twee dagen'.
Hoe kan dit, twee dagen?
'Waarom ben ik hier?' 
Hij keek me aan en hij grijnsde, hij kwam dichter en dichter, ik zette een stap achteruit zo ging het verder tot ik tegen de muur aankwam. Stomme muur waarom moest hij hier nu weer staan. 'Wat is er schoonheid' zei hij. Ik had eerlijk gezegd geen kracht meer, ik heb twee dagen niets gegeten of gedronken. Zijn grijns werd breder, ik voelde me echt niet goed. Zijn gezicht kwam dichter. Wat is hij van plan? 'Milan! Laat me los', zei ik zachtjes. Hij grijnsde alleen maar, hij pakte me op en zette me op het bed. 'Zo, vandaag zal je zien waarom je hier bent schoonheid.' En kwam op me liggen. 'Milan, alsjeblief ga weg van me'. Maar hij bleef gewoon op mij.'

Zijn gezicht kwam dichter en ik zag dat hij me wou kussen, ik zag de lust in zijn ogen en de tranen begonnen te stromen, maar zoveel kracht had ik niet dus kon ik ook niets doen. Zijn lippen waren bijna op die van mij maar opeens ging de deur heel hard open. Ik zag dat Milan schrok. 'GA VAN HAAR AF'. Deze stem, nee dit kan niet waar zijn. Ik draaide me om en keek naar de deur opening en zag Blake. Mijn ogen werden groot, dit kan toch niet waar zijn. Ben ik aan het hallucineren? Ben ik aan het dromen? Onze blikken kruiste elkaar, ik zag dat hij me bezorgd aankeek, hij knikte naar me als teken dat het goed zal komen. Blake leeft nog!
'Aah kijk wie we daar hebben mijn broertje', zei Milan. 'IK ZEI GA VAN HAAR AF!' Schreeuwde Blake en hij kwam dichter.

Maar Milan luisterde niet, hij nam me ruw vast en zei 'Als je dichter komt dan weet je wat er zal gebeuren'. Ik hoorde aan zijn stem dat hij hier plezier in heeft. 'WAAG HET NIET!' Schreeuwde Blake en Milan begon hard te lachen. Ik begreep er niets meer van? Wat gebeurt hier allemaal. Iets haalde me uit mijn gedachten en ik zag dat Milan bewusteloos op de grond lag. Wat is er net gebeurt, eigenlijk kon me dat weinig schelen. Blake liep mijn richting, hij kwam dichter. 'Blake, je..je leeft nog', zei ik vol ongeloof en hij knuffelde me, ik snoof zijn geur. Zo bleven we een tijdje, toen liet hij me los, hij keek me diep in me ogen, ik voelde me echt niet goed, ik voelde me duizelig. Blake zag het en vroeg of alles goed was, ik kon alleen maar knikken en voor ik het wist gingen mijn ogen langzaam dicht.

--------
Heeey lieve lezers

Ik ben er weer, sorry dat ik jullie zolang heb laten wachten voor deze deel maar ik had het weer druk druk druk!

Maar Blake leeft nog 😃
Wie had dat nu gedacht. Laat me weten wat jullie vonden van deze deel en vergeet
geen stem en een reactie achter te laten.