Everything is a choice!

Deel 30

Pov. Blake
We gingen zitten op het sneeuw en ze legde haar hoofd op mijn schouder. Ze is wat bleekjes geworden. Ik voelde aan haar wang maar een normaal temperatuur. 'Gaan we maar vertrekken' zei ik uiteindelijk. Ze knikte en ik stond op en toen stond zij op. Ik zag dat ze moeilijk haar evenwicht kon houden en ving haar juist op tijd. 'Gaat het wel lieverd' vroeg ik. Ze knikte en toen viel ze flauw. Ik tilde haar in bruidstyle op en begon te lopen in vampieren snelheid. Na een tel was ik aan gekomen.

Ik liep naar de ziekenboeg en de dokters namen het over. Daar zat ik dan te wachten, wat zou er aan de hand zijn? Ondertussen waren de koning en de koningin gekomen ik heb ze gezegd dat ik haar buiten bewusteloos in het bos aantrof.

Een paar minuten later kwam één van de verplegers naar buiten. 'Kunt u alsjeblief vertellen hoe het met de prinses gaat' zei ik. Ik zag dat de koning en koningin me raar aankeken. 'De prinses is Oke, ze heeft een lage bloeddruk daarom is ze flauwgevallen. Ik denk dat ze de hele dag zonder eten rondloopt?' Vroeg de verpleger. De koningin knikte. 'Ze had helemaal geen honger en gisteravond had ze ook al niet gegeten' zei de koning.

De verpleger knikte en zei 'ze moet op haar voeding letten en ze moet altijd eten.' De koning en koningin knikte en de koningin vroeg 'mogen we al naar binnen?' De verpleger knikte en zei 'ja jullie mogen naar binnen.' Opeens kwam prins Julian en hij zei ' wat is er met prinses Elisabeth gebeurt en hoe gaat het nu met haar?' 

Waarom praat hij zo over MIJN meisje? Ik wou net antwoordde toen er een wachter kwam en zei 'Blake we hebben je nodig.' Ik knikte en liep mee, ik keek nog naar achter en zag dat de prins naar binnen ging bij Elisabeth!

Pov. Elisabeth
Ik deed mijn ogen open en keek rond ik zag dat ik in een ziekenkamer zat, wat is er gebeurt? Het enige wat ik me kon herinneren is dat we in het bos waren en dat ik me duizelig voelde en dat alles zwart werd en waar is Blake. De deur ging open en de prins kwam naar binnen. Pfff... waarom is hij nu weer hier. Hij glimlachte naar me en zei 'gaat het' ik knikte. Ik heb echt zin om tegen hem te zeggen dat die weg moet gaan. Hij bleef me maar aanstaren, ik wou opstaan en hem daar eentje geven. Maar gelukkig kwamen m'n ouders ik was zo blij, ik ging recht zitten en mijn ouders vroegen me hoe het gaat enz van die dingen.

Ik lig nu op mijn bed in mijn kamer, ik had gehoopt dat Blake zou komen maar nee hij is niet gekomen. Ik voelde mijn oogleden zwaar worden en viel in een diepe slaap.

Ik zat in een grote tuin, zonder bomen, zonder bloemen, niets zelfs gras was er niet meer. Alleen maar dode aarde, de lucht was zwart er was geen zon en geen wolken en ook geen maan. Het was ijskoud. Er was niets rond mij, geen gebouw, niets! Waar ben ik? Uit het niets verscheen een felle licht, ik deed mijn armen voor mijn ogen het was te veel licht! Het licht verminderd en verminderde. 'Hallo prinses Elisabeth' hoorde ik een zachte maar krachtige vrouwenstem zeggen. Ik deed m'n handen van mijn ogen en zag een prachtige vrouw, niet echt een vrouw ze leek op een elf of toch niet? Ze had glanzend blond lang haar, haar ogen gaven licht ze had een witte kleed aan dat ook licht gaf en ze stond niet op de grond, nee ze zweefde. Ik keek haar nog altijd aan, iets in mij zegt dat ik haar ken ik heb haar ooit eerder gezien maar waar?

'Ik ben de maangodin' zei de vrouw/elf weer. 'Maangodin?' Herhaalde ik, ik wist totaal niet wat een maangodin was. 'Ik ben degene die jou vragen gaat beantwoorden!' Zei ze weer. 'Maar wat is een maangodin?' Vroeg ik, ik voelde me echt dom. 'Een maangodin wordt om de 40 jaar gekozen en ik ben al 20 jaar een maangodin, ik ben degene die mensen helpen die in nood zijn, maar alleen als ze niets kunnen doen zoals bij jou' antwoordde ze op mijn vraag. 'Zoals bij mij hoe bedoelt u?'   '16 jaar geleden toen je geboren werd, heel de koninkrijk was blij, je was het zonnetje dat iedereen blij maakte want voor je geboren werd waren alle dimensies zwart, de zon scheen nooit, het was altijd donker zelfs de maan was er niet en de sterren ook niet, iedereen was ongelukkig.

Maar toen jij werd geboren werd alles anders, er was weer leven, de zon scheen weer, iedereen was gelukkig.' Ik kan dit niet geloven, dus door mij? Maar hoe? 'Maar hoe komt het dat het hier altijd donker was en dat de zon niet scheen?' Vroeg ik. 'Dat weet niemand, ze hadden een vermoedden dat het zwarte magie was.' Hmm...zwarte magie, wat een verhaal. 'Maar hoe kom ik aan de krachten dat ik heb en waarom werd alles normaal toen ik werd geboren?' Zoveel vragen had ik. 'Dat moet je zelf gaan zoeken, dat weet niemand, het enige dat ik weet is dat je heel speciaal bent en je hebt meer krachten dan je zelf denkt. Je moet al je krachten zien te beheersen. Daarom wanneer je op zoekt gaat naar de waarheid, ga niet alleen. Jou vrienden, Daniella, Stella, Mason, Zayd en Blake moeten mee. Zij zijn de enige die je kunnen helpen, maar niet alleen voor dat, zij hebben ook een grote rol in het verhaal.' Zayd? Wat heeft hij hier nu weer te maken?

'En waar moeten we dan heen?' 'Dat zul je wel zien, je moet opzoek gaan van waar de zwarte magie komt, maar vergeet niet vele mensen willen jou pijn doen, dus wees voorzichtig, wees op je hoede!' 'U zei op het begin dat u me hebt geholpen, met wat hebt u mij geholpen?' Vroeg ik. 'Oh ja, twee dagen na je geboorte was iemand van plan jou te doden, want ze wouden weer dat alles duister was. Maar dankzij een wachter kon ik je helpen en heb ik je naar de mensenwereld gebracht, daar was je veilig, je ouders waren er wel kapot van maar ik wist dat ze je binnen 16 jaar terug zouden vinden.'

'Wat een verhaal, maar moet ik dit nu geheim houden?' 'Ja dit alles moet geheim blijven, ze mogen niet weten dat ik je geholpen heb en ze mogen ook niet weten dat je opzoek gaat naar de zwarte magie, dus niemand mag iets weten behalve jou vrienden en je ouders ook, want zij horen er ook bij, dit verhaal gaat over jullie en samen moeten jullie het raadsel oplossen.' Dat waren haar laatste woorden en weg was ze, ik keek rond en alles werd duidelijk!

Met een ruk werd ik wakker ik was helemaal bezweet. Was dit nu allemaal maar een droom? Of was dit echt?

Pov. Blake
Nog 5 minuten en ik had vrij, nog 5 minuten dan kan ik naar Elisabeth gaan. Eindelijk ik ben vrij, ik liep naar de kamer van Elisabeth, ik klopte aan maar hoorde niets, ik klopte weer en hoorde weer niets, dus besloot ik om gewoon naar binnen te gaan. Ik ging naar binnen en ik zag Elisabeth recht zitten op haar bed en ze keek voor zich uit, het leek alsof ze diep in gedachten was, ze had niet eens door dat ik binnen ben gekomen. 'Liefje gaat het wel?' Vroeg ik. Ze draaide zich naar me toe en ik zag dat ze terug in de realiteit was. 'Blake!' Riep ze en ze sprong letterlijk op me. Ze knuffelde me en ik knuffelde haar stevig terug.